Εν δυo... πίσω ολοταχώς

H πρώτη «ντισκοτέκ» άνοιξε στο Ναύπλιο σχεδόν µε τη Μεταπολίτευση στη χώρα, το καλοκαίρι του 1976. Στη µια πλευρά του δρόµου το 1o και 2o Γυµνάσιο Ναυπλίου και στην άλλη η νέα, η πρώτη ντισκοτέκ, η “idol”.

Oι επιχειρηµατίες της ντισκοτέκ είχαν ξεκινήσει ήδη να ζεσταίνουν την ατµόσφαιρα από τον προηγούµενο χειµώνα.  Έβαζαν δυνατά µουσική και τα απογεύµατα οι µαθητές κρέµονταν από τα κάγκελα του προαύλιου κοιτώντας όλο περιέργεια απέναντι, για να συλλάβουν τα φωτεινά παιχνίδια από τα τότε πρωτοεµφανιζόµενα φωτορυθµικά. Τα πράγµατα έγιναν λίγο περίεργα όταν στις αρχές Μαρτίου οι µαθητές κλήθηκαν στο προαύλιο για τις καθιερωµένες πρόβες για την επικείµενη παρέλαση της 25ης Μαρτίου.

Οι παρελάσεις, σε µια επαρχιακή πόλη όπως το (τότε) Ναύπλιο των 12.000 ανθρώπων, είχαν µια ξεχωριστή σηµασία. Η λεγόµενη κοινωνική ζωή είχε µόλις βγει από την ασφυξία που είχαν επιβάλει οι συνταγµατάρχες. Οι δύο παρελάσεις στις 25 Μαρτίου και στις 28 Οκτωβρίου, εκτός από τον όποιο συµβολισµό απέδιδε σ’ αυτές κανείς,  λειτουργούσαν ως το κοσµικό γεγονός της µικρής πόλης.

Κατ’ αρχήν, η σηµασία του στρατού. Το Ναύπλιο φιλοξενούσε το Κέντρο Εκπαίδευσης του Μηχανικού και οι εκατοντάδες νεοσύλλεκτοι αλλά και οι πάµπολλοι αξιωµατικοί τους συνεισέφεραν σε πολύ µεγάλο βαθµό στην οικονοµική ζωή της αργολικής πρωτεύουσας. Η συµµετοχή τµηµάτων από το Μηχανικό στις δύο παρελάσεις αναδείκνυε και την παρουσία και τη σηµασία αυτής της παρουσίας.

Μετά, ήταν ο ανταγωνισµός της αναπλιώτικης ελίτ. Ο ρόλος του σηµαιοφόρου, των παραστατών, ακόµη και των «διµοιριτών» δεν ήταν τυχαίος, αλλά σε ευθεία σχέση µε ένα χρηµατιστήριο αξιών και ρόλων εντός της τοπικής κοινωνίας. Τα παιδιά των δηµοσίων υπαλλήλων ή των καθηγητών είχαν προνοµιακή πρόσβαση σ’ αυτούς τους ρόλους για έναν απλό λόγο: Ακόµη κι αν δεν ήταν, όφειλαν να δείχνουν οι καλύτεροι µαθητές. «Ήτο θέµα τάξης», όπως έλεγε ο θεολόγος γυµνασιάρχης στην καθιερωµένη σύσκεψη για το ποιος µαθητής θα αναλάβει το συγκεκριµένο ρόλο που προβλεπόταν από το οργανόγραµµα της παρέλασης. Ο ανταγωνισµός µεταξύ των «καλών» οικογενειών δεν ήταν µεν τόσο εµφανής, αλλά τι ήταν εµφανές σε µια κλειστή κοινωνία που µόλις έβγαινε από τις ελληνικούρες των χουντικών διαγγελµάτων...

Ήδη τα χελιδόνια του τουρισµού, οι «σαµαράδες» όπως αποκαλούσε η τοπική κοινωνία τους βορειοευρωπαίους µε τα σακίδια, είχαν ρίξει µια γροθιά στην τοπική ακινησία. Με την “idol” τα πράγµατα άλλαξαν περισσότερο και πιο γρήγορα. Ο ιδιοκτήτης της για τους δικούς του λόγους αποφάσισε να δυναµώσει τον ήχο των τραγουδιών που επέλεγε να παίξει το βράδυ. Έτσι την ώρα που το Γυµνάσιο έκανε πρόβες στο προαύλιο µε ένα ανεπαρκές µαγνητόφωνο και το γυµναστή µε τη σφυρίχτρα του να δίνει το βήµα στους µαθητές, η “idol” τα σκέπαζε όλα επιδεικτικά. Το γέλιο και το σούσουρο από τους µαθητές δεν ήταν η µοναδική αντίδραση. Το χειρότερο; Το Σώµα της παρέλασης έσπασε σε δύο κοµµάτια. Ο σηµαιοφόρος και οι παραστάτες της σηµαίας που άνοιγαν την παρέλαση ήταν πιο κοντά στο µαγνητόφωνο και στη σφυρίχτρα του γυµναστή, σε αντίθεση µε τα υπόλοιπα τµήµατα που πλέον είχαν τη δικαιολογία να βηµατίζουν απρογραµµάτιστα και ενίοτε χαοτικά. Η σηµαία και οι παραστάτες πήγαιναν κανονικά µε το «εν δυο», αλλά ήταν πλέον µόνοι τους. Οι υπόλοιποι πήγαιναν µε τους ABBA.

Το θέµα γρήγορα πήρε διαστάσεις. Άλλωστε ήδη στο (υποχρεωτικό) κατηχητικό στον Άγιο Νικόλαο στο λιµάνι, ο παπα-Γιάννης είχε συµπεριλάβει στο λεξιλόγιό του τη «δισκοτέκ». Η Χωροφυλακή κάθε άλλο παρά δυσκολεύθηκε να κινηθεί εναντίον της “Idol” και η τάξη αποκαταστάθηκε σχετικά σύντοµα. Το σύστηµα της παρέλασης αποδείχθηκε ισχυρό.

Εκείνη την 25η Μαρτίου ο κόσµος είχε συγκεντρωθεί κοντά στον ΟΤΕ, κατά µήκος του δρόµου που ενώνει το κυρίως Ναύπλιο µε την Πρόνοια (προς το δρόµο που ανηφορίζει για το Παλαµήδι).

Οι στρατιώτες γυάλιζαν τα ήδη γυαλισµένα όπλα τους και προσπαθούσαν να βρουν τρόπο να επικοινωνήσουν µε τις µεγαλύτερες µαθήτριες. Οι σηµαιοφόροι και οι παραστάτες, ντυµένοι µε τις φουστανέλες και τα σχετικά από το εξαιρετικό λαογραφικό µουσείο της πόλης, περίµεναν τη φιλαρµονική του δήµου µε το διαχρονικό Χαραµή επικεφαλής, ενώ οι γονείς µε τα καλά τους ρούχα στήνονταν δίπλα στο γιο ή την κόρη για να τραβήξει φωτογραφίες ο Ασηµακόπουλος (ιδιώτης φωτογράφος και θεσµός της τοπικής κοινωνίας).

Η παρέλαση ξεκίνησε όπως έπρεπε και µε τον ίδιο τρόπο ολοκληρώθηκε. Αλλά η “idol” δεν είχε πει την τελευταία της κουβέντα. Μετά την παρέλαση, αντί για την καθιερωµένη βόλτα όλων στον Μεγάλο ∆ρόµο κι από κει στην παραλία, οι µαθητές, οι περισσότεροι, προτιµήσαµε τις «πρόβες» της “idol” για τις οποίες είχαµε εξωδίκως ενηµερωθεί δυο τρεις µέρες πριν.

Η παρέλαση βρέθηκε πάνω στην πίστα. Να οι φουστανέλες, να τα µπλε πουκάµισα, να τα τσαρούχια, να τα φέσια, να οι «αµαλίες» να φωτίζονται από τους προβολείς της ντίσκο και να ξεδίνουν µε ό,τι «καρεκλάδικο» κυκλοφορούσε τότε.

Έχω την αίσθηση πως από τότε η παρέλαση στο Ναύπλιο άλλαξε σαν γεγονός. (Άλλωστε όλο το σκηνικό έγινε γνωστό σε καθηγητές και γονείς, προκαλώντας µεγάλη αµηχανία. Βλέπετε, ενέχονταν οι νεαροί βλαστοί των καλών οικογενειών. Η αντίδραση του µακαρίτη του πατέρα µου ήταν να µε κουρέψει την άλλη µέρα µε τη λεγόµενη «ψιλή»).

Έχω χρόνια να παρακολουθήσω παρέλαση στο Ναύπλιο. Παρακολούθησα πέρυσι την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στο Σύνταγµα επειδή µια γειτονοπούλα από το Κουκάκι, η Εύη, θα έπαιρνε µέρος µε το τµήµα της. Κι αυτή µετά, µαζί µε την παρέα της, την “idol” αναζητούσε.