Στα τηλεοπτικά παράθυρα, καλοπροαίρετοι και μη σχολιαστές ισχυρίζονται ότι το μείζον δεν είναι ποιος έκανε την τηλεφωνική υποκλοπή του διαλόγου των στελεχών του ΔΝΤ αλλά το περιεχόμενο των διαλόγων. Ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Οι διάλογοι αποκαλύπτουν όσα ήδη γνωρίζαμε. Η υποκλοπή αντιθέτως δημιουργεί πολύ περισσότερα και πολύ σοβαρότερα ερωτηματικά. Γιατι πρέπει να το πούμε χωρίς περιστροφές: όλα δείχνουν ότι έχουμε να κάνουμε με μια στοχευμένη διαρροή με πολιτικές σκοπιμότητες.
Κατ’ αρχήν ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάστηκε είναι περίεργος. Τα Wikileaks δημοσιεύουν συνήθως πρωτογενές υλικό. Εδώ έχουμε ένα ηχητικό ντοκουμέντο το οποίο όμως, όπως υποστήριξαν τα wl, το απομαγνητοφώνησαν οι ίδιοι. Παράξενο είναι και το ότι δημοσιοποιείται μόνο μία συνομιλία. Είναι η μόνη ή θα ακολουθήσουν κι άλλες; Γιατί αν είναι μόνο μία, από μόνο του το γεγονός δημιουργεί ερωτηματικά. Πώς εντοπίστηκε; Έπεσαν τυχαία πάνω της; Αν πάλι είναι πολλές ποιος και πώς απομόνωσε τη συγκεκριμένη; Και ποιος παρακολουθεί τις συνομιλίες του ΔΝΤ; Ετσι κι αλλιώς πάντως τα wl δεν έχουν μηχανισμό παρακολούθησης, κάποιος τους το έδωσε. Και επειδή τεχνικά οι γνωρίζοντες λένε ότι μπορεί σε μεγάλο βαθμό να αξιοποιηθούν τα ίχνη που αφήνει η παρακολούθηση, καλό θα ηταν να γίνει μια έρευνα από τη Βουλή. Για να αποκλειστεί η ΕΥΠ στο κάτω κάτω.
Από εκεί και πέρα έχει ενδιαφέρον να αναζητήσουμε τα κίνητρα της διαρροής. Το τυχαίο φυσικά δεν μπορει να αποκλειστεί. Ένας μοναχικός σταυροφόρος- χάκερ «έπεσε» πάνω σε μια συνομιλία την οποία δημοσιοποίησε χάριν της διαφάνειας. Αν όμως δεν έχουν έτσι τα πράγματα τότε η μόνη εξήγηση είναι ότι αυτός που διέρρευσε το ηχητικό αρχείο ήθελε να δημιουργήσει πρόβλημα στις σχέσεις του ΔΝΤ με την Ελλάδα και την τρόικα.
Μπορεί να το έκανε η ελληνική κυβερνηση; Δείχνει μια εύλογη ερμηνεία. Στην καλύτερη αν και λιγότερο πιθανή περίπτωση θα μπορούσε να πετύχει την αποχώρηση του ΔΝΤ. Αν αυτό δεν γινόταν δυνατό, όπως έδειξε και η αντίδραση της Γερμανίας, τότε η ανάδειξη της διαφωνίας και του κινδύνου παράτασης των διαπραγματεύσεων ως τα πρόθυρα της χρεοκοπίας, θα υποχρέωνε όλες τις πλευρές να δώσουν μια κάποια λύση μέσα στον Απρίλιο και πάντως πριν το δημοψήφισμα στη Βρετανία. Έτσι τουλάχιστον μπορεί να σκέφτηκαν ορισμένοι στην κυβέρνηση και αυτή την ερμηνεία για τις επιπτώσεις της διαρροής έδιναν κυβερνητικοί παράγοντες.
Η αλήθεια βέβαια ειναι διαφορετική. Χρειαζόταν ισχυρή δόση ανοησίας για να μην καταλάβει κανείς ότι η αποκάλυψη της παρακολούθησης των συνδιαλέξεων θα δημιουργούσε, όπως δημιούργησε, μείζον ζήτημα εμπιστοσύνης για την Ελλάδα. Το χθεσινό άρθρο στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς είναι χαρακτηριστικό. Ακόμα χειρότερα η διαρροή μπορει να οδηγήσει σε σκλήρυνση όλων των πλευρών, με την πλευρά της Ευρώπης να επιμένει στην ανάγκη μεγάλων πλεονασμάτων και το ΔΝΤ στην ανάγκη πιο σκληρών μέτρων από τη στιγμή που η Γερμανία δεν συζητά μεγαλύτερη ελάφρυνση του χρέους. Ένας συμβιβασμός με άλλα λόγια μπορεί να έχει γίνει πολύ πιο δύσκολος. Κι αυτό επειδή έχουν δημοσιοποιηθεί πλέον οι θέσεις όλων των πλευρών και κάθε μετακίνηση από αυτές θα θεωρηθεί υποχώρηση. Θα μπορούσε αυτό να ξαναβάλει το Γκρέξιτ στο τραπέζι; Να καταλήξει δηλαδή η διαπραγμάτευση σε μια πρόταση πολύ σκληρών μέτρων προς την Ελλάδα, που ο κ. Τσίπρας δεν μπορεί να αποδεχθεί; Και θα μπορούσε να ήταν αυτός εξ αρχής ο σκοπός της διαρροής; Μια προβοκάτσια στην οποία έπεσε με τα μούτρα η κυβέρνηση.
Οι θεωρίες συνωμοσίας δεν είναι ο καλύτερος τρόπος να ερμηνεύει κανείς την πραγματικότητα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως έχουμε σοβαρές ενδείξεις ανάμειξης μυστικών υπηρεσιών. Υποκλοπή δεν κάνει ο καθένας. Και υπάρχουν πολλοί με πολύ διαφορετικά κίνητρα τόσο στην Ελλάδα όσο και εκτός. Έτσι κι αλλιώς και μόνο το ότι ένα τέτοιο γεγονός μπορεί να έχει τόσο σοβαρές επιπτώσεις, επιβάλλει την πλήρη διερεύνηση της διαρροής. Η άρνηση της προέδρου της Επιτροπής Διαφάνειας στη Βουλή, κ. Χριστοδουλοπούλου, να ασχοληθεί με το θέμα είναι ένας επιπλέον λόγος.
8°
