Μετράω τους φίλους

Η νέα εποχή (μ.Μ.=μετά Μνημονίου) μαζί με τις αλλαγές που έφερε και φέρνει στο πορτοφόλι μας αλλάζει και τις προσωπικές μας σχέσεις. Τίποτα δεν μοιάζει να είναι όπως παλιά, εκτός αν αποφασίσεις να στρουθοκαμηλίζεις… Επειδή, δεν μου αρέσουν οι γενικεύσεις, και πιστεύοντας στην αντικειμενικότητα του υποκειμενικού, τολμώ να εκθέσω ότι μαζί με τα οικονομικά μου αυτήν την εποχή αυτό που δοκιμάζεται είναι και οι σχέσεις μου με φίλους/ συγγενείς/ γνωστούς/ συναδέλφους…

Στις κοντινές παρέες μετράω 3 ανέργους – μάλλον τυχερός! Δύο εξ αυτών ήδη μετρούν στην πλάτη τους περισσότερους από 6 μήνες ανεργίας. Στην αρχή, διατηρούσαν τη ψυχραιμία τους και ακολουθούσαν στις εξόδους μας, που φροντίζαμε να μην είναι πολυέξοδες. Σήμερα έχουν κλειστεί μέσα. Όμως και τα τηλέφωνα έχουν αραιώσει. Πόσες φορές να ρωτήσεις αν βρήκε κάτι; Να συμβουλέψεις υπομονή ή να ρωτήσεις αν χρειάζεται δανεικά; Την τελευταία φορά που τηλεφώνησα σε έναν από τους τρεις μου είπε αυτολεξεί: «Α, εσύ είσαι; Νόμιζα πως ήταν κάποιος από αυτούς που τους έστειλα βιογραφικό». Μου ζήτησε συγνώμη γιατί είχε μια δουλειά στο σπίτι και μου το έκλεισε. Γι’ αυτόν έχω περάσει στην πλευρά των τυχερών (έχω δουλειά).

Το πρόβλημα είναι και με άλλους φίλους. Την περίοδο χάρητος (μάλλον έτσι πρέπει να βλέπουμε την περίοδο που νομίζαμε πως όλα είναι ανθηρά), μπορεί να με ενοχλούσε ο τρόπος που εκμεταλλευόντουσαν το σύστημα, αλλά προτιμούσα να το χρεώσω στο τελευταίο παρά σε αυτούς. Ω. τι έκπληξη, αυτοί είναι σήμερα που είναι διαπρύσιοι κήρυκες ενάντια στην οποιαδήποτε αλλαγή που θίγει τα συμφέροντά τους: Μια καθηγήτρια δούλευε τρεις ώρες την ημέρα και έκανε μετά ιδιαίτερα˙ μια δασκάλα δούλευε κανονικό ωράριο, το απόγευμα έκανε ιδιαίτερα σε μαθητές της και 2-3 φορές το χρόνο έπαιρνε (λαθραίες) άδειες˙ ένας συνάδελφος διατηρούσε και θέσεις σε γραφεία υπουργών ή δημοσίων επιχειρήσεων˙ ένας γιατρός μπήκε στο ΙΚΑ με πολιτικό μέσο, γι’ αυτό και πάντα ψήφιζε κι ας έβριζε (κομψά) το κόμμα του˙ μια μικρό «επιχειρηματίας» ζητάει να γίνει επιστροφή στη δραχμή (όλοι ξέρουμε πως έβγαλε τα χρήματά της στο εξωτερικό)˙ μια συνταξιούχος έχει όλη την οικογένειά της βολεμένη στο δημόσιο (στη μονοκατοικία της, πριν από πολλά χρόνια, είχαν γράψει «Κάτω η χούντα του ΠΑΣΟΚ») ˙ ένας πολιτικός μηχανικός ξέχασε να υπολογίσει τα υπόγεια στα τετραγωνικά των σπιτιών του σε νησί…

Όλοι είναι αγανακτισμένοι, δεν πιστεύουν πως παρανόμησαν (η αλήθεια είναι πως όλα τα έκαναν νομότυπα – εκτός των φροντιστηρίων, φυσικά-, αφού και οι προσλήψεις με πολιτικό μέσο θεωρούνταν καθεστώς), και νιώθουν αδικημένοι (επωδός: «δεν θα μας πουν πως φάγαμε το ίδιο!»). Στις εξόδους μας και στα τηλεφωνήματά μας διασταυρώνουμε ξίφη, φροντίζοντας να προκαλέσουμε μόνο αμυχές και όχι πληγές – και το πρόβλημα έχει μετατεθεί σ΄ εμένα και σε όσους σκέφτονται όπως εγώ (πιστεύουμε πως πρέπει ν’ αλλάξουμε τακτική).

Ως πότε θα χρεωνόμαστε (αν όχι εγώ), οι φίλοι που βγήκαν στην άκρη, το αίσθημα αδικίας όλων αυτών που δεν είναι διατεθειμένοι να καταλάβουν πως στο βαθμό που αναλογεί στον καθένα μας, έχουμε ευθύνη; Κι αξίζει τελικά μια σχέση όταν δεν μπορείς να κατανομάσεις την αλήθεια;

(Σε μια συνέντευξή μου ρώτησα τη συνεντευξιαζόμενη αν αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα με φίλους της: Η απάντησή της ήταν: «Ψάχνω να βρω δικαιολογίες». Δεν περισσεύουν όμως πια οι δικαιολογίες;)