Διάβασα ότι στη Σαντορίνη θα κρατήσουν ανοιχτά τα μαγαζιά τους το χειμώνα. Θα προσπαθήσουν να διευρύνουν την τουριστική περίοδο, έρχονται Κινέζοι που θέλουν να παντρευτούν στο νησί ρομαντικά. Και για να το επιτύχουν αυτό, πρέπει τουλάχιστον τα καταστήματα να είναι ανοιχτά.
Όταν ξεκίνησε αυτή η ιστορία καταλάβαμε ότι θα γίνουμε φτωχότεροι 15 με 30%. Όσοι θέλαμε να καταλάβουμε, δηλαδή, γιατί πάρα πολλοί προτίμησαν να βουλιάξουν στις ψευδαισθήσεις της ολέθριας δημαγωγίας. Για να αντιμετωπίσουμε αυτή την απώλεια, έπρεπε να κάνουμε δύο πράγματα. Το ένα, ήταν οι οικονομίες. Έτσι κάνουν οι άνθρωποι όταν πέφτουν έξω, παντού στον κόσμο. Οικονομίες που θα ’πρεπε να είναι όσο το δυνατόν πιο δίκαιες, να πληρώσουν περισσότερα αυτοί που ήταν περισσότερο ευνοημένοι την προηγούμενη περίοδο. Αποτύχαμε. Η ιδεολογική προπαγάνδα των προνομιούχων ελίτ ήταν ισχυρότερη. Πουθενά, σε κανένα τομέα, καμία επαγγελματική ομάδα δεν φάνηκε διατεθειμένη να χάσει το παραμικρό προνόμιο.
Το δεύτερο που έπρεπε να κάνουμε, ήταν να δουλέψουμε. Περισσότερο και πιο σωστά. Για να αναπληρώσουμε αυτό το χαμένο 15-30% των εισοδημάτων μας που προερχόταν από τα δανεικά, με νέα έσοδα. Μπορούσαμε να το κάνουμε. Γιατί είχαμε όλες τις δυνατότητές μας αναξιοποίητες. Ο άνθρωπος αντιμετωπίζει τα προβλήματα που έχει μπροστά του. Μέχρι τώρα το πρόβλημά μας ήταν η διανομή, λεφτά υπήρχαν. Επιδοτήσεις, επιχορηγήσεις, δανεικά. Ξένα λεφτά. Γίναμε πολύ ικανοί σ’ αυτό. Τα κόμματα μετατράπηκαν σε ανώνυμες εταιρείες, ο συνδικαλισμός σε κρατική γραφειοκρατία, οι επιχειρήσεις σε προμηθευτές του κράτους και οι πολίτες σε δημόσιους υπαλλήλους και πρόωρους συνταξιούχους.
Είμαστε η τρίτη παραγωγός χώρα στον κόσμο σε ελαιόλαδο. Είναι πολύ μεγάλο πράγμα να είσαι σε κάτι τρίτος στον κόσμο. Εξάγουμε το λάδι, κυρίως στην Ιταλία. Αυτοί το συσκευάζουν, το κάνουν προϊόν, το πουλάνε σχεδόν στη διπλάσια τιμή. Στις Βρυξέλλες υπάρχει ένα ανέκδοτο για μας, λένε ότι η Ελλάδα είναι η μεγαλύτερη χώρα της Ευρώπης, αρχίζει από τα παράλια της Λιβύης και φτάνει στις πεδιάδες της Ουκρανίας. Το 1985 δηλώναμε 600.000 στρέμματα βαμβάκι στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, το 2004 δηλώσαμε 3,5 εκατομμύρια. 35 εκατομμύρια δέντρα ελιές, σήμερα 130 εκατομμύρια. Στα χαρτιά. Γίναμε ειδικοί να παίρνουμε επιχορηγήσεις, προγράμματα, επιδοτήσεις και η παραγωγικότητα της χώρας έφτασε τελευταία στην Ευρώπη.
Όταν φτιάχνεις προϊόν λάδι αντί να το εξάγεις χύδην, δεν κερδίζουν μόνο οι αγρότες. Αναπτύσσεται και μια ολόκληρη οικονομία, δημιουργούνται επιχειρήσεις, θέσεις εργασίας. Αγρότες, γεωπόνοι, ειδικοί επιστήμονες, λογιστήρια, πωλητές, καταστήματα, εταιρείες συσκευασίας, γραφίστες που φτιάχνουν λογότυπα, διαφημιστές. Αντί γι’ αυτά όλα έχουμε 6.000 γεωργικούς συνεταιρισμούς, οι 5 χιλιάδες ανενεργοί και χρεοκοπημένοι. Στη Λάρισα οι συνεταιρισμοί έφτιαξαν Mall, που τώρα κλείνει…
Οι εργαζόμενοι στον τουρισμό παραπονιούνται για το all inclusive, οι ξένοι δεν βγαίνουν από τα ξενοδοχεία. Έχουν πολύ άδικο; Αν για να νοικιάσουν ένα αμάξι πληρώνουν τα διπλάσια από την Ισπανία, για να φάνε στο νησί πληρώνουν όσο στο Παρίσι και ο λογαριασμός για τις ομπρέλες και τους καφέδες είναι όσο το τσάρτερ μιας φτηνής αεροπορικής εταιρείας για Λονδίνο, τι θα κάνουν δηλαδή; Αν μια μέρα τούς στοιχίζει όσο το πακέτο μιας βδομάδας προπληρωμένων διακοπών, θα μείνουν μέσα.
Αναπτύξαμε έναν τουρισμό δύο μηνών. Στη χώρα που έχει καλοκαίρι 8 μήνες, που θα ’πρεπε να έχει τουρισμό όλο τον χρόνο. Αναπτύξαμε έναν τουρισμό εύκολο, μαύρο συνήθως κι αφορολόγητο, στραμμένο στους Έλληνες, που είναι κιμπάρηδες αυτοί, παιδάκι μου, χαλάνε, όχι σαν τους μίζερους που τρώνε μια σαλάτα… Τίποτα που λειτουργεί δύο μήνες δεν μπορεί να είναι φτηνό, είναι αρπαχτή, μόνο με μεγάλη διάρκεια βγάζει τα έξοδά του.
Όταν φτάνεις με το καράβι στον Πειραιά μαγεύεσαι κοιτώντας τα φώτα. Δεν υπάρχει άλλη πόλη στην Ευρώπη μ’ αυτή την παραλία, από το Σούνιο ως τον Πειραιά. Αν την είχε άλλο κράτος, θα ήταν η Ιπαννέμα, το Μαϊάμι Μπιτς και το Μόντε Κάρλο μαζί. Εμείς έχουμε κάτι λυόμενα μπουζουξίδικα για Έλληνες που έχουν λεφτά και καγιέν και ξέρουν να κάνουν «ζημιές» οι άρχοντες. Είχαν λεφτά. Ξένα λεφτά. Με 10 χρόνια καθυστέρηση, αρχίζουμε τώρα να σκεφτόμαστε την αξιοποίηση του Ελληνικού.
Τα περσινά Χριστούγεννα, διάβαζα μια είδηση από την Ιταλία. Οικονομική κρίση και σε πολλά σχολεία της Ρώμης αποφάσισαν, σκεφτόμενοι τη δύσκολη κατάσταση των συμπολιτών τους, να μένουν ανοιχτά μέχρι το βράδυ. Πολλοί παιδικοί σταθμοί, μάλιστα, καθιέρωσαν νυχτερινή λειτουργία 9-12 το βράδυ με αμοιβή το 1/3 που θα έπαιρνε μια μπέιμπι-σίτερ, για να μπορούν οι άνθρωποι να βγαίνουν έξω οικονομικά και να ’χουν τα σχολεία ένα πρόσθετο έσοδο. Αν το πεις εδώ, θα θεωρηθείς τουλάχιστον εχθρός του λαού. Κι όμως σε άλλες χώρες τα πανεπιστήμια το καλοκαίρι κάνουν θερινά μαθήματα, σεμινάρια για πολίτες, για ξένους, έχουν έσοδα. Εμείς στέλνουμε 65.000 φοιτητές έξω.
Το δημόσιο δεν είναι μόνο ακριβό επειδή είναι πολλοί οι δημόσιοι υπάλληλοι. Είναι πανάκριβο γιατί οι υπηρεσίες που προσφέρει είναι χαμηλής ποιότητας και αναγκαζόμαστε να τις πληρώνουμε διπλά. Δυο με τρεις μισθούς πληρώνει το χρόνο κάθε ελληνική οικογένεια για τη δήθεν δωρεάν παιδεία και τη δήθεν δωρεάν υγεία. Όπως ο ιδιωτικός τομέας έτσι και ο δημόσιος, πρέπει να αρχίσει να δουλεύει. Δεν πρέπει κάποια στιγμή οι καθηγητές, που είναι περισσότεροι αναλογικά από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, να πουν γιατί υπάρχουν τα φροντιστήρια; Δεν πρέπει να γιατροί, που είναι επίσης υπεράριθμοι, να πουν γιατί στο ΙΚΑ δίνουν ραντεβού σε 6 μήνες και βασιλεύουν τα φακελάκια; Δεν πρέπει οι περισσότεροι από άλλες χώρες δικαστικοί να εξηγήσουν γιατί η δικαιοσύνη στη χώρα μας έχει καταρρεύσει; Οι υπεράριθμοι αστυνομικοί να εξηγήσουν γιατί, όχι την εγκληματικότητα, αλλά ούτε το λαθρεμπόριο στο κέντρο της Αθήνας δεν μπορούν να περιορίσουν;
Δυο χρόνια τώρα αντί να συνειδητοποιήσουμε την κατάσταση και ν’ αρχίσουμε να δουλεύουμε για να τη διορθώσουμε, διαδηλώνουμε όχι για να την αλλάξουμε, αλλά για να μην αλλάξει τίποτα. Απεργούμε ζητώντας να μείνουν τα πράγματα όπως είναι. Κάθε μέρα απεργίας στις συγκοινωνίες στοιχίζει 2 εκατομμύρια στο κράτος. Την ημέρα. Κάθε απεργία στα λιμάνια το καλοκαίρι στοίχιζε 1,1 εκατομμύριο. Χώρια τα εκατομμύρια οι απώλειες στους πολίτες. Έπειτα ακολουθούν νέα μέτρα για να μαζέψουμε τα χρήματα που λείπουν. Όλο αυτό το σύστημα, συνδικαλισμός, κόμματα, φορείς, προσανατολισμένο στην προηγούμενη λειτουργία, τη διανομή, αδυνατεί να συλλάβει τη νέα κατάσταση. Όπως παλιά, με καταστροφικές και αυτοκαταστροφικές μορφές αγώνα προσπαθούν να επιφέρουν το μεγαλύτερο δυνατό κόστος στην κοινωνία για να εκβιάσουν και να διατηρήσουν τα προνόμια. Μόνο που τώρα πια, δεν υπάρχει τίποτα για διανομή. Μόνο χρέος.
Έχουμε εγκλωβιστεί σε ένα φαύλο κύκλο. Το αναχρονιστικό πολιτικό σύστημα ευνουχίζει την κοινωνία και η κοινωνία, χωρίς δυναμισμό να αντιδράσει στην πραγματική ζωή, αντιπροσωπεύεται απ’ το πολιτικό σύστημα που της αξίζει.
Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα. Η κούραση και ο χαμένος δυναμισμός της κοινωνίας. Αν είχαμε τη δύναμη να αντιδράσουμε, αν δεν είχαμε χάσει 2 χρόνια εγκλωβισμένοι στις θεωρίες συνωμοσίας των απατεώνων και στις κλάψες για τα χαμένα δανεικά, ήδη τώρα θα αρχίζαμε να βγαίνουμε από τη δύσκολη κατάσταση.
9°
