Δικαιούμαστε να αναρωτηθούμε, ακόμη και για τον πρωθυπουργό της χώρας. Ο Κάρλο Τσιπόλα στον ορισμό του περί βλακείας (μεταξύ άλλων) αναφέρει πως αυτή χαρακτηρίζεται από την έλλειψη προσαρμοστικής μάθησης. Αν θυμηθούμε την περιπέτεια που περάσαμε εξαιτίας της καθυστέρησης στην υπογραφή της συμφωνίας με την παρέλκυση του χρόνου, ροκανίζοντας επί έξι μήνες τα τελευταία ρευστά διαθέσιμα, τότε που βρισκόταν σε πλήρη ανάπτυξη η δημιουργική ασάφεια του Βαρουφάκη που μας οδήγησε στα κάπιταλ κοντρόλ, και συγκρίνουμε με τη σημερινή κατάσταση, θα διαπιστώσουμε πως ο Τσίπρας δεν έμαθε τίποτα από τα λάθη του.
Η αξιολόγηση έπρεπε να είχε τελειώσει τον Νοέμβριο και μέχρι τώρα καθυστερούν 6 δισ. δόσεις, με κίνδυνο να αρχίσουν πάλι τα προβλήματα ρευστότητας καταβολής μισθών και συντάξεων, ενώ οι θεσμοί και οι εταίροι μας είναι εξοργισμένοι. Τον Νοέμβριο, που ακόμη ήταν νωπό το αποτέλεσμα της εκλογικής νίκης του Σύριζα και πέρασε αρκετά νομοσχέδια σχετικά με τη συμφωνία του τρίτου μνημονίου, είχε ακόμη (έστω με δυσκολία) τη δυνατότητα επάνω στο μούδιασμα και το σοκ της εποχής να περάσει το ασφαλιστικό και τη φορολογία των αγροτών και να ξεμπερδεύει.
Αντ’ αυτού άφησε την υπόθεση να σέρνεται, να καθυστερεί, ελπίζοντας τι; Να περάσουν οι γιορτές, να περάσει και ο Ιανουάριος, και μπήκαμε στον Φεβρουάριο που είναι τοις πάσι γνωστό πως είναι η εποχή που οι αγρότες δεν έχουν επαγγελματικές εργασίες και είναι ορεξάτοι για κλεισίματα δρόμων; Γιατί ανέβαλε διαρκώς το χρόνο ψήφισης του ασφαλιστικού και δεν το έκανε στη βράση με τη ζαλάδα των πολλών νομοσχεδίων που περνούσαν αυθημερόν στη Βουλή; Μήπως για να έχει το χρόνο να μεταπείσει τυχόν διαφωνούντες βουλευτές του;
Δεν είναι αρκετά έξυπνος να καταλάβει πως όσο δυναμώνουν οι αντιρρήσεις, οι κινητοποιήσεις και οι διαμαρτυρίες, τόσο περισσότερο κινδυνεύει να χάσει ψήφους βουλευτών; Δεν αντιλαμβάνεται πως το κουαρτέτο δεν μπλοφάρει, και αν δεν εκπληρωθούν οι προϋποθέσεις της συμφωνίας θα επιστρέψουμε πίσω στον Ιούλιο του 2015, τότε που κινδυνεύσαμε να βρεθούμε εκτός Ευρωζώνης;
Δεν έχει καταλάβει πως με την καθυστέρηση δεν ξορκίζονται αλλά φουντώνουν οι διαμαρτυρίες και όσο μετακυλίονται οι δύσκολες αποφάσεις τόσο οι πιθανότητες να πέσει η κυβέρνησή του αυξάνονται και στην καλύτερη περίπτωση η παρέλκυση οδηγεί σε σκληρότερα μέτρα βλάπτοντας την οικονομία και τους πολίτες; Οι ικανότητες ενός πολιτικού είναι να αντιλαμβάνεται το timing όπως ακριβώς ο σκοπευτής στο κλάσμα του πυροβολισμού, και ενός πρωθυπουργού να κατανέμει σε ανθρώπους θέσεις και αξιώματα ώστε να είναι κατάλληλοι και αποτελεσματικοί να διεκπεραιώσουν.
Πόσο έξυπνος μπορεί να είναι ένας πρωθυπουργός που αναθέτει χαρτοφυλάκιο στον Χαϊκάλη; Που εγκαταλείπει την οικονομία στον Βαρουφάκη, που κάνει την Κωνσταντοπούλου Πρόεδρο της Βουλής, που ανέχεται τη Χριστοδουλοπούλου να λέει τις γνωστές ανοησίες περί ηλιοθεραπείας των μεταναστών, που μας φόρτωσε τη Θεανώ Φωτίου με τα γεμιστά της; Που μας πασάρει το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς και ταυτόχρονα αφήνει να προτείνουν για πρόεδρο της Αττικό μετρό τον Μυλόπουλο, λες και χαθήκαν άλλοι άνθρωποι, στελέχη και μάνατζερ.
Να πούμε επιτέλους τα πράγματα με το όνομά τους: ο Τσίπρας φυσικά και δεν κάνει για τη δουλειά. Δεν ξέρει να τοποθετεί ανθρώπους στις σωστές θέσεις, δεν μαθαίνει από τα λάθη του τα οποία προκαλούν ζημιά στο κόμμα του, τον ίδιο και τη χώρα. Ή, όπως θα έλεγε ο Κάρλο Τσιπόλα στο δοκίμιο «Οι βασικοί νόμοι της ανθρώπινης ηλιθιότητας», «βλαξ είναι εκείνος που με τις ενέργειές του προκαλεί στους άλλους ζημιά, αλλά παράλληλα δεν πετυχαίνει κάποιο κέρδος για τον εαυτό του αλλά υφίσταται ζημιά και ο ίδιος».
10°
