Εποχές κρίσης, όπως αυτές που διανύουμε, είναι κατεξοχήν πρόσφορες για κάθε είδους σωτήρες και προφήτες. Ιδιαίτερα γόνιμο, εξάλλου, είναι το έδαφος και για προσεγγίσεις της πραγματικότητας (ή μήπως για απομακρύνσεις από αυτή;) με ξεχαρβαλωμένα από την κατάχρηση εργαλεία, όπως είναι ο λαϊκισμός, ο εθνικισμός, ο σωτηριολογικός μεσσιανισμός, ο μανιχαϊσμός, ο στρεψόδικος αντιδυτικισμός, ακόμα και ο εμπαθής αντιγερμανισμός ή ο αντισημιτισμός. Προσοχή, λοιπόν, στους προφήτες και τους σωτήρες, έστω και δώρα (λέμε, τώρα…) φέροντας.
O καλός εθνοσωτήρας, όπως άλλωστε και ο καλός κομμουνιστής, δεν μπορεί παρά να έχει απάντηση σε όλα και για όλα. Εξού και οι 17.500 λέξεις με τις οποίες ετέχθη ημίν, λέει, νέο κίνημα. Και το όνομα αυτού: «Σπίθα». Όχι, όμως, από το συμπαθή, αχόρταγο Σπίθα, φίλο και συναγωνιστή του Μικρού Ήρωα, Γιώργου Θαλάσση, όπως θα μπορούσε να υποθέσει κανείς, αλλά από την «Ίσκρα» του Λένιν – ως σαφής αναφορά στα μπολσεβίκικα νάματα όπου βαπτίστηκαν οι ιδρυτές του κινήματος.
Ε, ρε, μανία μ’ αυτά τα «κινήματα»! Δεν τους αφήνει, φαίνεται, να κοιμηθούν το φάντασμα του Ανδρέα Παπανδρέου και του κορυφαίου, καλώς ή κακώς, success story στη μεταπολεμική πολιτική ιστορία της χώρας, του ΠΑΣΟΚ. Ακόμα και η Ντόρα Μπακογιάννη κάτι περιτρίμματα του Μητσοτακισμού που προσπάθησε πρόσφατα να τα (συμ)μαζέψει σε κόμμα, κίνημα τα ονόμασε κι αυτή. Άσε που και τα αθύρματα του βαθυπασοκισμού, όπως ο Δημαράς, πρώην υπαρχηγός του Τσοβόλα, και ο Μητρόπουλος, τηλεοπτικό alter ego του Αυτιά, «απείλησαν» επίσης προς στιγμήν κι αυτοί να ηγηθούν κινήματος.
Ξαναγυρίζοντας, όμως, στην ιδρυτική διακήρυξη της «Σπίθας», τι να πρωτοσχολιάσει κανείς; Όπως χαρακτηριστικά έγραψε κάποιος: «Δεν υπάρχει κανείς εχέφρων δικός του άνθρωπος να προστατέψει τον Μίκη Θεοδωράκη από τον εαυτό του;». Αν πάντως έχει μεγάλη καθυστέρηση το αεροπλάνο σας και είστε καθηλωμένοι στο αεροδρόμιο, έχετε καλού κακού και μια διακήρυξη της «Ίσκρα» (συγγνώμη, της «Σπίθας» ήθελα να πω) στην τσάντα σας. Είναι, ίσως, ένας τρόπος να περάσει κανείς δυο-τρεις ώρες. Πού να τη βρω όμως, ώστε να την έχω πρόχειρη την πλήρη διακήρυξη, θα μου πείτε; Μην ανησυχείτε. Φρόντισε και γι’ αυτό η εφημερίδα του ακραιφνούς αντισυστημισμού και του ασυμβίβαστου αντιιμπεριαλισμού, η οποία προσέφερε τη διακήρυξη, ως ειδικό ένθετο, στις 4.12.2010.
Τρέξτε, λοιπόν, πριν εξαντληθούν και τα τελευταία αντίτυπα. Εκεί θα βρείτε απόψεις και θέσεις που θα συζητηθούν, όπως είναι ο εκτενής σχολιασμός μιας δήλωσης που… δεν έγινε ποτέ (της διαβόητης «δήλωσης Κίσινγκερ»). Θα βρείτε, επίσης, διατυπώσεις όπως το «Τέταρτο Ράιχ», ρητή καταδίκη και αποδοκιμασία του Σχεδίου Μάρσαλ, ου μην αλλά και των Πακέτων Ντελόρ, προτάσεις όπως να στραφούμε προς την Κίνα και να της πούμε «να μας ξεπληρώσει όλο το δημόσιο χρέος χωρίς αντάλλαγμα» και «να μας δανείσει όποιο ποσό είναι αναγκαίο για τη λειτουργία (sic) της χώρας με 1%» (ασφαλώς και θα ανταποκριθεί, αφού είμαστε μάγκες και καραμπουζουκλήδες, ως γνωστόν). Και βέβαια, όλα αυτά με τις απαραίτητες δόσεις δαιμονολογίας («δεν τους φτάνει των Αμερικάνων η μισή Κύπρος, αλλά θέλουν να την πάρουν (sic) ολόκληρη»), συνωμοσιολογίας («η επίθεση που δεχόμαστε έχει ξεκινήσει εδώ και δεκαετίες»), καταστροφολογίας και κινδυνολογίας («Ο Μεγάλος Κίνδυνος σήμερα δεν είναι η οικονομική μας κατάντια αλλά η ίδια η ακεραιότητα της Πατρίδας»). Όσο για την απάντηση σε όλα αυτά: οι «επιτροπές» της «Σπίθας», τις οποίες καλούμαστε να σχηματίσουμε, λέει, στους χώρους όπου ζούμε, εργαζόμαστε ή σπουδάζουμε.
Άσε μας, ρε μάστορα, κι έρχονται και Χριστούγεννα.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
15°
