Στο δρόμο: Μια ιστορία χωρίς καλό τέλος

Το να λες για κάποιον ότι τον τελευταίο καιρό δεν φαίνεται καλά, όταν ήδη εδώ και 5 χρόνια ζει στο δρόμο είναι λίγο άκυρο, αλλά έτσι καταλάβαινα, ότι παραδινόταν. Με τον Κώστα 55 ετών είχαμε γνωριστεί εδώ και τριάμισι χρόνια, στα πέριξ της Κουμουνδούρου. Καμιά φορά έκανε την πλάκα του, γελούσε ακόμα και με αυτούς που του πετούσαν αυγά και παγάκια από τις ταράτσες και τα μπαλκόνια μήπως και σηκωθεί και φύγει από τη γειτονιά τους. Έλεγε ιστορίες για τον καιρό που δούλευε σερβιτόρος σε σουβλατζίδικο, για κάποιες γυναίκες που πέρασαν από τη ζωή του, που έπινε ούζο αλλά το έκοψε και συνέχιζε με κρασί που ήταν φθηνότερο. Και η γειτονιά έδειχνε διχασμένη. Άλλοι δεν τον ήθελαν μέσα στα πόδια τους και μπροστά στα μαγαζιά τους, άλλοι του έδιναν κάνα ψιλό, κάνα ρούχο, κάνα φαγητό.

Ψαχνότανε από τότε να βρει κάπου να μείνει και για κάποιο καιρό φιλοξενήθηκε στους ξενώνες της εκκλησίας και του δήμου, αλλά λίγο μετά το καλοκαίρι τον έδιωξαν και από τότε έδειχνε να παραιτείται. Καθότανε με τις ώρες στο ίδιο πεζούλι, έτρωγε μια φορά στις δυο τρεις μέρες, μόνο έπινε και κάπνιζε, κάπνιζε και έπινε, και πότε είχε τη μύτη του μελανιασμένη, πότε κούτσαινε, πότε είχε χτυπήσει στο χέρι, πότε έτρεμε από το κρύο ενώ δεν έκανε κρύο.

Τη Δευτέρα το πρωί πήγα να πάρω το αμάξι από του Ψυρρή που το είχα αφήσει από το περασμένο βράδυ και είδα μια γειτόνισσα. «Τα έμαθες; Πέθανε ο Κώστας». «Τι; Πότε;». «Την περασμένη εβδομάδα. Τον βρήκανε στην Κουμουνδούρου». Και όπως οι άνθρωποι βάζουνε το χέρι τους στο στόμα όταν είναι να πουν κάτι μυστικό, κάτι ντροπιαστικό, έτσι το έβαλε και η κυρία Αθηνά: «Άκουσα κάποιους να λένε καλά να πάθει ο τεμπέλης» - και κοκκίνισε εκείνη για λογαριασμό τους.

Δεν ξέρω αν πέθανε στον ύπνο του, αν το κατάλαβε ότι έφευγε, ποια να ήταν η τελευταία του σκέψη, πόσο να τρόμαξε. Ούτε είδα στα ψιλά των εφημερίδων επικήδειο για «τον άστεγο που άφησε την τελευταία του πνοή στο δρόμο», όπως τελευταία με τα πολλά κρύα. Αλλά δεν ήταν ο άστεγος, ήταν ο Κώστας.

Και η γειτονιά μας τον τελευταίο καιρό δεν φαίνεται καλά. Πόσο σοβαρό μπορεί να είναι το μέλλον της όταν δεν έχει προτεραιότητα να φροντίσει τα μέλη της που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη; Αλλά, όπως λένε, μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες. Εδώ υπάρχουν τρόικα, τράπεζες, υπουργοί που δεν τα βρίσκουν, επενδύσεις που γίνονται και δεν γίνονται, μέχρι και τη Moody’s μάθαμε. Γιατί να ξέρουμε τον Κώστα και τον κάθε Κώστα;