Μαφία στο ποδόσφαιρο. Αργυρώνητοι διαιτητές, μιλημένοι ποδοσφαιριστές, σικέ παιχνίδια, παράνομος πλουτισμός, ξέπλυμα βρόμικου χρήματος. Άλλοι «το ’βλεπες, το ’παιξες;» και άλλοι «το ’ξερες και το ’παιξες».
Μαφία… ελπίδων και στα πανεπιστήμια. Νταβατζήδες φοιτητών και καθηγητών, οι καπεταναίοι των φοιτητικών παρατάξεων. Παίρνουν και μοιράζουν τα θέματα των εξετάσεων, συναλλάσσονται με το διδακτικό προσωπικό για την εκλογή του στα διοικητικά όργανα των πανεπιστημίων, ακόμα και για την ακαδημαϊκή τους ανέλιξη. Και, βεβαίως, έχουν «πανεπιστημιακό άσυλο». Άλλοι «το διάβασες, το ’γραψες;» και άλλοι «το ’ξερες, το ’γραψες;».
Κυκλώματα σε πολεοδομίες και εφορίες διά πάσαν παρανομία. Ουδέν αυθαίρετον μετά την προσέλευσιν εις το ταμείον του υπαλλήλου. Το ’βλεπες ότι ήταν αυθαίρετο, αλλά το ’χτισες. Διότι, ήξερες τι πρέπει να κάνεις. «Το ’βλεπες, του τα ’χωσες;» Τα αυτά και στο χώρο της Υγείας. Τους κλείνεις το μάτι για το φακελάκι, για να μη σου κλείσουν θέση στον Παράδεισο.
Γκάγκστερς στα Μέσα Ενημέρωσης. Ποτέ και πουθενά μια τόσο μικρή χώρα δεν είχε τόσο πολλές εφημερίδες, τόσα τηλεοπτικά κανάλια, τόσους εκδότες. Πώς επιβιώνουν; Με ανομολόγητους εκβιασμούς. Παραβιάζοντας δεοντολογίες και νόμους. «Το ’ξερες, το ’γραψες;». Όχι, βέβαια. «Το ’ξερες, το ’πνιξες».
Ανώτατη Αρχή στις ΔΕΚΟ, το κόμμα των Φωτοπουλαίων. Τσιφλίκι τους οι δημόσιοι οργανισμοί με την ανοχή ΟΛΩΝ των κομμάτων. Διαχρονική συναίνεση όλων των παρατάξεων στη διαιώνιση της εξουσίας τους πάνω στο ίδιο το κράτος, στους ίδιους του πολίτες, που με καταναγκαστική φοροδοσία διασφαλίζουν το ευ ζην αυτής της απεχθούς ελληνικής νομενκλατούρας. «Νόμος είναι το δίκιο του ακαμάτη». «Το ’βλεπες, τους ανέχτηκες;» Εμ, εμ…
Μεσάζοντες –περιοδικά κυανοπράσινα– για την απομύζηση των κοινοτικών Ταμείων. Επιδοτήσεις εκατομμυρίων από αναπτυξιακούς νόμους για να γεμίσει με επιχειρηματικά κουφάρια ολόκληρη η χώρα. Να πού πήγαν τα λεφτά…
Κάθε χώρος και ένα σύστημα παρανόμων. Παντού «οικογένειες» που λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα, με προστάτη αυτό το άθλιο πολιτικό σύστημα. ΟΛΟΙ στο κόλπο. Άλλοι από τη θέση της κυβέρνησης και άλλοι από τη θέση της αντιπολίτευσης. Διότι, την ίδια αντίληψη έχουν και αυτοί. Είδατε ποτέ κανένα από τα μικρά κόμματα - υπερασπιστές των φτωχών και αδυνάτων να φωνάζει «όχι άλλο κάρβουνο» –όχι άλλο χρήμα– στο καζάνι του δημόσιου τομέα; Όχι, βέβαια. Όλοι μα όλοι τους υπήρξαν θεραπαινίδες και σιτιστές του θηριώδους δημόσιου τομέα, αυτού του σύγχρονου Μινώταυρου της ελληνικής οικονομίας. Λέει ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, Γ. Προβόπουλος: «Αν από το 2000 μέχρι το 2010 δεν είχε αυξηθεί η απασχόληση στο δημόσιο τομέα και οι μισθολογικές προσαρμογές στο Δημόσιο δεν υπερέβαιναν τον πληθωρισμό, το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ θα ήταν κατά 31 ποσοστιαίες μονάδες χαμηλότερο. Επιπροσθέτως, αν το ποσοστό των φορολογικών εσόδων στο ΑΕΠ, αντί να υποχωρήσει, παρέμενε στα επίπεδα του 2000, θα υπήρχε περαιτέρω μείωση του χρέους κατά 26 μονάδες». Μάλιστα. Δηλαδή, το χρέος σήμερα θα μπορούσε να ’ναι κάτω από το 100%! Δηλαδή; Δηλαδή δεν θα χρειαζόταν να τρέχουμε ικέτες στις «ξένες θύρες». Δεν θα μας είχαν κλείσει την πόρτα οι αγορές. Ναι, αλλά δεν θα μπορούσαν να ασκούν τσάμπα «κοινωνική πολιτική» οι… σοσιαλιστές και να το παίζει κοινωνικά ευαίσθητος ο… ακαταλληλότερος, που μας αποχαιρέτισε αφήνοντας πίσω του ένα έλλειμμα 36 δισ. ευρώ.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά φτάσαμε στην ακήρυχτη πτώχευση. Όχι; Κοντά δύο ΑΕΠ που μας προσφέρουν οι κακοί ξένοι για την επιβίωσή μας. Αρχικό δάνειο 110 δισ. ευρώ και στα σκαριά επιπλέον ισόποσο. Άλλα 100 εκατ. σε ομόλογα είναι «παρκαρισμένα» στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, για να διασφαλίζεται η ρευστότητα του τραπεζικού συστήματος. Προσθέστε 20 δισ. από το ΕΣΠΑ και την εξελισσόμενη εθελοντική συμμετοχή των ιδιωτών στην επιμήκυνση του ελληνικού χρέους και, τότε, θα ανακαλύψετε πως κάπου στον κόσμο –κατά βάση στην Ευρώπη– υπάρχουν δύο ξένες Ελλάδες που χρηματοδοτούν τη δική μας. Είναι δε τέτοια η θρασυδειλία μας, τέτοιος ο αυτοεξευτελισμός και τόσο μεγάλη η απώλεια της αυτοεκτίμησής μας, που τους εγκαλούμε και από πάνω διότι επιμένουν να μας πείσουν οι… άθλιοι διά του Μνημονίου πως είναι ελληνικής και όχι ξένης προέλευσης το «αγαθά κόποις κτώνται».
Σαν να ’χουμε ξεφύγει. Σαν να ’χει νερουλιάσει το μυαλό μας από τις δεκαετίες του τρυφηλού βίου. Και αδύναμοι να σταθούμε στα πόδια μας, αδύναμοι να μπούμε στη δοκιμασία της αυτογνωσίας, προκαλούμε την τύχη μας. Κάθε ξένος αρωγός που φθάνει στη «χώρα των παρανόμων» στο κορυφαίο «Αυθαίρετο» της Ευρωζώνης, βλέπει μια πινακίδα: «Ξένε, δεν σε παίρνει. Άσε τα λεφτά σου και go home».
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
9°
