Ο Νίκος Γεωργιάδης σχολιάζει την παρούσα κατάσταση στη Νέα Δημοκρατία με την Ντόρα Μπακογιάννη.
Αυτή η Ελλάδα του ξανθού οραµατισµού καταθέτει τα όπλα, µε τα σύµβολά της να ξεφτίζουν στις µοσχοβίτικες αρένες ή στις ψυχιατρικές κλινικές, αληθινά ράκη. Αργά το βράδυ της Παρασκευής, πίσω από το σταθµό Λαρίσης, στο παλιό ταχυδροµείο, σύµβολο της µάχης των ∆εκεµβριανών, των παλιών και όχι των προσφάτων, η «Μεταξού» υποδέχεται τον κόσµο της. Μία µικρή ορχήστρα µε ακορντεόν, ο Μανώλης ο Χάρος να καµαρώνει την κόρη του, ο µικρός θίασος που ανέβασε την «Κάρµεν» σε πλήρη σύνθεση, µια µεγάλη παρέα από τα παλιά και πολλοί νέοι, καλλιτέχνες, φοιτητές, που αναγνωρίζουν το χνώτο της Athens Voice. Ήταν πια περασµένη η ώρα όταν κάποια κοπέλα αρχίζει να τραγουδά µία άρια. Με τα χέρια δεµένα πάνω στην ποδιά της, σεµνή, ντροπαλή. Νεκρική σιγή. Ξαφνικά, κάπου µέσα από το σοκάκι ακούγεται µία αντρική φωνή, «σκάσε µωρή». Η κραυγή σκίζει την απόλυτη ησυχία. Η κοπέλα συνεχίζει απτόητη. Κρεσέντο. Τελειώνει την άριά της και όλη η αυλή όρθια χειροκροτεί. Ήταν µία σκηνή από τον Σπαθάρη, µε λίγο ιταλικό κινηµατογράφο του Ντε Σίκα και κάτι από ελληνικό σινεµά στα τέλη της δεκαετίας του ’50. Η φωνή από το σοκάκι δεν ξανακούστηκε. Ο Φύσσας έµεινε να κοιτά σαν άγαλµα, άφωνος, γιατί η σκηνή ήταν εξωπραγµατική. ∆εν την ήξερε την ταβέρνα και αυτό καταγράφεται στα αρνητικά ενός αθηνογράφου. Το οµολόγησε, άλλωστε. Ούτε κανείς µας την ήξερε. Ο Μιχάλης τραγούδησε τον «Καϊκτζή», αφιέρωση στους Ρωµιούς της παρέας. Κάπου εκεί στα σοκάκια της οδού Κωνσταντινουπόλεως, µακριά από το θόρυβο και το ριµέικ στο Γκάζι, χωρίς φρουρούς αλλά µε αρώµατα, η άλλη Ελλαδίτσα, αυτή που εργάζεται, σκέπτεται, µοχθεί και ψάχνεται, σφίγγει τα δόντια αλλά χαµογελά, καταπίνει µε δυσκολία τον κόµπο στο λαιµό αλλά τραγουδά, δεν χωνεύει την τροφή που της προσφέρουν αλλά χορεύει.
Η Ντόρα και το δάχτυλο
«Μου υποσχέθηκε πριν από ένα µήνα το δαχτυλίδι και µε πούλησε. Θα του φάω το δάχτυλο». Ο δηµοσιογράφος µε κοιτά στα µάτια. «Ναι… αυτή ήταν η φράση της Ντόρας και άρα καταλαβαίνεις τι έχει να γίνει». Η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από την παρούσα κατάσταση στη Νέα ∆ηµοκρατία. Εγώ δεν πιστεύω πως η Ντόρα εκστόµισε µια τέτοια φράση. Συνήθως είναι ακόµη σκληρότερη στις εκφράσεις της. Άλλωστε θα ήταν υπερβολικό να σκεφτεί κανείς ότι τα στελέχη της κυβερνώσας παράταξης επιδίδονται στην ανθρωποφαγία. Όχι. Απλώς έχουν συνηθίσει στις ανθρωποθυσίες. Πόσο µάλλον τώρα, που ιεροµάντεις της Ρηγίλλης έπαψαν να παράγουν θετικές ενοράσεις. Παλιά, το θυµούνται οι περισσότεροι, η ελίτ του ιεροµαντείου, ο Λούλης, ο Ρουσόπουλος, παρήγαγαν έργο. Το έλεγαν «επικοινωνιακή πολιτική». Τώρα, στάχτη και µπούρµπερη. Κανείς δεν είπε στον Καραµανλή να παραστεί στην υπογραφή του σχεδίου του αγωγού “South Stream”, όπου ο Βλαντιµίρ Πούτιν και ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι χαµογελούσαν στο φακό και… στους Αµερικάνους. Όταν το κατάλαβαν στο Μαξίµου ήταν πια αργά. Ο Καραµανλής προτίµησε να βρίσκεται στο Ζάππειο για την παρουσίαση του ευρωθιάσου του κόµµατος. Η κατασκευή του “South Stream” µε ελληνική συµµετοχή είναι η µοναδική άλλωστε επιτυχία της πενταετούς πρωθυπουργικής θητείας του Κ. Καραµανλή. Το αγνόησε. Οι ιεροµάντεις του Μαξίµου «έµειναν» από καύσιµα. Κανείς δεν γνωρίζει αν η Ντόρα πραγµατοποιήσει την απειλή της. Το µεγάλο φαγοπότι της διαδοχής, ωστόσο, έχει πραγµατικά αρχίσει. Στο Ζάππειο παρατηρήθηκαν «ηχηρές» απουσίες. Ακόµη και ο Άρης προτίµησε να µην παραστεί. Για τον Σουφλιά, ούτε λόγος. Το «πλοίο» έχει µπατάρει για τα καλά και το πλήρωµα ψάχνει ήδη να µπαρκάρει µε άλλο σκάφος. Στη Ρηγίλλης µοιράζουν σωσίβια, λένε οι κακές γλώσσες.
Ο Πάγκαλος επιτίθεται
Στον Περισσό ζώστηκαν τα άρµατα και κρατούν σκοπιά µε το όπλο παρά πόδα. «Όταν ακούς το ΚΚΕ να επιτίθεται στα µικρά κόµµατα, όταν βλέπεις την Παπαρήγα να τα βάζει µε τους Οικολόγους και να τους χαρακτηρίζει δεξιούς και δεκανίκι του συστήµατος, το κόµµα έχει πρόβληµα». Και πώς να µην έχει; Οι δηµοσκοπήσεις καταγράφουν ποσοστά λίγο πάνω από το 6%. Το ΚΚΕ παρουσιάζεται αδύναµο και ενδεχοµένως να απολέσει την τρίτη θέση. Είναι και ο Πάγκαλος, που δεν έχει το θεό του. Επαναφέρει την υπόθεση «Γερµανός». Καταγγέλλει τη Γραµµατέα του Κόµµατος. Μιλά για επιχειρηµατική συνεννόηση µεταξύ ΚΚΕ και Νέας ∆ηµοκρατίας για την εξαγορά της «Γερµανός» από τον ΟΤΕ. Ισχυρίζεται πως πρόκειται για σκάνδαλο. Θέτει εαυτόν ο Πάγκαλος στη διάθεση της ∆ικαιοσύνης. ∆έχεται να αρθεί η βουλευτική του ασυλία. Το πράγµα σοβαρεύει. Τα θεµέλια του «Γαλάζιου Σφυροδρέπανου» τρίζουν. Αυτό δεν είναι προεκλογικό κλίµα. Αυτό είναι ρωµαϊκή αρένα. Ο Πάγκαλος, σε ρόλο Σπάρτακου, αφυπνίζει τα ζόµπι της Ιστορίας. Τι έγινε, ρε σύντροφοι; «Πάνω απ’ όλα τάξις και ηθική» έλεγε ο Αυλωνίτης. Τα µεγάλα µυστικά δεν αντέχουν στο χρόνο, το είχε πει και ο φον Κανάρης. Το έργο ενός κατασκόπου στην Ιαπωνία είναι εξαιρετικά δύσκολο, γιατί κανείς δεν µιλά. Η αξιοπιστία της πληροφορίας στην Ελλάδα είναι µία πολύπλοκη υπόθεση, διότι απλά όλοι ανοίγουν το στόµα τους.
Αν στη Νέα ∆ηµοκρατία «φόρεσαν τα καλά τους» και παρουσίασαν ένα ευρωψηφοδέλτιο µε τις καλύτερες εφεδρείες της ∆εξιάς, στο ΠΑΣΟΚ κοίταξαν στον καθρέφτη τον εαυτό τους, έσκυψαν στις εσωτερικές τους ισορροπίες και υπέκυψαν στη διαχειριστική λογική τους. Μια το λάδι... µια το ξύδι. Μία του Βενιζέλου για να µη φωνάζει και οι άλλοι του προέδρου για να µην γκρινιάζει. Το ευρωψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ είναι «απολιτίκ», µε καλά και χρυσά παιδιά, καλούς επιστήµονες, αλλά το στίγµα είναι ωχρό. Σχεδόν αδύναµο. Η κοινωνία ανέµενε ένα νευρώδες ξέσπασµα, µία κραυγή-στίγµα που θα τη διαµόρφωνε η σύνθεση του ευρωψηφοδελτίου ενός κόµµατος που διεκδικεί την εξουσία εδώ και τώρα, και που υπόσχεται την «Αλλαγή». Στη ρωµαϊκή αρένα του πολιτικού σκηνικού χρειάζονται αποφασιστικές κινήσεις. Εκτός αν οι εφεδρείες δεν επαρκούν. Εκτός αν τα καύσιµα της Σοσιαλδηµοκρατίας έχουν στερέψει.
Οι αναποφάσιστοι
«Έστω… να διαχωρίσει το Κράτος από την Εκκλησία. Μόνον αυτό αρκεί. Θα καταγραφεί στην Ιστορία». Ο ∆ηµήτρης µονολογούσε κατευθυνόµενος προς τις γραµµές του τρένου. Ο ∆ηµήτρης ήταν ΚΚΕ, όταν το αίµα του έβραζε. Μετά γύρισε αριστερότερα. Τώρα, µεγάλος πια, χρειάζεται πολιτικό στίγµα για να επιλέξει. Σαν τον ∆ηµήτρη υπάρχουν χιλιάδες πολιτικοποιηµένοι άνθρωποι που έζησαν το χωνευτήρι της Μεταπολίτευσης, µέτρησαν και µετρήθηκαν και µετά σίγησαν ή υπνωτίστηκαν, και τώρα σιγά σιγά βαριανασαίνουν γιατί «κάτι πρέπει να γίνει». Ζητούν λύσεις κι όχι κουβέντες. Χρειάζονται αποδείξεις κι όχι επίδειξη ψευδο-οραµάτων. «Θα στείλει άραγε το παπαδαριό στις Εκκλησίες και τα µοναστήρια του, όπου ανήκει;» ρωτά ο ∆ηµήτρης και απαντά µόνος του. «Φοβάµαι πως ούτε αυτό, το τόσο αυτονόητα αναγκαίο... δεν πρόκειται να κάνει. Τότε γιατί να τον ψηφίσω;»
