Ας υποθέσουμε για λίγο ότι στην ΕΟΕ εκτός από επιφανείς σύζυγους και γαλαζοαίματους χομπίστες, υπήρχαν και κανονικοί παράγοντες. Τότε, πιθανότατα, εναρμονισμένοι με την αυξημένη ευαισθησία της ΔΟΕ αλλά και συμβατοί με την εποχή θα είχαν δώσει οδηγίες στα μέλη της ολυμπιακής αποστολής όσον αφορά τη χρήση των social media (π.χ. οι Ιταλοί απαγόρευσαν στους αθλητές τους τη χρήση τους και κοστολόγησαν με πρόστιμο €100.000 κάθε πιθανή ανάρτηση – το θεωρώ απαράδεκτο, αλλά δείχνει ότι κάποιος μπήκε στον κόπο να το προβλέψει).
Tέλος πάντων αυτό δεν έγινε. Μια στιβαρή επιτροπή με δοκιμασμένους μηχανισμούς και γρήγορα αντανακλαστικά θα «σκότωνε» το θέμα εν τη γενέσει του. Διαχωρίζοντας τη θέση της, απαιτώντας διορθωτική δήλωση απολογίας από την αθλήτρια, κοπάζοντας τον μιντιακό κουρνιαχτό πριν πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Αντ’ αυτού είδαμε αμηχανία, καθυστέρηση και τελικά έναν – κατά τη γνώμη μου – υπερβολικό, άδικο και εντυπωσιοθηρικό αποκλεισμό της Παπαχρήστου. Που βάζει περισσότερο νερό στο μύλο αυτού (του ρατσιστικού λόγου) που υποτίθεται πως πολέμα και που νομίζω ότι γεννά μια εκκολαπτόμενη σταρ βουλευτίνα της Χρυσής Αυγής, αντί στην ουσία να χτυπά τη μισαλλοδοξία.
Για να συστηθούμε, είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι η ΧΑ όχι μόνο δεν έχει καμία θέση στο ελληνικό κοινοβούλιο, αλλά θα έπρεπε να έχουμε προστατέψει τη δημοκρατία της καθημερινότητάς μας τοποθετώντας την εκτός νόμου. Για να μην παρεξηγούμαστε, δε θεωρώ την Παπαχρήστου «νέα», «άμυαλη», «θύμα» - μια ματιά στα υπόλοιπα tweets της αποκαλύπτει έναν οξυζενέ εθνικισμό διανθισμένο με Κασιδιάρικα retweets, άρλεκιν τσιτάτα, πολλά ορθογραφικά λάθη και αφθονία θαυμαστικών. Όμως η αναπαραγωγή αυτού του κακόγουστου αστείου απέδειξε τη συνολική ολιγωρία μας στο να αντιμετωπίζουμε τέτοιες «κρίσεις» παρότι το πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης είναι τοπ στην ατζέντα και το 7% της ΧΑ χιλιοσυζητημένο και πρόσφατο.
Το πεφωτισμένο ελληνικό twitter (και κατ’ επέκταση η κοινή γνώμη) που πανηγύρισε για τις χθεσινές εξελίξεις ως απόδειξη της παρεμβατικότητάς του, στην πραγματικότητα χθες γιόρτασε άλλη μια φορά την υποκρισία του. Επιστράτευσε όση πολιτική ορθότητα διαθέτει για να δαιμονοποιήσει ένα ηλίθιο tweet, όταν – για να μην πάω στο κοντινό 2004 – πριν από λίγες μέρες απέδιδε τον αποκλεισμό της εθνικής ομάδας μπάσκετ από τη Νιγηρία σε «ήττα από τους Πίου». Θα μπορούσα επίσης εύκολα να επικαλεστώ, όχι για να υπερασπιστώ την Παπαχρήστου αλλά για να ξέρουμε τι λέμε, όλους τους ρατσιστικούς χαρακτηρισμούς χρησιμοποιούμε ελαφρά τη καρδία όλοι μας καθημερινά. Θα μου πείτε ότι η Παπαχρήστου είναι δημόσιο προσωπο και όφειλε να προσέχει. Θα σας υπενθυμίσω τότε τον εύθυμο Αλογοσκούφη να λέει on camera «αυτός δεν είναι άνθρωπος, είναι αράπης» ή τον Γιώργο Βασιλακόπουλο να περιγράφει το ΝΒΑ ως «μαϊμούδες που πηδάνε». Δεν προσπαθώ να νομιμοποιήσω τον ρατσισμό, αλλά το πολιτικά ανορθόδοξο σχόλιο με φυλετικές αναφορές δεν το συναντήσαμε χθες για πρώτη φορά.
Και να χαρείτε μη μου μιλάτε για ολυμπιακά ιδεώδη ή τον ρόλο του πρωταθλητή ως προτύπου/παιδαγωγού. Τα πρώτα μάλλον δεν υπήρξαν στη σύγχρονη ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων που πέρασε από ναζιστική προπαγάνδα μέχρι ψυχροπολεμικά μποικοτάζ, πριν παραδοθεί ολοκληρωτικά στους χορηγούς. Κι ο δεύτερος, ο παιδαγωγικός ρόλος ντε, ειδικά σε αυτή τη χώρα γλίστρησε μαζί με το μηχανάκι Κεντέρη – Θάνου. Γιατί τώρα θα το θυμηθώ το 2004. Όταν και μετατρέψαμε τις αρλούμπες της Φανής Χαλκιά περί «ελληνικού DNA» σε αναπόσπαστο κομμάτι της εθνικής αφήγησης της «ισχυρής Ελλάδας» που ήταν κι εκσυγχρονιστική κι «αφεντικό της Ευρώπης» και πορευόταν αθλητικά με το «ντοπαρισμένος είναι αυτός που πιάνεται». Δεν είναι κάπως παράλογο να απαιτούμε άλλη αισθητική από τους πρωταθλητές 8 χρόνια μετά, ενώ στην ουσία το ήθος τους ποτέ δε μας ενδιέφερε και συνολικά η Κρίση μας έχει κάνει χειρότερους; Στην τελική, η στεγνή αλήθεια είναι ότι η Παπαχρήστου δε θα πήγαινε στο Λονδίνο για να διδάξει δημοκρατία, αλλά για να πάρει φόρα, να κάνει τρία γερά βήματα και να «πάει στην ευχή του Θεού της Ελλάδας» για να φέρει ένα μετάλλιο. Για να κάνει «περήφανους» εσένα, εμένα και το χορηγό της (που εξαφανίστηκε από το προφίλ του twitter account με συνοπτικές διαδικασίες όπως θα διαπιστώσατε οι παρατηρητικοί).
Στην απόφαση αποκλεισμού της ΕΟΕ, λοιπόν, σόρι αλλά δεν μπορώ να βρω ανθρωπιστικές ευαισθησίες. Μοιάζει με προβολή των συλλογικών τύψεων μιας κοινωνίας που έβαλε με την αδιαφορία της τους νεοναζί στη Βουλή, αλλά σε μια επίδειξη αρχοντοχωριατισμού θέλει να φορέσει το αυστηρό της κουστούμι στο ολυμπιακό γκαλά. Κι επίσης βλέπω μια δημόσια πρακτική που λειτουργεί όλο και πιο πολύ με όρους reality. Οι θεσμοί δεν αποφασίζουν με γνώμονα συγκεκριμένες αρχές που ορίζονται από τον πολιτισμό της κοινωνίας που αντιπροσωπεύουν. Περιμένουν το κοινό να ψηφίσει και κατόπιν, σύρονται να το ικανοποιήσουν. Στο twitter, βέβαια, πανηγυρίζουν και στη ΔΗΜΑΡ πιστέυουν πώς έφτασαν στο «αριστερό» ταβάνι της κυβερνητικής τους συμμετοχής…
11°
