Η Βάσω Παπανδρέου διαδραμάτισε ρόλο προπομπού στην εν εξελίξει τραγωδία. Πίσω της, σε απόσταση, επικεφαλής του χορού ο Γιώργος Φλωρίδης. Στην κεντρική σκηνή, σχεδόν στο μέσον της ορχήστρας, ο Κώστας Σημίτης. Δύο σελίδες με μία συνέντευξη στο «Βήμα της Κυριακής» και προηγουμένως ένα άρθρο-δήλωση στην «Καθημερινή της Κυριακής». Ο επικεφαλής του μπλοκ δεν ξέχασε και ούτε θα ξεχάσει εκείνη την επεισοδιακή συνεδρίαση, προ ετών, της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ. Όταν με το ειδικό του βάρος παρενέβαινε ξεκάθαρα υπέρ του Ευάγγελου Βενιζέλου. Τελικά οι σοσιαλδημοκράτες, και μάλιστα οι δυτικοτραφείς, δεν ξέχασαν ποτέ την πεμπτουσία του κατ’ ευφημισμό εργατικού κινήματος. Το… φραξιονισμό. Ως γνήσια φράξια, το μπλοκ των εκσυγχρονιστών χτύπησε κατάστηθα το ισχνό στέρνο του υποσυστήματος, το οποίο παλεύει να επιβιώσει στο σημερινό Μαξίμου. Ένα μόλις εικοσιτετράωρο μετά τις αόριστες εξαγγελίες ενός ελάχιστα πειστικού πρωθυπουργού, ο Κώστας Σημίτης, σάρκα εκ της σαρκός του ΠΑΣΟΚ, τασσόταν υπέρ της «αναδιάρθρωσης» - όρος-ταμπού στη σημερινή Ελλάδα της ύφεσης.
Δύο εικοσιτετράωρα αργότερα ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος, ένας εκ των δύο συντακτών του οικονομικού προγράμματος της Νέας Δημοκρατίας, ο άλλος ήταν ο Γιώργος Σουφλιάς, ερχόταν για να επιβεβαιώσει το χτύπημα στην καρδιά του συστήματος Μαξίμου. Ο κ. Προβόπουλος πρόβλεψε περαιτέρω ύφεση και περαιτέρω ανεργία και... ω του θαύματος, διαπίστωσε πως υφίσταται ανάγκη για μία αναπτυξιακή πολιτική. «Με τι, ρε κουμπάρε;» …θα ήθελε να απαντήσει ο Γιώργος Παπανδρέου, αλλά εις μάτην. Ο κ. Προβόπουλος, δεξιός, συντηρητικός, αλλά πιστός στα θέσφατα των τραπεζικών συμφερόντων, είναι ένας εκ των δύο που υπογράφουν το Μνημόνιο. Ο άλλος είναι ο κ. Γιώργος Παπακωνσταντίνου.
Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε
Ο υπουργός Οικονομικών βρέθηκε στην Ουάσινγκτον, όπου καταδέχτηκε να συζητήσει μαζί του ο Ντομινίκ Στρος Καν. Ο Γάλλος επικεφαλής του ΔΝΤ κατέβαλε μεγάλες προσπάθειες να μην ξεκαρδιστεί στα γέλια. Το πρωτοσέλιδο της «Καθημερινής της Κυριακής», καθώς και το πρωτοσέλιδο επί του πιεστηρίου της «Ελευθεροτυπίας» της Δευτέρας, αποκάλυπταν τις παρασκηνιακές συζητήσεις του κ. Παπακωνσταντίνου για την αναδιάρθρωση του χρέους. Επιτέλους, γκρεμιζόταν το ταμπού, σκέφτηκαν οι αρμόδιοι. Δυστυχώς στην Ελλάδα τα ταμπού διαθέτουν υπερφυσική αντοχή. Όπως ότι οι Έλληνες είναι ο περιούσιος λαός, φερ’ ειπείν.
Τη Μεγάλη Δευτέρα η “Wall Street Journal” και πριν από αυτή οι “Financial Times” μάς πληροφορούσαν πως η «αναδιάρθρωση» είναι αναπόφευκτη μεν, πολύ δύσκολη δε. Σιγά μη δεν το ξέραμε. Αμέσως μετά αποκαλυπτόταν πως η Γερμανία μεθοδεύει με εκείνη την απαράμιλλη ικανότητά της την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους όποτε και όπως αποφασίσει το Βερολίνο. Στη Φινλανδία θριαμβολογούσαν οι «Αληθινοί Φινλανδοί», οι ακροδεξιοί, ξενόφοβοι εθνικιστές, οι οποίοι τσάκισαν τους κεντροαριστερούς στις εκλογές με κεντρικό σύνθημα «Δεν δίνουμε λεφτά στους Πορτογάλους». Στο Μαξίμου διαπίστωσαν βαρομετρικό χαμηλό. Το επόμενο σύνθημα ενός εκ των σημαντικότερων δανειστών της Ελλάδας, της Φινλανδίας, θα είναι το «Δεν δίνουμε φράγκο στην Αθήνα».
Στο Κολωνάκι όπου διαμένει ο Σημίτης, στη Μαβίλη όπου διατηρεί γραφείο (;) ο Καραμανλής, στη Συγγρού όπου στεγάζεται ο Σαμαράς και στην Αρεοπαγίτου όπου νοικιάζει η Ντόρα Μπακογιάννη, ξέρουν, όλοι τους, πως με ή χωρίς αναδιάρθρωση, με ή χωρίς επιμήκυνση και με ή χωρίς χαμηλότερα επιτόκια, η Ελλάδα δεν μπορεί να ανταπεξέλθει χωρίς άμεση και πλήρη αλλαγή στον τρόπο δόμησης της κοινωνίας της, οικονομικής και πολιτικής.
Οι σταλινικοί εκ του ασφαλούς προσδοκούν τη χρεοκοπία ώστε να ανασάνουν, αν και έχουν αποδείξει πως δεν είναι σε θέση να διαχειριστούν μία θεαματική αύξηση των ποσοστών τους. Οι δραματικές εξελίξεις μετά το 1989 πιστοποιούν του λόγου το αληθές. Οι Συριζαίοι επενδύουν στο φόβο και τον ακτιβισμό που αυτός ο φόβος συνεπάγεται. Επιτίθενται και ξυλοκοπούν τους συνεργάτες του Ανδρέα Λοβέρδου για να συνηθίσει ο μέσος πολίτης στην ιδέα του δημόσιου προπηλακισμού ως συνήθους πρακτικής. Ο ΣΥΡΙΖΑ υφίσταται πολιτικά μόνο και μόνο διότι ανέχεται αυτές τις πρακτικές από τα γκρουπούσκουλα που τον συγκροτούν. Σε επίπεδο πολιτικού λόγου, ο Τσίπρας θα ήταν ευτυχής αν η Ελλάδα αφυδατωνόταν ακολουθώντας το παράδειγμα του Ισημερινού ή της Βενεζουέλας. Ονειρεύεται να τρυγήσει την οργή των εξαθλιωμένων του Μπουρναζίου και του Χαϊδαρίου. Δεν αντιλαμβάνεται πως θα ήταν ανάμεσα στους πρώτους που θα πλήρωναν το τίμημα ενός βαλκάνιου λαϊκισμού, ο οποίος θα είναι ασφαλώς βιαιότερος και αποτελεσματικότερος εκείνου των Περόν ή Βάργκας.
Η αναδιάρθρωση θα φτάσει με μαθηματική ακρίβεια, αλλά όποτε η Deutsche Bank, η Paris Bas και η Commertz Bank το αποφασίσουν. Η απόφαση αυτή θα συμπέσει με την ολοκλήρωση του πρώτου κύκλου εσωτερικής υποτίμησης της χώρας. Θα έχει ολοκληρωθεί η σταδιακή εξαφάνιση των δύο μικροτέρων τραπεζών, ώστε να παραμείνουν ενεργές οι δύο μεγαλύτερες. Η τρίτη εκ των μικρών έχει ήδη «μετακομίσει» στην Κύπρο. Τότε θα υπάρχουν οι δυνατότητες για έναν τρίτο τραπεζικό πόλο, το λεγόμενο κρατικό. Θα είναι αυτός που θα σηκώσει το βάρος της επιχορηγούμενης ανάκαμψης, με το σταγονόμετρο βέβαια. Ο δημόσιος τομέας θα έχει επιτέλους συρρικνωθεί. Στον ιδιωτικό τομέα θα επικρατούν συνθήκες του παλαιού Μάντσεστερ. Τότε η αναδιάρθρωση θα δεσμεύσει την Ελλάδα για τις επόμενες δεκαετίες. Στη Φολέγανδρο η χωριάτικη σαλάτα θα τιμάται μόλις 1,20 ευρώ στο βαθύ πιάτο. Η κάμαρα στη μικρή ξενοδοχειακή μονάδα θα έχει φτάσει τα 28 ευρώ τη βραδιά, με μπάνιο και κλιματισμό. Κανείς δεν γνωρίζει αν κάτι τέτοιο θα συμβεί το 2015, το 2014 ή ακόμη νωρίτερα. Η ανεργία θα πρέπει να έχει ξεπεράσει το 22% και στις γυναίκες το 35%. Θα πρέπει, βλέπετε, να λειτουργήσει η «καμπύλη του Φίλιπς».
Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε ο Κώστας Σημίτης απώλεσε την έξωθεν μαρτυρία του «σοφού». Όχι γιατί έχει άδικο σε αυτά που υποστηρίζει. Αλλά γιατί ο τρόπος και η χρονική στιγμή εκφοράς των σκέψεών του προδίδει ιδιοτέλεια και πολιτική φιλοδοξία. Η Ελλάδα δεν έγινε φτωχότερη με την απώλεια αυτή. Ενδεχομένως να έγινε σοφότερη.
Η χώρα φτώχυνε και κόντυνε πολύ περισσότερο με το φευγιό του Νίκου Παπάζογλου. Βόηθησε και αυτός με τα ακούσματα ώστε να υιοθετήσουμε, ορισμένοι έστω, το δόγμα της «εκδίκησης της γυφτιάς». Ενός οδοιπορικού το οποίο στο τέλος του υπόσχεται, αν μη τι άλλο, ένα γάργαρο γέλιο και ένα αξιοπρεπές βλέμμα. Αυτά αρκούν.
17°
