Εθνικός διχασμός

Η μισή ελληνική κοινωνία αποτελείται από πολίτες που διαφωνούν με τη διαπραγματευτική τακτική της κυβέρνησης, που πιστεύουν ότι η κυβέρνηση αυτοπαγιδεύτηκε και παγίδευσε τη χώρα. Που υποστηρίζουν ότι σε μία διαπραγμάτευση δεν πας εκβιάζοντας, λοιδορώντας, υποτιμώντας την ισχύ αυτού που έχεις απέναντί σου, πόσο μάλλον όταν το διακύβευμα είναι χρήματα αναγκαία για τη δική σου επιβίωση. Που δεν επικροτούν τη λογική της μεγαλομανίας, θεωρώντας ότι μια μικρή χώρα δεν μπορεί να υποστηρίζει ότι θέλει να αλλάξει μια μεγάλη ήπειρο, που εκλαμβάνουν ως ντροπιαστική τη συμπεριφορά του μάγκα, του νταή, του μπουρλοτιέρη.

Η μισή ελληνική κοινωνία αποτελείται από πολίτες που πίσω από τις κυβερνητικές ανακοινώσεις βλέπει επικοινωνιακές τακτικές και ψέματα. Που έχει πειστεί από τα στατιστικά στοιχεία και από το γενικότερο κλίμα ότι αυτούς τους πέντε μήνες η ήδη ισχνή ελληνική οικονομία δέχθηκε ισχυρό πλήγμα, ότι επιδεινώθηκε σε μια ούτως ή άλλως δύσκολη συγκυρία παραμένοντας ακινητοποιημένη, ότι οι λανθασμένοι χειρισμοί και ο χρόνος που χάθηκε είχαν τεράστιο κόστος που θα μας πάει ακόμα πιο πίσω από εκεί που βρισκόμασταν όταν ανέλαβαν τη διακυβέρνηση.

Η μισή ελληνική κοινωνία αποτελείται από πολίτες που πίσω από το δήθεν προοδευτικό πρόσημο της πρώτης φοράς αριστερής κυβέρνησης βλέπουν μια συντηρητική δύναμη που υπερασπίζεται τα σαθρά θεμέλια του παρελθόντος. Που στις προτάσεις της για την επικείμενη συμφωνία –που ποτέ δεν έρχεται– διαβάζουν έναν κατάλογο σκληρών δημοσιονομικών μέτρων τα οποία συνεχίζουν τις παθογένειες των προηγούμενων πρακτικών. Που είναι πεπεισμένοι ότι πίσω από την επερχόμενη φοροεπιδρομή δεν υπάρχει κανένα μεταρρυθμιστικό σχέδιο το οποίο θα άνοιγε δυνατότητες στην πορεία της χώρας, καμία μέριμνα για εξορθολογισμό του εγκατεστημένου συστήματος προς μια κατεύθυνση κοινωνικής δικαιοσύνης, μόνο προάσπιση των συντεχνιών και των ευνοημένων ομάδων, στήριξη εκ νέου του κράτους των πελατών, a priori εχθρότητα απέναντι στην επιχειρηματικότητα. Και που θεωρούν πως πίσω από το μονότονα επαναλαμβανόμενο «καμία μείωση σε μισθούς και συντάξεις» κρύβεται μια κλιμακούμενη ανασφάλεια και το κλίμα ασφυξίας στην πραγματική οικονομία που πασχίζει να επιβιώσει για να θρέψει και τους υπόλοιπους, ότι πίσω από την «υπεράσπιση» των συνταξιούχων κρύβεται ο αριθμός των ανέργων που μέρα με τη μέρα αυξάνεται.

Η μισή ελληνική κοινωνία αποτελείται από πολίτες που ενοχλούνται από την προσπάθεια της νέας κυβέρνησης να εγκαταστήσει το δικό της κομματικό κράτος –για πρώτη φορά ανοιχτά και με διάθεση νομιμοποίησης όσων μέχρι τώρα γίνονταν κρατώντας τα προσχήματα–, που απεχθάνονται τις αυταρχικές μεθόδους της προέδρου της Βουλής και τις αντιλαμβάνονται ως εκφράσεις ανεξέλεγκτης αυθαιρεσίας, που νιώθουν ντροπή για τις επιθέσεις εναντίον δημοσιογράφων, που θεωρούν ότι οι Επιτροπές για το χρέος υπονομεύουν τη διαπραγματευτική θέση της χώρας, που δεν πιστεύουν ότι το χρέος είναι επαχθές και θεωρούν τις ενέργειες αυτές αποπροσανατολιστικές σε σχέση με τα πραγματικά προβλήματα της χώρας.

Η μισή ελληνική κοινωνία αποτελείται από πολίτες που σε τούτη τη διαπραγμάτευση νιώθουν όμηροι σε αποστολή αυτοκτονίας, που θεωρούν ότι το να τα παίζεις όλα για όλα μέχρι τελευταία στιγμή μπορεί να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτη, χωρίς επιστροφή καταστροφή, που θεωρούν ότι όσοι προπαγανδίζουν την έξοδο από το ευρώ είναι εχθροί του «λαού» χωρίς κανένα σχέδιο παρά μόνο ιδεοληψίες και ναρκισσιστικές φαντασιώσεις. Ότι όχι μόνο δεν υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που θα μπορούσαν να διαχειριστούν μία τόσο σύνθετη και άκρως απαιτητική συνθήκη όπως η αλλαγή νομίσματος, αλλά αντίθετα ακραίες δυνάμεις που θα την εκμεταλευτούν για να εδραιωθούν.

Η μισή ελληνική κοινωνία αποτελείται από πολίτες που πίσω από την προβαλλόμενη υπεροχή ήθους της πρώτης φοράς αριστερής κυβέρνησης βλέπουν ανθρώπους διψασμένουν για εξουσία που παίρνουν τώρα τη ρεβάνς, που εκμεταλλεύτηκαν την κρίση για να αναρριχηθούν στην εξουσία χωρίζοντας τους πολίτες στη μέση καλλιεργώντας το διχασμό και το μίσος, που δαιμονοποίησαν την αντίθετη γνώμη, που επιχείρησαν να αφανίσουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους, που εδραίωσαν τη μισαλλοδοξία, που φανάτισαν τους δικούς τους και έστησαν στον τοίχο τους απέναντι, που δεν δίστασαν χωρίς καμία διάθεση κριτικής να συνασπιστούν με ακραία συντηρητικές δυνάμεις δίνοντάς τους εξουσία και νομιμοποίηση. Που τράβηξαν μια ανεξίτηλη γραμμή στην κοινωνία φτιάχνοντας δύο ασύμβατους κόσμους.

Αυτοί οι δύο κόσμοι διαδηλώνουν αυτές τις μέρες στην πλατεία Συντάγματος έχοντας βρεθεί απέναντι με αλληλοκατηγορίες περί ευθυνών, η μισή ελληνική κοινωνία εναντίον της άλλης μισής. Ζούμε το εμφυλιοπολεμικό κλίμα που καλλιέργησε αυτά τα χρόνια η αντιπολιτευτική ρητορική και το αντιμνημονιακό μένος της πλευράς που τώρα είναι στην εξουσία. Η αντίθεση μνημόνιο-αντιμνημόνιο που κυριάρχησε όλα αυτά τα χρόνια υπήρξε σαρωτική και τώρα, που και αυτή η κυβέρνηση καλείται να υπογράψει συμφωνία-μνημόνιο για να αποτρέψει το χάος, η διαχωριστική γραμμή μετατοπίζεται στη διάζευξη δραχμή ή ευρώ, υπέρ ή εναντίον της Ευρώπης.

Με αφορμή τις διαδηλώσεις υπέρ της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας αυτές τις μέρες ιντερνετικά κυβερνητικά σάιτ εξαπέλυσαν χυδαίες επιθέσεις κατασκευάζοντας προπαγανδιστικά άρθρα που μοιράστηκαν από φίλους της απέναντι πλευράς στα social media, πολλοί εκ των οποίων δεν αντιλαμβάνονται ότι μπαίνουν στα χαρακώματα ενός χειραγωγούμενου πολέμου. Οι διαδηλώσεις υπέρ της Ευρώπης δεν υποκινήθηκαν από τους δανειστές, δεν οργανώθηκαν από τη Νέα Δημοκρατία –δεν ξεχνάμε το αντιμεταρρυθμιστικό της παρελθόν, όπως και τις τεράστιες ευθύνες της για το σημερινό αδιέξοδο–, οι διαδηλωτές δεν αποτελούνταν από πλουσίους. Οι περισσότεροι από όσους βρέθηκαν εκεί, όπως και όσοι συντάσσονται στο πλευρό αυτής της συγκέντρωσης, είναι η μισή ελληνική κοινωνία που αγωνιά για την κατάσταση της χώρας και θεωρεί καταστροφική μια έξοδο από το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα.

Το μεγαλύτερο κακό που έχει κάνει αυτή η κυβέρνηση, ήδη ως αντιπολίτευση, είναι ότι έθεσε τις βάσεις του εθνικού διχασμού με απρόβλεπτες συνέπειες για την κοινωνία, στήνοντας ψεύτικες μάχες εναντίον της λιτότητας τη στιγμή που η λιτότητα ήταν και είναι δεδομένη. Το διακύβευμα τώρα είναι να αποφύγουμε τα χειρότερα. Όσο κι αν μας παρασύρει το πολεμικό κλίμα πρέπει να διαχωρίσουμε την αγωνία των ανθρώπων από όσους υποκινούν το μίσος, από την προπαγάνδα της άλλης πλευράς, από την τυφλή εμπάθεια, από τις κομματικές σκοπιμότητες και τη μανία για εξουσία. Όσο δυναμώνει το εμφυλιακό μένος τόσο πιο επιτακτική θα είναι η ανάγκη για συμφιλίωση, πόσο εφικτό όμως μπορεί να είναι αυτό εν τω μέσω ερειπίων;