Ένα χρόνο μετά την επιβολή της τραπεζικής αργίας και των capital controls που είναι ακόμη σε ισχύ με ελαστικότερους όμως όρους, επιστρέφει, απεσταλμένη της ιστοσελίδας της με έδρα το Λονδίνο, για να καταγράψει εικόνες από την Αθήνα.
«Είμαι ξανά στην Αθήνα! Στο ρεπορτάζ μου θέλω να καταγράψω τα θέματα με τα οποία ασχολείται η νεολαία, ένα χρόνο μετά τον Ιούνιο του 2015 όπου η χώρα σας βρέθηκε στο επίκεντρο της διεθνούς επικαιρότητας, καθώς φτάσατε κοντά στην έξοδο από το ευρώ» μου αναφέρει στο τηλέφωνο η συνάδελφος δημοσιογράφος που βρέθηκε στην Αθήνα αρκετές φορές στη διάρκεια της τελευταίας πενταετίας μετά την ένταξή μας στο Μνημόνιο και όσων ακολούθησαν. «Η Ελλάδα δεν βρίσκεται πλέον στα headlines και αυτό είναι μια καλή εξέλιξη, διότι σημαίνει ότι τα πράγματα ομαλοποιούνται. Τα μέσα “διψούν” για δραματικά γεγονότα που ταρακουνούν τον κόσμο. To Brexit, οι ισπανικές εκλογές, οι εκλογές στις ΗΠΑ, κυριαρχούν στη διεθνή σκηνή. Το ρεπορτάζ που πρέπει να στείλω αυτή τη φορά από την Αθήνα είναι περισσότερο κοινωνιολογικό και θέλω τη βοήθειά σου, να “ακούσω” τη νεολαία μου» λέει η συνάδελφος.
«Μου βάζεις δύσκολα. Είναι ένα ζήτημα που δεν μπορεί κανείς να το “ανακαλύψει” μέσα σε δύο μέρες, αλλά θα κάνουμε μια προσπάθεια να καταγράψεις τουλάχιστον εικόνες και να τις μεταφέρεις» απαντώ.
Το θέμα συζήτησης σε μια παρέα νέων που βρεθήκαμε δίπλα τους, Σάββατο μεσημέρι στην Πλατεία Αγίας Ειρήνης, όπου χτυπάει η καρδιά της πόλης, είναι το reunion τους, δέκα χρόνια μετά το αποχαιρετισμό των σχολικών θρανίων. To Facebook, το Twitter, το Instagram, το Linkedin είναι τα κοινωνικά δίκτυα, που όπως λένε, χρησιμοποίησαν για να αναζητήσουν τα ίχνη όλων των παλαιών συμμαθητών. Μόνον 6 από τους 40 δεν έχουν καμία παρουσία πουθενά.
Εκεί η συζήτηση της παρέας περιστρέφεται γύρω από την ανεργία, που καλπάζει στη νέα γενιά, με το σκεπτικό ότι μπορεί οι εξαφανισμένοι να είναι και άνεργοι, κάτι όμως που δεν τους φαίνεται λογικό.
Στην Πανεπιστημιούπολη, στα σκαλάκια της εισόδου της Φιλοσοφικής, η κουβέντα μεταξύ τριών συμφοιτητών για το ποιο είναι το καλύτερο δίκτυο για γνωριμίες, εκτός από το Facebook. «Για δες τη φωτογραφία, είναι μόλις 4 χιλιόμετρα κοντά μας, θα της κάνω like, εάν μου κάνει και αυτή θα πάω σήμερα για καφέ!». Στο μεταξύ δίπλα τους κάθονται δύο όμορφα κορίτσια που τους ρίχνουν κλεφτές ματιές, αλλά αυτοί είναι «καρφωμένοι» στα κινητά τους και στο κοινωνικό δίκτυο που έχουν ανακαλύψει! Η νέα τεχνολογία περιορίζει ολοένα και περισσότερο την απευθείας επικοινωνία. Πρόσφατα διαβάσαμε για το πρώτο Drone Café που δημιούργησαν Ολλανδοί φοιτητές στο οποίο τα ποτά δεν θα τα προσφέρουν σερβιτόροι αλλά ένα drone.
Στο Σύνταγμα, δύο 35ρηδες συζητούν για το ΕΣΠΑ. Προσπαθούν να βρουν χρηματοδότηση για μια μικρή τουριστική επένδυση που έχουν πραγματοποιήσει και με ανακούφιση διαβάζουν την ανακοίνωση για παράταση κάποιων τουριστικών προγραμμάτων που τους αφορούν και που μόλις είχε ανακοινώσει το αρμόδιο υπουργείο. Στο ΕΣΠΑ στηρίζουν τις ελπίδες τους πολλοί νέοι, δεν είναι τυχαίο ότι οι τηλεφωνικές γραμμές που μπορεί κανείς να βρει στην κεντρική ιστοσελίδα του ΕΣΠΑ κατακλύζονται από τηλεφωνήματα για ενημέρωση.
Σε ένα λεωφορείο που μπαίνουμε μάς προσεγγίζει ένα νεαρό, ταλαιπωρημένο αλλά ευγενικό παιδί να μας πουλήσει στυλό. «Κάνω αυτή την εργασία ένα μήνα. Βγάζω καθαρά περίπου 150 ευρώ το μήνα. Τα αγοράζω φθηνότερα από το σούπερ μάρκετ και τα πουλάω. Δεν έχει σημασία πόσα βγάζεις αλλά πόσα ξοδεύεις, μου είχε πει ο παππούς μου» μας λέει με περηφάνια. «Είμαι 26 χρονών, ελπίζω κάποια μέρα τα όνειρά μου να γίνουν πραγματικότητα, όπως φαίνεται ότι έχουν γίνει τα δικά σας» μας λέει, έχοντας φανερή τη διάθεση για επικοινωνία.
«Τέσσερις εντελώς διαφορετικές εικόνες, αλλά πουθενά καμία συζήτηση για την πολιτική, για τα capital controls! Ο καθένας κοιτά τη ζωή του και πώς θα τα καταφέρει, μου κάνει εντύπωση» μου αναφέρει.
Στη βόλτα στην πόλη, οι καφετέριες γεμάτες, ξεφυτρώνουν άλλωστε σαν «μανιτάρια» σε κάθε γειτονιά της, μαζί με κάθε είδους μαγαζιά εστίασης και κέντρα αισθητικής για τις γυναίκες, κομμωτήρια κ.λπ., ενώ την ίδια στιγμή τα μικρά εμπορικά καταστήματα βάζουν λουκέτα. «Αυτή την ανάπτυξη αναζητείτε;» με ρωτάει. «Αυτό είναι ένα ακόμη μεγάλο ζήτημα» απαντάω και προσθέτω: «Μόλις κατατέθηκε ο αναπτυξιακός νόμος αλλά δεν έχω προλάβει να τον κοιτάξω». «Με νόμους γίνεται η ανάπτυξη;» ρωτάει η συνάδελφος. Την αποχαιρετώ και δίνουμε ραντεβού στη Σαντορίνη στα τέλη Σεπτεμβρίου. Επιφυλάσσομαι για την απάντηση.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
10°
