Ένα από τα κείμενά μου, πριν από δύο μήνες νομίζω, είχε τον τίτλο «Ιδεοληψίας και ανικανότητας γωνία». Αναφερόταν βέβαια στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Είναι γεγονός ότι η ακριβής δοσολογία μεταξύ ανικανότητας και ιδεοληψίας ήταν διαφιλονικούμενη, ακόμα και μεταξύ ανθρώπων που είχαν την ίδια λίγο-πολύ άποψη για τη (μη) ποιότητα και τις (μη) δυνατότητες της κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου. Ομολογώ πως και εγώ ήμουν κάπως δύσπιστος απέναντι στην άποψη ότι όλα γίνονταν βάσει σχεδίου που έχει διαμορφωθεί από τον ηγετικό νεομπολσεβίκικο πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ, με στόχο να καταλήξουμε εκεί ακριβώς όπου βρισκόμαστε σήμερα: με το ένα πόδι –και λίαν συντόμως πιθανότατα και με τα δύο– εκτός ευρωζώνης. Οι ενστάσεις μου εδράζονταν κυρίως στο επιχείρημα ότι, στο συνονθύλευμα που κυβερνά εδώ και λίγους μήνες την Ελλάδα, υπάρχουν και διάφοροι άλλοι εκτός από τους νεομπολσεβίκους: από ορφανά και τυχοδιώκτες του βαθιοπασοκισμού μέχρι εμμονικούς και καλλιτεχνίζοντες στόκους της γενιάς μου.
Ωστόσο, μετά και τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών, έχω αρχίσει να πιστεύω ότι είχαν δίκιο όσοι μιλούσαν για οργανωμένο σχέδιο, με στόχο να μας φέρουν εδώ που μας έφεραν, ώστε έτσι να διευκολυνθεί η έξοδος από το ευρώ, και κατ’ επέκταση η αποκοπή της χώρας από το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Εξού και η διαπραγμάτευση-καρικατούρα, εξού και η ανάθεση της διαχείρισής της σε έναν ακκιζόμενο αυτοαναφορικό, εξού και η ενορχήστρωση και σκηνοθεσία μιας ρήξης κυριολεκτικά στο παραπέντε (όταν πια είναι πολύ δύσκολο να ξανακολλήσουν τα κομμάτια του σπασμένου βάζου), ώστε να μπορεί ο φιλοκυβερνητικός τύπος, η «Αυγή» και η «Contra» να προβάλλουν επιχειρήματα του είδους «εμείς κάναμε προσπάθειες, αλλά οι ξένοι ήταν άκαμπτοι και ανάλγητοι».
Αξίζει πάντως να σταθεί κανείς σε μια από τις παγίδες στην οποία έπεσαν ουκ ολίγοι αναλυτές και διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Φτιάχτηκε και κυκλοφόρησε ευρύτατα ένα «αφήγημα» που μιλούσε για ακραίους Λαφαζανοστρατούληδες σε αντιδιαστολή προς τον συνετό και μετριοπαθή Τσίπρα. Κάποιοι, μάλιστα, ευελπιστούσαν ότι, ως πιο νέος και λιγότερο «κολλημένος», ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να εξελιχθεί σε εχέφρονα σοσιαλδημοκράτη, ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων. Είναι χαρακτηριστικό ότι, εδώ και ένα μήνα περίπου, έγκυρα μέσα ενημέρωσης και σοβαροί ιστότοποι φιλοξενούσαν αφειδώς κείμενα στα οποία κυριαρχούσαν εκκλήσεις προς τον Τσίπρα «να πάρει την υπόθεση πάνω του», «να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων», «να αναλογιστεί την ιστορική του ευθύνη», «να ακούσει τη φωνή της λογικής και όχι του κόμματος» κ.ο.κ.
Σήμερα, εδώ όπου μας έχει φέρει πια η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, θα πρέπει να γκρεμιστεί το προστατευτικό αυτό τείχος που, εκ του πονηρού ή καλοπροαίρετα, έχει χτιστεί γύρω από το σημερινό πρωθυπουργό. Ακόμα και ό,τι πιο φαιδρό ή προκλητικό χαρακτηρίζει τη σημερινή κυβέρνηση, ας μην ξεχνάμε ότι είναι δική του, του Τσίπρα, επιλογή. Αυτός διάλεξε για κυβερνητικά συνεταιράκια τον Καμμένο και τον Νικολόπουλο, αυτός επέλεξε την Κωνσταντοπούλου και τον Βαρουφάκη, αυτός ευλόγησε την εισβολή κάθε λογής ημέτερων, συγγενών και φίλων, κομματικών υπαλλήλων και κομματόσκυλων, στον κρατικό μηχανισμό. Φτάνει πια, λοιπόν, με την καραμέλα του ανοιχτόμυαλου και συναινετικού Τσίπρα απέναντι στους στενοκέφαλους και δογματικούς Λαφαζάνηδες.
Όσο για το παγκοσμίως ανεπανάληπτο δημοψήφισμα που προκήρυξε η κυβέρνηση, έστω και αν καλούμαστε να απαντήσουμε για μια πρόταση που δεν υπάρχει, έστω και αν οι κυβερνώντες δεν μας λένε καν τι θα συνεπάγεται το ΟΧΙ και τι το ΝΑΙ, ασφαλώς και οφείλουμε να δώσουμε τη μάχη. Αν μη τι άλλο πάντως, αυτή η τυχοδιωκτική κίνηση της κυβέρνησης οδήγησε στο να σχηματιστούν δυο βασικά στρατόπεδα. Από τη μια, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, Χρυσή Αυγή, με την «εξωτερική» υποστήριξη της Μαρίν Λεπέν, η οποία είδε να υποσκάπτεται η Ευρωπαϊκή Ένωση και… δεν την αφήνει η χαρά να κρυφτεί. Με άλλα λόγια, η Ελλάδα του Παπουλάκου, της ξενοφοβίας και της «εθνικής μας τύφλωσης», των σοσιαλδηληγιάννηδων και των παιδιών του Ζαχαριάδη, των Ψεκασμένων και των Κασιδιάρηδων. Από την άλλη, η Ελλάδα του ευρωπαϊκού προσανατολισμού και της εξωστρέφειας, του ορθού λόγου και του Διαφωτισμού, του Κοραή και του Ρήγα, του Ελευθερίου Βενιζέλου και του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του Κανελλόπουλου και του Γεωργίου Παπανδρέου, του Ανδρέα Παπανδρέου και του Σημίτη, του Κύρκου και του Παπαγιαννάκη, του Μπουτάρη και του Καμίνη.
Και βέβαια, ας μην υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία: ΟΧΙ στο δημοψήφισμα σημαίνει έξω από το ευρώ, πιθανότατα και από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και μην ξεχνάμε: Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να φύγει το συντομότερο. Εδώ μάλιστα όπου μας έχει οδηγήσει, ακόμα και την άλλη βδομάδα, ει δυνατόν.
