Όσο ξημερώνει, η ΝΔ μαραζώνει

Περισσότερα από 40 χρόνια, η ΝΔ είναι το αστικό-συντηρητικό κόμμα της χώρας. Έχει τη δική της συμβολή στην εξέλιξη της χώρας και ιδιαίτερα πιστώνεται τη μετάβαση στη δημοκρατία το 1974, αλλά και την είσοδο της χώρας στην ΕΟΚ. Φυσικά, έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την οικονομική χρεοκοπία της χώρας, με αποκορύφωμα την πενταετία του Κώστα Καραμανλή. Τα παραπάνω, βεβαίως, είναι στην κρίση και στην αξιολόγηση των πολιτών, των οικονομολόγων των ιστορικών κ.ά. Με τα θετικά της και τα αρνητικά της, με τα πάνω της και τα κάτω της, ποτέ η ΝΔ δεν γελοιοποιήθηκε. Για παράδειγμα, αυτά που έγιναν με το Ωνάσειο, με τη Δήμητρα Λιάνη, με τους μάγους και τους γελοτοποιούς ή τα όσα έγιναν στην εσωκομματική εκλογή ανάμεσα στον Γιώργο Παπανδρέου και τον Ευάγγελο Βενιζέλο, η ΝΔ δεν τα είχε ζήσει. Όπως αντιλαμβάνεστε από το χρόνο, λέμε «είχε ζήσει» και όχι «έχει ζήσει». Διότι, όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στη Συγγρού έχουν μικρύνει πάρα πολύ το κόμμα που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Την κάνουν να μοιάζει περισσότερο με φοιτητική παράταξη παρά με αξιωματική αντιπολίτευση, που μπορεί σε βάθος χρόνου να κληθεί να διαχειριστεί τις τύχες της χώρας.

Οι υποψήφιοι

Η κατάπτωση, όμως, δεν έχει να κάνει μόνο με το γεγονός ότι διαπληκτίζονται για το πού θα στηθούν οι κάλπες, με το αν θα είναι δυο ή τρία ευρώ το αντίτιμο, με το ποια εταιρεία θα κάνει τις εκλογές. Έχει να κάνει και με τους διεκδικητές της ηγεσίας του κόμματος, οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, δεν θα ήταν 3, αλλά… 13, αν ο κ. Μεϊμαράκης επέλεγε να μην είναι υποψήφιος. Αυτό, ουσιαστικά, δεν δείχνει διαθεσιμότητα ή ότι υπάρχουν πολλοί ικανοί υποψήφιοι, αλλά ακριβώς το ανάποδο. Ότι εδώ που έχει φτάσει η ΝΔ, ο/η όποιος/α μπορεί να πιστεύει ότι κάνει για αρχηγός της.

Και την ίδια ώρα που τα στελέχη της θεωρούν ότι η πορεία της κυβέρνησης είναι καταστροφική, ότι ο πρωθυπουργός είναι από ανερμάτιστος έως ανίκανος ή και επικίνδυνος, διαδίδουν ότι αναζητούν τον «αντι-Τσίπρα». Αν αυτό δεν είναι πολιτικά παρανοϊκό, τότε τι άραγε είναι; Και το γεγονός ότι ψάχνουν τον «αντι-Τσίπρα», κάνει πρόσωπα όπως ο Απόστολος Τζιτζικώστας να φαντασιώνονται –δικαιολογημένα, όπως προκύπτει από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα–, ότι μπορούν να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη.

Αναρωτιέμαι, ειλικρινώς, πώς είναι δυνατόν ένα σοβαρό κόμμα να προσανατολίζεται να κάνει αρχηγό του ένα πρόσωπο που κανείς δεν ξέρει τι πρεσβεύει ούτε σε ένα ζήτημα, που όποτε μίλησε το περιεχόμενο όσων είπε συζητήθηκε αρνητικά (για τη Θεσσαλονίκη που μοιάζει με «άπλητη γκομενάρα», για τη Χρυσή Αυγή κ.ά.), που εμφανώς κρύβεται και δεν δίνει ραδιοτηλεοπτικές συνεντεύξεις για να μην εκτεθεί, που κανένας δεν έχει απολύτως τίποτα να πει για τα πεπραγμένα του στην Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας παρά μόνο ότι πήγε κόντρα στον κομματική υποψήφιο και κέρδισε. Και, φυσικά, το γεγονός ότι δεν μπορεί να είναι κοινοβουλευτικός τουλάχιστον ως το 2019.

Οι άλλοι τρεις υποψήφιοι ξέρεις τι εκπροσωπούν και ποια είναι τα προσόντα τους. Ο κ. Μεϊμαράκης αποτελεί τη συνείδηση της παράταξης και την κρατά ενωμένη, ενώ έδωσε και μια αξιοπρεπέστατη εκλογική μάχη. Ο κ. Μητσοτάκης έχει μακράν τις καλύτερες σπουδές, έχει σαφές ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα, ενώ είναι αποτελεσματικός. Ο κ. Γεωργιάδης είναι αυτοδημιούργητος, αυθεντικός και πολιτικά τίμιος σε αυτά που πρεσβεύει. Αν επιλέξει ένας ψηφοφόρος έναν από τους τρεις, ξέρει γιατί το κάνει. Αναρωτιέμαι, αν επιλέξει τον κ. Τζιτζικώστα, πιστεύει ότι θα του βγει Τσίπρας με μοναδική ομοιότητα τη νεότητα; Άσε που η σύγκριση είναι και άδικη για τον πρωθυπουργό. Με την έννοια ότι πολλά μπορείς να του καταλογίσεις, αλλά σίγουρα δεν είναι πολιτικά κενός.