Ο νεαρός σογκούν ένιωσε ξαφνικά εγκλωβισμένος. Τα αποθέματα είχαν εξαντληθεί και η θέση ήταν παντελώς ανοχύρωτη. Οι δε αντίπαλοι έπαιζαν βρώμικο παιχνίδι. Δεν του είχαν αφήσει ούτε καν την προσυμφωνημένη δίοδο, που θα του επέτρεπε μια αξιοπρεπή υποχώρηση. Όμως έπρεπε να το περιμένει. Έτσι ήταν οι συγκεκριμένοι αντίπαλοι, τους γνώριζε καλά. Δεν ήταν δυνατόν να μεταμορφωθούν ξαφνικά σε καλόκαρδους βουδιστές μοναχούς!
Τώρα πια οι επιλογές ήταν δύο: Α) Να διατάξει τους στρατιώτες του να κάνουν όλοι μαζί σεπούκου. Β) Να ζητήσει ανακωχή, ελπίζοντας να του αφήσουν κάποια από τα όπλα του. Επέλεξε φυσικά το δεύτερο, όμως οι αντίπαλοι ήθελαν να τον ταπεινώσουν ώστε κανείς να μην ξανασηκώσει κεφάλι. Απαίτησαν λοιπόν παράδοση άνευ όρων. Αν δεχόταν, οι πάντες στην Ιαπωνία θα κουνούσαν αποδοκιμαστικά τα κεφάλια τους και θα μουρμούριζαν «ίδιος με τους άλλους είσαι κι εσύ». Χώρια οι σαμουράι του που θα έπεφταν να τον φάνε. Όμως ούτε η ομαδική αυτοκτονία ήταν καλή επιλογή –τα ορφανά των νεκρών θα τον κατηγορούσαν για δεκαετίες.
Έριξε μια ματιά στους στρατιώτες του. Κουρασμένοι άνθρωποι, με πανοπλίες από μπαμπού. Φοβισμένοι χωρικοί, στρατολογημένοι με το ζόρι από τους προηγούμενους σογκούν. Αφελείς ρομαντικοί, από εκείνους που κάνουν την προσδοκία τους βεβαιότητα. Τους λυπόταν, ίσως και να τους αγαπούσε. Όμως δεν γινόταν αλλιώς. Είπε στον σαλπιγκτή να καλέσει για αναφορά και όταν οι πάντες συγκεντρώθηκαν μπροστά του, έβγαλε και τους έδειξε ένα χαρτί.
«Το βλέπετε αυτό; Είναι η πρόταση που μου έστειλαν οι αντίπαλοι -καταραμένοι να είναι!»
«Καταραμένοι να είναι!» επανέλαβαν εν χορώ οι στρατιώτες.
«Βέβαια δεν ισχύει πια», συνέχισε ο σογκούν. «Την έχουν πάρει πίσω οι άθλιοι. Παρ΄όλα αυτά σας καλώ να την καταψηφίσετε».
«Αφού δεν ισχύει!» φώναξε ένας γέροντας πολεμιστής. «Τι ακριβώς να καταψηφίσουμε;»
«Δεν έχεις άδικο», είπε ο σουγκούν. «Ακούστε λοιπόν τι θα κάνουμε. Εσείς θα την καταψηφίσετε και εγώ που ξέρω να λύνω γρίφους θα ερμηνεύσω το αποτέλεσμα».
«Και γιατί να αποφασίσουμε εμείς; Αφού μέχρι τώρα όλες τις αποφάσεις τις πήρες εσύ, γενναίε σογκούν. Για παράδειγμα, εσύ επέμενες να έρθουμε και να αποκλειστούμε σε τούτη εδώ τη θέση».
«Δηλαδή δεν σου αρέσει η δημοκρατία;» τον μάλωσε ο σογκούν.
«Εγώ δεν ξέρω να διαβάζω επίσημα έγγραφα!» είπε ένας άλλος.
«Σάμπως ξέρω εγώ;» έκανε γελώντας ο σογκούν. «Για αυτό ας ψηφίσουμε και βλέπουμε».
Οι στρατιώτες χωρίστηκαν σε δύο στρατόπεδα. Οι πιο ριψοκίνδυνοι και εκείνοι που νόμιζαν πως δεν είχαν τίποτε πια να χάσουν, έκλειναν προς το ΟΧΙ. Οι υπόλοιποι, μαζί με τους ευγενείς και τους γαιοκτήμονες, έλεγαν να ψηφίσουν ΝΑΙ, ώστε να ελπίζουν πως θα ζήσουν -φτωχότεροι βέβαια και καταφρονεμένοι.
Στο μεταξύ, ο σογκούν έστειλε μ’ έναν καβαλάρη στους αντιπάλους μια δική του πρόταση παράδοσης, παρόμοια με την δική τους. Όμως εκείνοι, τώρα που είχαν το πάνω χέρι, είχαν σκοπό να τον εξοντώσουν ώστε να τοποθετήσουν στην θέση του κάποιον από τους παλιούς σογκούν. «Κάνε εσύ το δημοψήφισμά σου και βλέπουμε» του έγραψαν. «Αλλά μέχρι να γίνει αυτό κομμένα τα τρόφιμα που σας στέλναμε στο όνομα της κοινής ασιατικής μας καταγωγής».
Μόλις κόπηκαν και τα τρόφιμα, οι στρατιώτες του νεαρού σογκούν αναστατώθηκαν πολύ και έτρεξαν όλοι στο μαγειρείο, ακόμη και εκείνοι που δεν πεινούσαν. Ο μάγειρας τότε αναγκάστηκε να επιβάλλει περιορισμούς και να σερβίρει εξήντα ιαπωνικά δράμια στον καθένα. Την ίδια στιγμή, οι αντίπαλοι ήρθαν έξω από το στρατόπεδο με χωνιά και φώναζαν στους στρατιώτες να ψηφίσουν ΝΑΙ για να σωθούν. Το ίδιο έκαναν και κάποιοι ευγενείς και γαιοκτήμονες από μέσα. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, κάποιοι από τους οπαδούς του ΟΧΙ στράφηκαν προς το ΝΑΙ, ενώ κάποιοι άλλοι έδειχναν ακόμα πιο μπερδεμένοι.
«Εγώ δεν θέλω να ψηφίσω ΝΑΙ» είπε ένας στρατιώτης από τη νήσο Χοκάιντο. «Συμφωνώ πως έτσι θα χάσουμε ένα διαπραγματευτικό όπλο και στο εξής οι αντίπαλοι θα μας επιβάλλουν ό,τι θέλουν. Όμως εσύ, σογκούν μας, γιατί δεν μας λες καθαρά τι θα συμβεί αν ψηφίσουμε ΟΧΙ; Θα μας σφάξουν; Θα την γλιτώσουμε; Θα βγούμε κερδισμένοι; Και πώς θα γίνει αυτό; Φοβάμαι πως είτε ψηφίσουμε ΝΑΙ είτε ψηφίσουμε ΟΧΙ, χαμένοι είμαστε. Lose-Lose που θα έλεγε και ο σαμουράι μας των οικονομικών»
«Τέτοια ώρα τέτοια λόγια», είπε ο σογκούν. «Ψηφίστε εσείς και θα δούμε. Να έχετε πίστη και αξιοπρέπεια. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία».
«Όμως», επέμεινε ο στρατιώτης, «πριν και μετά από την πρόταση των αντιπάλων, έστειλες και εσύ δυο τρεις ανάλογες προτάσεις -άντε ελαφρώς καλύτερες. Οπότε για ποια αξιοπρέπεια μας μιλάς;».
«Όχου...» έκανε ο σογκούν. «Εσύ αδερφάκι μου σκας και γάιδαρο! Δηλαδή προτιμάς τους παλιούς σογκούν που μας έφτασαν εδώ;»
«Όχι, κάθε άλλο! Αυτούς τους απεχθάνομαι. Όμως στο συγκεκριμένο αδιέξοδο μας έφερες εσύ. Μην βγάζεις την ουρά σου απ΄έξω!»
Ο σογκούν γύρισε ξαφνιασμένος προς τα πίσω. Έπειτα αναστέναξε με ανακούφιση. «Όπως όλοι βλέπετε δεν έχω ουρά!» είπε δυνατά. «Ο άντρας αυτός είναι τρελός!»
Έπειτα, ενώ οι φανατικοί οπαδοί του ΟΧΙ και του ΝΑΙ έριχναν πέτρες στον τρελό, ο σογκούν κατεθύνθηκε στη σκηνή του και κάλεσε κοντά του τους πιστούς του σαμουράι. «Δύσκολα τα πράγματα», είπε προβληματισμένος.
«Μην ανησυχείς αρχηγέ», του απάντησε ο γηραιός υπαρχηγός του κι ένα αινιγματικό μειδίαμα χάραξε το πρόσωπό του. «Είτε επικρατήσει το ΝΑΙ είτε επικρατήσει το ΟΧΙ, εσύ θα μνημονεύεσαι στους αιώνες σαν σύμβολο αντίστασης».«Άρα Win-Win, κατά μία έννοια», συμπλήρωσε ο σαμουράι των οικονομικών και πήγε να κάνει λίγη γυμναστική.
13°
