Τους είδα με την άκρη του ματιού μου, μέσα από το αυτοκίνητο. Κάθονταν στα βραχάκια φορώντας μαγιό, ενώ μέσα στο νερό ξεχώριζαν μπόλικα κεφάλια.
Μια τυπική καλοκαιρινή σκηνή, δηλαδή. Με τη διαφορά πως βρισκόμουν στον Σκαραμαγκά, στο σημείο ακριβώς όπου ο δρόμος αφήνει την σκοτεινή, μυρωδάτη ακτή και ανηφορίζει προς το Δαφνί.
Είχα πετύχει ξανά ανθρώπους να κολυμπούν εδώ. Τώρα όμως επέστρεφα από την Πελοπόννησο, από τις παραλίες της Λακωνίας και της Κυνουρίας και η τεράστια αντίθεση στο τοπίο και στο χρώμα του νερού έκανε το γεγονός να μοιάζει εξωφρενικό. Έτσι, αν και κουρασμένος από το ταξίδι, υπάκουσα στην ξαφνική παρόρμηση.
Έβγαλα φλας, έστριψα στον πρώτο δρόμο δεξιά και αμέσως δεξιά και βρέθηκα σε κάτι σαν λιμανάκι που στην ουσία ήταν η επέκταση ενός αγωγού.
Στη στεριά, πάνω στο τσιμέντο και στα ξερόχορτα, έβλεπες τσακισμένα και μουτζουρωμένα πλοιάρια. Στην ακροθαλασσιά σκουπίδια κάθε λογής και προέλευσης.
Πάνω σ' ένα μώλο οι σιλουέτες μερικών ψαράδων. Αν περπατούσες λίγο κατά μήκος της μπαζωμένης ακτής έβλεπες και τους λουόμενους.
Ήταν μια παρέα νεαρών οι οποίοι επιχειρούσαν βουτιές, ορισμένες ηλικιωμένες κυρίες που κουβέντιαζαν πλατσουρίζοντας στο νερό, κάποιοι που ρέμβαζαν με το βλέμμα στραμμένο προς τα διυλιστήρια της Ελευσίνας... Κανονικοί άνθρωποι, σαν εκείνους που συχνάζουν στις κανονικές πλαζ. Που αράζουν σε πετσέτες και ξαπλώστρες και απαντούν «Περνάμε υπέροχα!» όταν ο ρεπόρτερ του Σταρ τους κάνει τη σχετική ερώτηση.
Έφερα στο μυαλό μου μια παλιά συζήτηση με τον πατέρα μου. Πήγαιναν πολύ συχνά στον Σκαραμαγκά, μου είχε πει. Ήταν η καλή πλαζ της εποχής, ένα τοπίο πανέμορφο, τυπικά μεσογειακό.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’50, ο Νιάρχος αγόρασε –σε πολύ συμφέρουσα τιμή- τα ναυπηγεία του πολεμικού ναυτικού και άρχισε τις επεκτάσεις και τα μπαζώματα. Έλεγαν πως έχυνε στη θάλασσα πετρέλαιο, ώστε να διώξει τους κολυμβητές και τα ταβερνάκια και να απλωθεί κι άλλο.
Μετά ήρθαν τα διυλιστήρια και τα αστικά λύματα. Το γεμάτο πληγές σώμα της Αττικής, έβγαλε εκζέματα που μυρίζουν άσχημα και σε αναγκάζουν να στρέψεις το βλέμμα μακριά και να συνεχίσεις το δρόμο σου.
Ένας άντρας σηκώθηκε από τα βραχάκια και προχώρησε προς το αυτοκίνητό του –ένα παλιό άουντι. Τον ρώτησα πως ήταν το νερό. «Μια χαρά, ζεστό!» απάντησε. «Αν δεν φύσαγε θα ήταν τέλειο».
Πράγματι, από το βάθος του κόλπου κατέφθαναν κάτι σκουρόχρωμα νευρικά κυματάκια που έκαναν τις ηλικιωμένες κυρίες να ανεβοκατεβαίνουν σαν σημαδούρες. «Α για την βρώμα λες; Εντάξει, δεν είναι και Μύκονος, υπάρχουν μικρόβια. Όμως η θάλασσα τα σκοτώνει. Και είναι και κοντά. Από το Χαϊδάρι που μένω, μια ευθεία -μηδέν βενζίνη». Καθώς έφευγα μου έδειξε τους ψαράδες στον μώλο. «Αφού επιβιώνουν τα ψάρια θα ζήσουμε και εμείς», είπε γελώντας.
Τον χαιρέτησα και συνέχισα για το σπίτι. Αν και είχα λείψει μόλις πέντε μέρες, βρήκα την Αθήνα εμφανώς αλλαγμένη. Οι περισσότεροι φίλοι είναι σε διακοπές, ενώ ακόμα και εκείνοι που έχουν ξεμείνει κινούνται σε θερινούς ρυθμούς.
Θα έλεγε κανείς πως όλοι εκείνοι οι τσακωμοί σχετικά με το όχι και το ναι, με την συμφωνία και τη ρήξη, συνέβησαν σε μια άλλη χώρα, σε μια άλλη ζωή. Τώρα, στα σόσιαλ μίντια βλέπεις όμορφα μέρη, ικανοποιημένους ανθρώπους, πιάτα με καλαμαράκια...
Πετυχαίνεις βέβαια και κάποιες εικόνες που σου θυμίζουν τα παλιά: τον Σόιμπλε να λέει κάτι για την Ελλάδα, την Βελκουλέσκου να μπαινοβγαίνει στο Χίλτον, τον Βαρουφάκη να κάνει τζόκινγκ με αμφίεση που θα τη ζήλευε και ο Γιώργος Παπανδρέου... Όμως, για κάποιο λόγο, οι εικόνες αυτές δεν κουβαλούν το βάρος που θα είχαν λίγες μέρες νωρίτερα και θα αποκτήσουν λίγες μέρες αργότερα.
Βλέπεις και την θάλασσα, την ίδια εκείνη θάλασσα που σκοτώνει τα μικρόβια, να συνεχίζει να ξεβράζει ανθρώπους. Ούτε και αυτό φαίνεται ικανό να μας συγκλονίσει. Εδώ δείχνει να μην χολοσκάει η αρμόδια υπουργός!
Ίσως αυτή η απάθεια να είναι μια φυσική αντίδραση του οργανισμού μας. Το λεγόμενο μακρύ ελληνικό καλοκαίρι ήταν φέτος λειψό.
Συμπιέστηκε ανάμεσα σε διαβουλεύσεις και αναγγελίες. Ξεγλίστρησε όσο στοιχιζόμασταν πίσω από μια απάντηση και μπροστά από ένα ΑΤΜ.
Τώρα όμως, είναι εδώ. Ο Αύγουστος ήρθε και θα είναι κοντά μας για λίγες μόνο εμφανίσεις. Πρέπει να τον εκμεταλλευτούμε. Για να επιβιώσουμε, όπως τα ψάρια στον Σκαραμαγκά.
10°
