Το 1968 ένας νεαρός δημοσιογράφοςζήτησε άδεια από το διευθυντή του για να επισκεφθεί συγγενείς στην Πελοπόννησο. Δεν συνάντησε καμία αντίρρηση. Συνάντησε μία πιτσιρίκα, πάνω στην οποία πέρασε τρεις ημέρες. Τηλεόραση δεν υπήρχε, ραδιόφωνο δεν άνοιξε, στο περίπτερο πήγε μόνο για τσιγάρα. Το βράδυ της Κυριακής επέστρεψε στην εφημερίδα. Ο διευθυντής του τον ρώτησε αν συνέβη κάτι αξιόλογο στη Πελοπόννησο τις προηγούμενες μέρες. Το αστέρι μας έφαγε την πρώτη σφαλιάρα, όταν είπε πως τα πάντα ήταν ήσυχα ως πληκτικά. Μέχρι να φάει και τη δεύτερη πληροφορήθηκε ότι ένας σεισμός στην Αρκαδία σκότωσε 18 ανθρώπους. Αυτό δεν τον εμπόδισε να κάνει μία σπουδαία καριέρα στη δημοσιογραφία, πιστέψτε με τον γνωρίζετε όλοι. Του έμαθε, όμως, ότι το αναπάντεχο μπορεί να σκιάσει υπολήψεις – θα θυμάστε τι έπαθαν και οι άλλοι με την επίσκεψη Ερντογάν, που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Δεν ξέρω, λοιπόν, τι μέρα είναι σήμερα για σας. Θα είναι Τετάρτη ή Πέμπτη. Για μένα είναι Δευτέρα πρωί και κάνει τόση ζέστη που αναρωτιέμαι αν έχει καύσωνα ή αν απλώς ανέβηκε η θερμοκρασία στο καζάνι. Και θυμήθηκα αυτή την ιστορία επειδή βαδίζουμε πάνω σε μέρες που μπορούν να αναποδογυρίζουν το χρόνο. Σήμερα, ας πούμε, έλεγα να γράψω για τη νέα περαίωση, τα φρουτάκια και τη χρησιμοποίηση ιδιωτών στη συγκέντρωση ανείσπρακτων οφειλών. Σκόπευα να σας πω ότι η επόμενη τολμηρή απόφαση θα ήταν να φέρνουν κορίτσια με περιπολικά στο χώρο σου επενδύοντας με αισθησιασμό την άχαρη προσπάθεια για την αύξηση των δημοσίων εσόδων. Ουδείς ασχολείται. Έχουμε γίνει τόσο κυνικοί που ακόμα και αν τοποθετήσουν τον Μπέο στον ΟΠΑΠ, το γεγονός θα μας απασχολήσει όσο διαρκεί ένα ανασήκωμα των ώμων. Μετά είπα να στήσω ένα κομμάτι πάνω στη θεία λειτουργία που τελείται στο Σύνταγμα. Τόσο cult εικόνες δεν έχω δει ούτε σε βίντεο κλιπ του μακαρίτη του Καφάση. Αν δεν την έχετε παρακολουθήσει, οφείλετε να πάτε. Αν πάτε και γονατιστοί, ακόμα καλύτερα. Ο ιερέας παρακαλεί τη Θεοτόκο να απαλλάξει το έθνος από τους 300 προδότες, δύο-τρεις medical cases περιμένουν να μεταλάβουν, ενώ λίγα μέτρα πιο πέρα κοντοκουρεμένα αγόρια και ευτραφείς κύριοι κλέβουν χωρίς αιδώ συνθήματα του ΠΑΟΚ και καρφώνουν πάνω τους ύβρεις κατά της Βουλής. Ήθελα να ρωτήσω την κάτω πλατεία, με την ιδιότητα του νέου ιδιοκτήτη της περιοχής, αν ο παππούλης επάνω έχει το δικαίωμα να χτίσει ως και εκκλησάκι. Η αλήθεια είναι ότι σκόπευα να κάνω σπέκουλα με την αντιπαράθεση περί πλατείας μόνο και μόνο επειδή δίνει περισσότερα share στο social networking – κατά τα λοιπά δεν μπορεί πλέον να διεξαχθεί σοβαρή συζήτηση για το θέμα.
Τι προσπαθώ να σας πω. Τίποτα, την αμηχανία μου θέλω να καλύψω. Όταν η σύνοδος κορυφής πραγματοποιείται Πέμπτη δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθείς με οτιδήποτε θεωρείς σοβαρό. Την Παρασκευή μπορεί να θεωρείται γελοίο. Τι θα συμβεί στη σύνοδο κορυφής; Πιθανώς το ξέρετε εσείς, εγώ το αγνοώ. Δεν είναι μόνο που έχουμε επανεφεύρει την έννοια του αναπάντεχου. Είμαστε πλέον σε τέτοια κατάσταση, ώστε η τύχη μας αλλάζει μορφή και σχήματα μέσα σε εικοσιτετράωρα. Η λογική μάς λέει ότι η σύνοδος κορυφής θα προσδιορίσει σε μεγάλο βαθμό την πορεία της χώρας τις επόμενες δεκαετίες. Για να το κάνω πιο δραματικό, την ώρα που η Μέρκελ θα ξεροβήξει μπροστά στο μικρόφωνο, οι Μοίρες μας θα κρατήσουν την αναπνοή τους. Διορθώστε με αν κάνω λάθος, αλλά νομίζω πως κάτι τέτοιο δεν μας συνέβη ούτε στη Γιάλτα. Ιστορικά, όλες τις προηγούμενες φορές που η τύχη της Ελλλάδας κρίθηκε πάνω σε οβάλ τραπέζια τα πράγματα ακολούθησαν τη δυναμική των γεγονότων, κοινώς πήγαν όπου έδειχναν οι εξελίξεις. Τώρα δεν ισχύει αυτό. Η λύση θα πέσει στο τραπέζι μαζί με τους τελευταίους κόκκους της κλεψύδρας. Και θα την αποδεχθούμε με ελάχιστα και προσχηματικά περιθώρια διαπραγμάτευσης. Αυτό είναι σκληρό. Iστορικά μόνο άδικο δεν είναι. Δεν ξέρω αν, όπως λέγεται, η ιστορία εκδικείται. Όμως, με μας έχει κάθε λόγο να σπάει πλάκα.
12°
