Τραγικός δεν είναι ο θάνατος γιατί από το πρώτο δευτερόλεπτο καραδοκεί. Συντροφεύει σιωπηλά την ζωή και άρα αποτελεί σκιά της. Τραγικό είναι το παιγνίδι που επιφυλάσσει η ζωή στον καθένα από εμάς. Τραγικό είναι το ξαφνικό κενό που επιβάλλει αμείλικτα το τέλος.
Σε κάτι τέτοιες στιγμές το μυαλό σε περιπαίζει και σε διώχνει μακριά από την δραματικότητα της πραγματικότητας. Σε πάει πίσω σε ατέλειωτες κουβέντες, σε ατέρμονες συζητήσεις , σε διαλόγους, σε ανταλλαγές εικόνων και μύχιων σκέψεων ,σε εξομολογήσεις. Μία κουβέντα σε ένα ταβερνείο στο Βελιγράδι, μία άλλη σε ένα καφενείο στη Φλώρινα , δύο λέξεις στο εκκλησάκι δίπλα από το φέρετρο του Τζιάν Μαρί Βολοντέ, τρείς εικόνες από καταστάσεις πανικού στη Ρουμανία, λίγα χαμόγελα γύρω από ένα πιάτο φαί, σε αυτές τις στιγμές παραπέμπει η μνήμη, επιχειρώντας να διασώσει το μυαλό από την κατηφόρα που προκαλεί η πραγματικότητα.
Αργότερα, μετά την ανακοίνωση του τέλους μία εικοσαετία και βάλε γνωριμίας περνά με ταχύτητα φωτός και ξετυλίγεται σαν flash με χαρακτηριστικά απανωτών video clip. Αμέσως μετά έρχεται η στιφάδα που αφήνει μία γεύση μετάλλου στον ουρανίσκο.
Αυτήν την ώρα επανέρχεται σαν καλοτυπωμένη γκραβούρα η εικόνα των θυγατέρων μου που σιωπηλές τον παρακολουθούσαν να αφηγείται ώρες ολόκληρες. Σχεδόν δεν ανάσαιναν για να μην τον διακόψουν, με εκείνη την απορία των παιδιών αποτυπωμένη στα βλέμματα τους, απορία και χαρά μαζί για το ζωντανή γνώση που τους μετέδιδε.
Το να δημιουργείς είναι ευχή, χάρισμα και κατάρα μαζί. Ζείς , τις περισσότερες φορές αποξενωμένος, άλλες φλερτάροντας με την μοναξιά ως αντίδωρο που σου προσφέρει η δημιουργικότητα. Άλλες στιγμές απολαμβάνεις τα φώτα της ράμπας αν και ξέρεις πόσο εφήμερη είναι η λάμψη τους. Η κατάρα ωστόσο αφορά το ότι είσαι ο πρώτος που αποψιλώνεις τα μονοπάτια και ανοίγεις τον δρόμο, με λάθη προφανώς , αλλά με την επίγνωση ότι αργά ή γρήγορα κάποιοι άλλοι θα περπατήσουν με γυμνά ποδάρια και αυτοί αλλά οι πέτρες και τα αγκάθια πολύ πιθανόν να είναι λιγότερα.
Το ήξερε αυτό καθώς και απολάμβανε την «πρωτιά» διότι η Ιστορία επιλέγει πρόσωπα για να καταγραφεί και ο «Θίασος» είναι …Ιστορία όχι μόνον του κινηματογράφου, αλλά και όλων μας, διότι η αφήγηση αυτή εμπεριέχει και ήθος και γνώση και μέθοδο ανάγνωσης και… αισθητική άποψη και πολιτική κραυγή.
Είναι σχεδόν ακατόρθωτο εν θερμώ να ξεχυθούν οι λέξεις όπως θα το επιθυμούσα και να αρχίζουν μόνες τους να στροβιλίζονται στο χαρτί σχηματίζοντας φράσεις και παραγράφους. Το ξάφνιασμα είναι κυρίαρχο και αυτό το καταραμένο το κενό είναι αμείλικτο. Κάποια στιγμή οι λέξεις θα ξεχυθούν και οι εικόνες θα σχηματιστούν. Θα είναι πιο εύκολο. Αυτήν την ώρα ο εγκέφαλος σε περιορίζει σε μία επιλεκτική διαδικασία επιλογής σκηνών από το σινεμά της ζωής μας. Οι ειδικοί το αποκαλούν και «αυτοάμυνα». Adios Τεό και μοίρασε χαιρετισμούς σε φίλους και γνωστούς, μεγάλους και μικρούς που θα συναντήσεις εκεί που πήγες , πέρα από το νερό, στην «Άλλη Θάλασσά» σου.
