Μύκονος, όπως πλέον λέμε Τσιφτετέλληνες

Στο πλαίσιο της αναζήτησης του χαμένου χρόνου των θερινών διακοπών όλοι Ανάβουμε-Ένα-Κεράκι στο Άγιο-Ελληνικό-Καλοκαιράκι. Έλαχε, λοιπόν, κι εμείς να μπαρκάρουμε ως αναπληρωτές μούτσοι σε ευαγές καΐκι. Ζήσαμε έτσι μια ωραία περατζάδα ανά τις νησιωτικές δυνάμεις του Αιγαίου.

Κάποια στιγμή χρειάστηκε να βγούμε έξω στη Μύκονο, συγκεκριμένα στον Ορνό. Βρόμα και δυσωδία από ανάμειξη αντηλιακών με λάδια βενζινακάτων. Δικτατορία του Σκουπιδαριάτου, χαρτιά, πλαστικά, γόπες πεταμένες παντού. Παραφρουτέμπορες διατεταγμένοι κάτω από ομοιόμορφες πλάστικ ομπρέλλες, συντεταγμένες βοϊδοκοιλιές πάνω στις ξαπλώστρες, πούρα με καπελαδούρα. Χρυσές καδένες, ζευγάρια στρεσσαρισμένα, που ολοφάνερα δεν είχαν αγγιχτεί ερωτικά εδώ και χρόνια. Δικτατορία του Κατιναριάτου. Φασαρία, απόλυτος σαματάς από αμέτρητα ελικόπτερα που άσκοπα (για σπάταλη και χυδαία φιγούρα τύπου «προσέξτε με και θαυμάστε με») πηγαινοέρχονταν από τα σκάφη των νεόπλουτων του μαύρου χρήματος και του ημικόσμου. Πού να είχε έρθει και το βράδυ με τα πολλά πυροτεχνήματα που σκίζουνε ουρανούς. Τότε θα ξεχύνονταν οι δόξες στα πάρτυ ανά τις μεγάλες θαλαμηγούς και θα χύνονταν οι μπρουτ καμπανίτες που έμαθε να εκτιμά ο παρασιτικός κρατικοδίαιτος «νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός» του καθ’ ημάς ισλάμ.

Κάποια στιγμή έληξε η ανάγκη που μας έβγαλε έξω στο νησί. Τότε, καπετάνιος, πλήρωμα και λοιπό προσωπικό, αξιολογώντας την εν λόγω κατάσταση, με ένα στόμα, μια φωνή, αποφάνθηκαν. Anywhere out of the (this) world. Στην ανάμνηση του ημισκοτεινού Γάλλου ερωτιάρη ποιητή, συμφωνήσαμε να φύγουμε μακριά, οπουδήποτε έξω από την μπίχλα του (συγκεκριμένου) κόσμου. Και καταλήξαμε στην παραδείσια αγκαλιά της πολύ κοντινής ερημικής φυσικής πισίνας που λέγεται Κάππαρη, τριακόσια μέτρα έξω από τον παρακείμενο Άη Γιάννη.

Η Μύκονος είναι στα αλήθεια πολύ όμορφο νησί. Έχει δεκάδες αμμουδιές, που μια τους μόνο να είχε κάποιο άλλο μέρος θα ήταν υπερήφανο γι’ αυτήν. Όμως, η πλαστικοποίηση που έφαγε ειδικά τα τελευταία χρόνια, λόγω και της ιδιόμορφης διαρκούς έκρηξης του τσιφτετελληνικού μανταμσουσούδικου κλεπτοκρατικού ραχατλίδικου νεοπλουτισμού, την έχει καταστήσει ανυπόφορη.

Όχι μόνο για όποιον θέλει ήσυχες διακοπές. Αυτός ξέρει πώς και στην Μύκονο να περάσει υπέροχα, χωρίς να διαγκωνιστεί κατά το βραδινό ξεμπούρλιασμα στον Γιαλό και στα Ματογιάννια. Ή, αν θελήσει, να το κάνει για λίγο, διασκεδάζοντας με όρους που αυτός θα ορίσει, απολαμβάνοντας το χαρμάνι εναλλασσόμενης έντασης και χαλάρωσης που ταιριάζει στις ανάγκες του. Αλλά ακόμα και για ένα τέτοιο κουλ κοσμοπολιτισμό μιας κάποιας ολκής, το μέρος ολοένα και γίνεται δυσανεκτικότερο.

                                                  ***

Ήμουν μαθητής και ήταν Χούντα, όταν πρωτοπήγα στη Μύκονο. Και γυρίζοντας το νησάκι είχα μείνει έκθαμβος από τις ομορφιές του.

Θυμάμαι την Ψαρού, ήταν μια υπέροχη παραλία, ένας παράδεισος ερημικός με ελάχιστα ιστιοφόρα αρόδο, όπου υπήρχε μόνο μια παράγκα και σου πρόσφεραν πάμφθηνα γιαούρτι με μέλι. Όποιος συχνάζει σήμερα στη βρόμικη μπετοναρισμένη υπεροικοδομημένη Ψαρού της απόλυτης τσιρίδας, της ματαιόδοξης νεοπλουτίλας και της ξαπλώστρας που κοστίζει εκατοστάρικα (για να έχεις δούλο που θα σου την φυλάει), ξέρει. Και καταλαβαίνει πολύ καλά τη διαφορά που περιγράφουμε.

Θυμάμαι και το Σούπερ Παραντάιζ, επίσης ένα αληθινό επίγειο χαλαρό παράδεισο, ακόμα και αρκετά χρόνια αργότερα. Αυτά τέρμα, τώρα πια πνίγεται στα παραπανίσια ντεσιμπέλ και στο του-ματς. Σήμερα ο κόσμος της αθωότητας κοιμάται στις παιδικές αναμνήσεις και τα όνειρα. Εκτός εάν ξέρεις να ψάχνεις και να αμείβεσαι ανακαλύπτοντας τους περίσσιους άγνωστους θησαυρούς της όμορφης Μυκόνου.

Πλέον μιλάμε για το πιο ακριβό, πιο σπρωξιά και τάλληρο, πιο ενεργοβόρο και το πιο κατεστραμμένο πολεοδομικά μέρος της Μεσογείου. Βουλιάζει συνέχεια από κόζμο, από σπίτια, από κακάσχημη συβαριτική χλίδα. Ευτυχώς που οι ξένοι, εξ ίσου ολοένα και λιγότερο απαιτητικοί, δεν έχουν πάρει χαμπάρι τον ξεπεσμό και εξακολουθούν να γοητεύονται.

Έτσι έρχεται και ένα κάποιο συνάλλαγμα, που κάπως συνεισφέρει για να λαδώνεται λίγο το αντεράκι του πειναλέου χρεωκοπημένου έθνους μας. Μακροπρόθεσμα, όμως, αν δεν ραφιναριστεί λίγο η ξεπαρδαλεμένη αυτή κατάσταση, ίσως οι διαμορφωτές γνώμης του είδους αρχίσουν να στέλνουνε σινιάλα για αλλού.

Και μακάρι να βγούμε ψεύτες. Γιατί, μιλώντας για «χαρτί», δεν ξέρεις τι είναι πια αποδοτικότερο σε ετήσιες προσόδους. Η Ακρόπολη ή η Μύκονος… Σαφώς η δεύτερη λέμε και καλά θα κάνει να μην σταματήσει…

                                                   ***

Και τι μας τσαμπουνάς, αδερφέ; Θα σκεφτεί να πει κανείς. Εδώ είναι μια στήλη πολιτικής ανάλυσης, για τη Μύκονο θα μας μιλάς; Και μάλιστα με γκρίνια τύπου Ίακχος Χατζηφωτίου; Νταξ, ναι, θα αποκριθούμε. Ακριβώς από εδώ οφείλει να ξεκινά η πολιτική ανάλυση.

Όταν όλο το έθνος ξελιγώνεται μπροστά στα σαλόνια των κυριακάτικων ταμπλόιντς, βουτώντας με μανία στις φωτογραφίες με τα βυζιά της Μενεγάκη(ς) και τις ημιπριβέ συναυλίες του Ρέμου, εδώ είναι ο πυρήνας της δημόσιας σφαίρας.

Εδώ και η αρχή του κουβαριού του εθνικού δράματος. Και πώς να μην χρεωκοπήσει αυτός ο τόπος, λοιπόν, όταν όλοι θαυμάζουμε αυτό το καρακατσουλιό; Και όταν κορυφαίο μας όνειρο είναι να ζούμε συνέχεια αυτό το πλάστικ όνειρο, που μας περιγράφει υμνητικά το ακόμα και τώρα ισχυρό λάιφ στάυλ μηντιακό μας σύμπαν;

Πρώτα αναρωτιέσαι. Κούραση αφόρητη και όμως μαζεύονται τόσο πολλοί άνθρωποι, στο πιο ακριβό μέρος της Μεσογείου, για να ξεκουραστούν και να διασκεδάσουν με τέτοιους όρους. Πληρώνεις αδικαιολόγητα πολύ περισσότερο από το εύλογο τίμημα για την παρεχόμενη υπηρεσία, σου φέρονται σαν να ‘σουν σκουπίδι, ευχαριστιέσαι λιγότερο. Υποφέρεις από την φασαρία και γενικά ταλαιπωρείσαι όσο δεν πάει. Απόλυτος Μαζοχισμός. Αυτό είναι πλέον μια βόλτα στη Μύκονο. Κι όμως, εσύ εκεί. Μύκονοοοοος!!!!

Βέβαια, θα έχεις να το λες. Πήγα Μύκονο, οπότε θα «μετράς» λίγο παραπάνω από όσο πριν. Και το άλλο πού το βάζεις; Αν είσαι και φιλόδοξο άτομο, μπορεί με σπρωξίματα και λίγες αγκωνιές να βρεθείς στο πρώτο πλάνο της μεγάλης ντίρλας, ώστε να παίξεις και στα ρεπορτάζ Μυκόνου των τηλεοπτικών δελτίων του Σταρ. Σίγουρα αξίζει τέτοια ταλαιπωρία.

Και σε δεύτερο πλάνο, βλέπε από πίσω και τον όμορφο κόσμο των φουσκωτών πορτιέρηδων, μπράβων και λοιπών αντρόιντς, που με λίγες δρόγες και λίγη βία περνάει σε ανώτερα στάδια. Άλλωστε, από αυτή τη δεξαμενή δημιουργήθηκε μια καλή βάση και για το ακροδεξιό φαινόμενο που ολοκληρώθηκε (όταν και ο Αλεξάκης βλακωδώς αβαντάρησε χαϊδευτικά τον αγανακτισμένο οχλοπολτό) αιχμηρά στο φαινόμενο ναζί.

                                                      ***

Κάτι μας θυμίζει, λοιπόν, αυτό όλο το σκηνικό. Δεν μοιάζει με την γενικότερη πολιτική μας κατάσταση και τα αδιέξοδα της χρεωκοπίας μας; Δουλεύουμε περισσότερο από τους άλλους λαούς, αλλά έχουμε λιγότερες απολαβές. Έχουμε ακριβότερη υγεία και παιδεία, αλλά δραματικά χαμηλότερης ποιότητας. Υποφέρουμε από άχρηστους και ανίκανους διαχειριστές, τους πληρώνουμε λίγο παραπάνω με τακτικά χρεωκόπα αδιέξοδα, αλλά είμαστε υπερήφανοι και ευχαριστημένοι από τα καλά που μας κάνουν. Γι’ αυτό και τους ξαναψηφίζουμε.

Ώσπου να πάρουμε είδηση το δούλεμα και να αρχίσουμε να τους κυνηγάμε με τις λεμονόκουπες. Και να αναπαράγουμε την αέναη εναλλαγή μεταξύ των Ωσαννά! και των Άρον, άρον, σταύρωσον αυτόν. Μεταξύ της Κυριακής των Βαΐων και της Μεγάλης Τετάρτης. Γι’ αυτή την εναλλαγή ο Αλεξάκης της καρδιάς μας εσχάτως αρχίζει να ακούει υπόκωφες βοές. Ήτανε καιρός, μήνες τώρα έκανε το γερμανό και αγνοούσε τις επίμονες σχετικές επισημάνσεις μας..

Και πλέον δεν είναι μόνο ο Γιάνης, οι Λος Λαφα-λεου-λαπα-τόλιος και η ακατανόμαστη Μαντάμ Ζντουπ. Πλέον, τα αμαρτήματά του είναι πολλά και αβάσταχτα και μπορεί η Μεγάλη Τετάρτη να βρίσκεται εν απολύτω εξελίξει. Και κανείς δεν ξέρει για ποιον χτυπάει η καμπάνα.