Οι λαϊκιστές στην Ελλάδα ήταν κάποτε άρχοντες. Είτε στην κυβέρνηση, είτε στην αντιπολίτευση μας φλόμωναν στα ψέματα, αλλά μας μοίραζαν και λεφτά. Κι όταν το ρευστό άρχιζε να ρέει οι ψηφοφόροι αποχαυνωμένοι και χαρούμενοι τους χειροκροτούσαν ό,τι κι αν έκαναν. Λεφτά να κυκλοφορούν και κανείς δεν νοιαζόταν για τίποτε. Κάπως έτσι φτάσαμε στην καταστροφή.
Οι λαϊκιστές, όμως, δεν κόλλησαν. Άρχοντες είπαμε. Ποιος είναι ο πιο βολικός «εχθρός» του λαϊκισμού. Οι κακοί ξένοι. Αυτοί λοιπόν έφταιξαν για όλα. Αυτοί μας έκοψαν τις συντάξεις και τους μισθούς. Το γεγονός ότι δεν υπήρχαν λεφτά για να πληρώσουμε τους μισθούς και τις συντάξεις που δίναμε παλιά (όλα αυτά τα χρόνια δεν πληρώνουμε ούτε καν τόκους και χρεολύσια με δικά μας χρήματα), ήταν για τους λαϊκιστές λεπτομέρεια χωρίς κανένα ενδιαφέρον. Εφόσον οι πελάτες αγόραζαν το παραμύθι αυτοί το πούλαγαν. Ο καθένας στη δουλειά του.
Έτσι πέρασαν τα χρόνια του μνημονίου-αντιμνημονίου. Όταν οι λαϊκιστές ήταν στην αντιπολίτευση έφταιγαν οι κυβερνώντες «γερμανοτσολιάδες». Οι οποίοι όταν έφευγαν από την εξουσία γίνονταν από «γερμανοτσολιάδες» αντιμνημονιακοί, την ίδια ώρα που οι αντιμνημονιακοί γίνονταν «γερμανοτσολιάδες». Και ούτω καθ’ εξής.
Το πρόβλημα με το κουτόχορτο είναι ότι καταπίνεται θαυμάσια και μαζικά όταν δίδεται συνοδευόμενο με πεσκέσια προς ψηφοφόρους (πάντα με δανεικά), όμως σκέτο είναι το άτιμο δηλητήριο. Έτσι οι λαϊκιστές άρχισαν να καταβροχθίζονται με μεγάλη ταχύτητα από την πραγματικότητα. Οι λαϊκιστές του «λεφτά υπάρχουν» έφυγαν πρώτοι. Μετά ακολούθησαν οι αντιμνημονιακοί των Ζαππείων. Ενδιαμέσως καταβροχθίστηκαν και κάποια μικρότερα κόμματα τύπου Λάος κ.ά. Τώρα φτάσαμε στην τελευταία φάση. Έγιναν μνημονιακοί οι κ.κ. Τσίπρας και Καμένος, εξευτελίζοντας εκτός του εαυτού τους και τους τελευταίους αθεράπευτους οπαδούς του λαϊκισμού. Τη διαφορά τη νιώθει κανείς τόσο στην άμεση επαφή με τον κόσμο, όσο και στο διαδίκτυο, όπου (ιδίως στα κοινωνικά δίκτυα) κατεξοχήν ήκμασε το σχετικό είδος. Ο παραλογισμός εσιώπησε. Δεν σταμάτησαν να αναμασώνται από κάποιους τα ψέματα κι οι ανοησίες (π.χ. η παραδοξολογία ότι τα ταμεία τα κατέστρεψε το PSI, λες κι αν δεν υπήρχε το PSI το χρεοκοπημένο ελληνικό κράτος, που δεν έχει ούτε οδοντογλυφίδα να ξύσει το δόντι του, θα τους πλήρωνε πίσω τα ομόλογα που είχαν αγοράσει…), όμως κανείς δεν παίρνει πια στα σοβαρά όσους τα αναμασούν. Ω του θαύματος, προσωρινά τουλάχιστον, ξεμείναμε από λαϊκιστές.
Αυτό είναι μια εξαιρετικά ενθαρρυντική εξέλιξη για τη χώρα. Γιατί η ζωή απεχθάνεται το κενό. Και με το λαϊκισμό εξευτελισμένο ανοίγεται η δυνατότητα για τους μη λαϊκιστές (σκόρπιους σήμερα), να αρχίσουν και πάλι να συσπειρώνονται και να παρουσιάσουν μια πραγματική εναλλακτική λύση στον ελληνικό λαό.
Η ελληνική οικονομία και κοινωνία δεν τολμά σήμερα (συναισθηματικά αντιδρώντας), να φανταστεί έστω ότι η χώρα μπορεί να βγει από την κρίση και να πάει πολύ καλύτερα. Μετά από 6 χρόνια, και καταστροφή σε καιρό ειρήνης που απαιτούσε συνθήκες πολέμου για να επέλθει, οι Έλληνες έχουν τόσο απογοητευτεί ώστε δεν πιστεύουν πια ότι η χώρα μπορεί να ανακάμψει. Κι όμως αυτό ακριβώς θα συμβεί και με τρόπο εντυπωσιακό, μόλις η χώρα αποκτήσει μια στοιχειωδώς φυσιολογική κυβέρνηση. Κι αυτό είναι στόχος για τον οποίο αξίζει να πολεμήσει κανείς. Γιατί η ευκαιρία υπάρχει. Όχι γιατί ο λαϊκισμός ηττήθηκε, αλλά γιατί απλούστατα αυτοκαταστράφηκε…
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
11°
