Διεκδικούμε τον τίτλο της πιο «υποκριτικά αντιευρωπαϊκής, μεσογειακά αντιδραστικής, συμφεροντολογικά μικροαστικής και φανατικά αυτοκαταστροφικής χώρας»
Ο Προκόπης Δούκας σχολιάζει την πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ των δύο κομμάτων εξουσίας
Αν κάτι έχει διαφοροποιηθεί στην πολιτική σκηνή τα τελευταία χρόνια δεν είναι η ύπαρξη της διαφθοράς ή η αλαζονεία της εξουσίας. Είναι η αίσθηση ότι ζεις στη «χώρα του απόλυτου παραμυθιού».
Η αντιστροφή της πραγματικότητας, ο διαρκής «αυριανισμός» του μαύρου που γίνεται άσπρο, τα «ελαστικά» όρια της κάθε λογικής επιχειρηματολογίας είναι στην ημερήσια διάταξη. Σύμφωνα με τη «διολίσθηση» αυτή το σκάνδαλο της Siemens είναι το πιο σημαντικό, γιατί είναι «διαχρονικό και διακομματικό». Φυσικά και είναι σημαντικό, γιατί αφορά μίζες και μαύρο πολιτικό χρήμα. Το Βατοπέδι όμως, που έχει την παγκόσμια πρωτιά να έχουν ανταλλαγεί νερά μιας λίμνης (!) με απτή (και ακίνητη) περιουσία του ελληνικού λαού, μάλλον δεν είναι τόσο άξιο λόγου...
Στη δίνη της προεκλογικής σύγκρουσης ο Κώστας Καραμανλής προσπαθεί να υπερασπιστεί τη (θεσμικής εκτροπής) επιλογή του να κλείσει τη δεύτερη περίοδο αυτής της Βουλής (και μαζί με αυτήν να παραγράψει τα σκάνδαλα που σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες θα παραπέμπονταν στο Κοινοβούλιο) – και επικαλείται «προηγούμενες περιπτώσεις». Χωρίς «ζωντανά και σπαρταριστά» σκάνδαλα, φυσικά. Και αντεπιτίθεται στον αντίπαλό του Γιώργο Παπανδρέου, κατηγορώντας τον για «όξυνση», «σκανδαλολογία» και «δυσφήμιση της χώρας στο εξωτερικό».
Η πρώτη, πιο απλοϊκή, ανάλυση από εκλογολόγους είναι ότι την όξυνση τη χρειάζεται η ΝΔ, που έχει χαμηλή συσπείρωση λόγω απογοήτευσης των οπαδών – και όχι το ΠΑΣΟΚ. Οι πληροφορίες από το πολιτικό ρεπορτάζ λένε επίσης ότι η όξυνση αποδίδει – και στη Ρηγίλλης είναι ευχαριστημένοι.
O όρος «σκανδαλολογία» υπονοεί ότι τα σκάνδαλα δεν είναι «υπαρκτά» ή «σημαντικά», αλλά ανασύρονται τεχνηέντως από τον αντίπαλο, για να κερδίσει ψήφους. Μάλιστα, για πρώτη φορά χρησιμοποιείται ο ιατρικός/ψυχολογικός όρος «βουλιμία», για να περιγράψει την επιθυμία της αξιωματικής αντιπολίτευσης να γίνει κυβέρνηση (λες και υπάρχει άλλη προοπτική για μια αξιωματική αντιπολίτευση). Ασχέτως αν πολλές πληροφορίες, πάλι από το πολιτικό ρεπορτάζ, συγκλίνουν ότι το ΠΑΣΟΚ δεν πολυθέλει εκλογές τώρα, αλλά ίσως σε ένα χρόνο, ώστε να έχει υποχωρήσει η οικονομική κρίση.
Ο «διασυρμός της χώρας στο εξωτερικό» βεβαίως δεν είναι τα ίδια τα σκάνδαλα, οι οικονομικές επιδόσεις και η δυσπιστία για τη δανειοδότηση, οι πυρκαγιές, τα δημοσιεύματα για τα Δεκεμβριανά, η ατιμωρησία, η διαρκής προετοιμασία για εκλογές, αν τα γκάλοπ τις επιτρέψουν, οι καταδίκες από τα ευρωπαϊκά δικαστήρια και οι «νουθεσίες» από την Κομισιόν. Είναι μια ομιλία σε βρετανικό πανεπιστήμιο. Και «πατριώτες» είναι αυτοί που κρύβουν τη βρόμα κάτω από το χαλί...
Το χειρότερο όμως είναι η «πικρή» (;) διαπίστωση ενός άλλου στελέχους της κυβερνώσας παράταξης, με αφορμή την τραγελαφική υπόθεση Παυλίδη: «Μας κάνει ζημιά, διότι η παράταξή μας ήταν ταυτισμένη με την ηθική». Ανεξαρτήτως του αν αυτός που το είπε το πιστεύει, το δυστύχημα είναι ότι υπήρξαν (και ίσως ακόμα υπάρχουν) πολίτες αυτής της χώρας που το πιστεύουν...
Μέσα σε αυτό το «θέατρο του παραλόγου», με το «κούνημα του δαχτύλου» να αποδίδει το ύφος του πραγματικού πολιτικού εκβιασμού, η παραίτηση ενός άλλου πρώην υπουργού (με άγνωστο πόσο «λερωμένη τη φωλιά του», αλλά με την ελάχιστη υπόνοια) δίνει την αντίστιξη. Που ουδόλως φυσικά μας παρηγορεί για την αλλαγή κινήτρων των περισσότερων πολιτικών ή την αναβάθμιση του δημοσίου βίου.
Aν η πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ των δύο κομμάτων εξουσίας περιορίζεται στον καβγά της διαφοράς (αν θα είναι πάνω ή κάτω από το 3%), την ώρα που τα ποσοστά τους είναι με το ζόρι της τάξης του 30%, αν η εσωστρέφειά μας περιορίζει τον πολιτικό διάλογο σε επίπεδο επαρχιακού καφενείου, που δεν παίρνει χαμπάρι τι γίνεται στον πλανήτη, κι αν ο ελληνικός λαός συνεχίζει να ψηφίζει για το Ευρωκοινοβούλιο διασπείροντας την ψήφο του σε «ψηφοδέλτια διαμαρτυρίας και ανυπακοής» – τότε διεκδικούμε τον τίτλο της πιο «υποκριτικά αντιευρωπαϊκής, μεσογειακά αντιδραστικής, συμφεροντολογικά μικροαστικής και φανατικά αυτοκαταστροφικής χώρας» σ’ αυτή την ήπειρο.
Ο Έλληνας ψηφοφόρος παραμένει εγκλωβισμένος στο «συμφεράκι» του και στις αδυναμίες του – κοροϊδεύοντας τον εαυτό του και αρνούμενος να αναγνωρίσει το (όποιο) σύγχρονο, θετικό και αξιόλογο. Παρατηρώντας μια αυτοκαταστροφική και δημαγωγική Αριστερά, ξεχνάει πόσο πιο γελοία μπορεί να είναι μια σοβαροφανής και απροσχημάτιστη Δεξιά. Και εξακολουθεί να υποθηκεύει το μέλλον του, αφήνοντας την τύχη του στα χέρια αυτών που αν τους επέλεγαν οι Βαλκάνιοι γείτονές του θα τους περιφρονούσε αλαζονικά...
