Τουλάχιστον αυτοί σκέφτονται. Δεν ξέρουν τι να ψηφίσουν, προβληματίζονται, αλλάζουν άποψη, ταλαιπωρούνται πριν κάνουν την τελική επιλογή τους. Είναι σημάδι υγείας στις μέρες μας να μην ξέρεις, να αμφιβάλλεις, να μην έχεις βεβαιότητες, να ψάχνεις και να μη βρίσκεις την άκρη – γιατί δεν υπάρχει η άκρη.
Να ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ για να μην έρθει η ΝΔ που δεν την αντέχω και δεν έχει αλλάξει. Αλλά αν ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ θα επιβραβεύσω το παράδειγμα δακυβέρνησης του προηγούμενου επταμήνου και θα δώσω μια δεύτερη ευκαιρία στον Α. Τσίπρα που έχει κάνει αυτοκριτική για τις κακές εκτιμήσεις του σε σχέση με τους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς και το διεθνές περιβάλλον, όχι για τον τρόπο με τον οποίο μοίρασε τις κυβερνητικές και κρατικές θέσεις, ούτε για τη διαχειριστική ανικανότητα ή τις αντιμεταρρυθμιστικές πρακτικές. Ετσι, ψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ για να μην έρθει η ΝΔ, ίσως συμβάλλω να έρθει πιο γρήγορα και πιο δυνατά η δεξιά μετά από την επόμενη αποτυχία της αριστεράς, αφού άλλωστε μπορεί να έχουν και πάλι εσωκομματικά προβλήματα γύρω από την εφαρμογή του μνημονίου στο οποίο δεν πιστεύουν.
Να ψηφίσω ΝΔ για να μην έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ και κάνει πάλι τα ίδια. Αλλά έτσι θα επιδοκιμάσω ένα συντηρητικό κόμμα με ευθύνες για την πορεία προς την ελληνική χρεοκοπία το οποίο δεν έχει αλλάξει αφού εκπροσωπείται από τα ίδια πρόσωπα και πρεσβεύει τις ίδιες αντιλήψεις. Επομένως, ψηφίζοντας ΝΔ ενθαρρύνω την επιστροφή στο «παλιό» το οποίο δεν θέλω με τίποτα και στηρίζω μια αναχρονιστική δεξιά που στο αξιακό/αισθητικό επίπεδο δεν έχει καμία σχέση με το καλό ευρωπαϊκό παράδειγμα.
Από την άλλη, γιατί να επιλέξω πρώτο κόμμα και όχι τρίτο. Στον σχηματισμό της επόμενης κυβέρνησης θα διαδραματίσουν καθοριστικό ρόλο οι δυνητικοί μικροί κυβερνητικοί εταίροι. Μπορούν –αν το θελήσουν– να ασκήσουν μεταρρυθμιστική πίεση και να ζητήσουν αλλαγή των κανόνων νομής της εξουσίας ώστε να αξιοποιηθούν οι ικανότεροι και όχι οι κομματικότεροι. Μπορούν να απαιτήσουν αναβάθμιση της ποιότητας διακυβέρνησης και να υποχρεώσουν τους «μεγάλους» να θέσουν σε δεύτερη μοίρα το κομματικό συμφέρον προτάσσοντας το εθνικό.
Οι αναποφάσιστοι δεν γνωρίζονται μεταξύ τους αλλά βρίσκονται κοντά ο ένας στον άλλο. Βιώνουν το ίδιο άγχος, βασανίζονται από συναφή διλήμματα, έχουν ανάλογη απογοήτευση και διεκδικήσεις που μοιάζουν. Οπωσδήποτε δεν έχουν φανατισμό, δεν είναι δογματικοί, δεν νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα, δεν βρίσκονται σε «πόλεμο» με τον «απέναντι», έχουν αίσθηση ατομικής ευθύνης αφού αντιλαμβάνονται ότι η ψήφος τους έχει κάποιο βάρος.
Μπορεί να μην έχουν καταλήξει ούτε μέχρι το τέλος της εβδομάδας και να ταλαιπωρούνται ακόμη και λίγο πριν πάνε στην κάλπη. Μάλλον δεν θα ανακουφιστούν μαθαίνοντας το εκλογικό αποτέλεσμα, ακόμη και αν έχει πάει καλά το κόμμα που τελικά ψήφισαν. Είναι να μην επιλέξει κανείς να σκέφτεται. Μετά δεν υπάρχει επιστροφή στην άρνηση της πραγματικότητας ή στην αποφυγή της.
10°
