Από την ιστορία ΧΡΥΣΕΣ ΚΟΥΚΚΙΔΕΣ του Χόρχε Μπουκάι σε ένα χαμόγελο στο πεζοδρόμιο, παραμονή Πρωτοχρονιάς
Ο Μαρτίν είχε ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του μέσα σε έντονες απολαύσεις. Αυτό όμως δεν τον είχε πάει πουθενά και το γνώριζε. Έβαλε λίγα πράγματα στο σακίδιό του με κατεύθυνση το βουνό. Σουρούπωνε και η πόλη φαινόταν πολύ όμορφη από ψηλά.
«Ένα πέσο για να κοιτάξεις μέσα από το τηλεσκόπιο», ακούστηκε η φωνή του γέρου που εμφανίστηκε από το πουθενά μ’ ένα μικρό πτυσσόμενο τηλεσκόπιο στα χέρια. Ο Μάρτιν έβγαλε και του το έδωσε. Πήρε το τηλεσκόπιο κι άρχισε να κοιτάζει. Εντόπισε την παλιά του γειτονιά, την πλατεία, το σχολείο. Κάτι όμως του τράβηξε την προσοχή. Ήταν μια χρυσή κουκίδα, που άρχισε να λάμπει ζωηρά στην αυλή του παλιού κτιρίου.
«Πολύ περίεργο», είπε απορημένος.
«Πού είναι το περίεργο;» τον ρώτησε ο γέρος.
«Να εκείνη η κουκκίδα που λάμπει, στην αυλή του σχολείου».
«Θυμάσαι εκείνη τη μέρα –πρέπει να ήσουν επτά– που ο Χαβιέ, ο φίλος σου, έκλαιγε στην αυλή του σχολείου; Του είχε δώσει η μητέρα του χρήματα να πάρει ένα μολύβι. Τα είχε χάσει κι έκλαιγε με λυγμούς. Θυμάσαι τι είχες κάνει; Είχες το καινούργιο σου μολύβι. Το έσπασες στα δύο κι έδωσες στον Χαβιέ το άλλο μισό».
Ο Μαρτίν ξανακοίταξε στο τηλεσκόπιο κι είδε κι άλλη κουκκίδα να λάμπει στον δρόμο που έβγαζε από το κολέγιο.
«Αυτή είναι την ημέρα που βγήκες να υπερασπιστείς τον Πάντσο, θυμάσαι; Γύρισες σπίτι με μαυρισμένο μάτι και μία τσέπη του παλτού σου σκισμένη».
«Αυτή εδώ στο κέντρο…», συνέχισε ο γέρος, «είναι η δουλειά που βρήκες στον δον Πέδρο, όταν τον απέλυσαν από το εργοστάσιο… και η άλλη, εκεί δεξιά, τότε που έδωσες τα χρήματα που έλειπαν για την εγχείρηση του παιδιού του Ραμίρες… Τα ίχνη, πάλι εδώ αριστερά, είναι τότε που γύρισες εκτάκτως από ταξίδι, γιατί είχε πεθάνει η μητέρα του φίλου σου, του Χουάν, και ήθελες να είσαι δίπλα του. Υπάρχουν πράξεις στη ζωή ενός ανθρώπου που αφήνουν ίχνη στη ζωή των άλλων ανθρώπων. Πράξεις αγάπης που συνέβαλαν στη ζωή τους κι έμειναν ανεξίτηλα παντοτινά σημάδια σαν χρυσές κουκκίδες».
Ο Μαρτίν έβαλε στην άκρη το τηλεσκόπιο. Δεν το έχει πια ανάγκη γιατί, και χωρίς αυτό, μπορούσε πια να βλέπει χιλιάδες χρυσές κουκκίδες διασκορπισμένες σ’ ολόκληρη την πόλη. Μόλις έπεσε ο ήλιος, η πόλη φωτίστηκε ολόκληρη από χρυσά ίχνη. Τότε ξεκίνησε τον δρόμο της επιστροφής για το σπίτι του. Θα ζούσε τη ζωή του ξανά, κι αυτή τη φορά ήξερε από πού θα ξεκινούσε.
(Από την ιστορία ΧΡΥΣΕΣ ΚΟΥΚΚΙΔΕΣ του Χόρχε Μπουκάι).
Πρέπει να είχαμε δραχμές. Πάνε 25 χρόνια. Ήταν παραμονή Πρωτοχρονιάς, λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου. Ήμουν ντυμένος με τα καλά μου και οδηγούσα βιαστικά στη Βάρης-Κορωπίου, ανυπόμονος για το ρεβεγιόν, αλλά κι αγχωμένος.
Πλησίαζα στη συμβολή με την παραλιακή. Ο δρόμος ήταν άδειος. Ο κόσμος ήταν ήδη στα καλέσματα. Τον είδα με την άκρη του ματιού μου αλλά έκανα ότι δεν τον είδα. Ευχόμουν το φανάρι να ανάψει γρήγορα πράσινο. Δυστυχώς κοκκίνισε. Ο τύπος ήταν στη νησίδα και ζητούσε βοήθεια. Ήρεμα, με αξιοπρέπεια και ευγένεια. Με το που άναψε το φανάρι, ξεκίνησα βιαστικά. Οι ματιές μας σκόπιμα δεν αντάμωσαν ποτέ. Η όλη φάση ήταν πολύ άβολη. Πρέπει να είχα ξεμακρύνει κάνα δυο χιλιόμετρα, όταν κάτι άρχισα να νιώθω μέσα μου. Όσο προχωρούσα, τόσο δυνάμωνε. Άρχισα να θυμάμαι έντονα τα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Μέχρι που δεν χώραγε άλλο μέσα μου. Σαν να είχα φτάσει στην άκρη του σκοινιού, που τώρα είχε τεντώσει και δεν με άφηνε να πάω παραπέρα. Λες και με τραβούσε πίσω.
Στο πρώτο φανάρι κάνω αναστροφή. Ήμουν ήδη εκτός χρόνου, αλλά δεν μ’ ένοιαζε. Αυτό που με ένοιαζε ήταν να επιστρέψω στον τύπο. Ήμουν πια ένα φανάρι μακριά του. Με ανακούφιση άρχισα να ξαναδιακρίνω τη σιλουέτα του. Ήταν ακόμη εκεί. Ακίνητος, ευγενικός, πάντα υπομονετικός. Στο ίδιο ακριβώς σημείο. Ο δρόμος πάντα άδειος. Πλησίαζε 00:00 και ο τύπος θα έκανε πρωτοχρονιά στο πεζοδρόμιο. Φτάνω ξανά πλάι του. Με πλησιάζει ήρεμα, χωρίς προσδοκία. Με αναγνωρίζει. WtF? Του χαμογελάω.
Βάζω το χέρι στην κωλότσεπη. Πιάνω το πρώτο χαρτονόμισμα. Πεντοχίλιαρο (δρχ.) ήταν. Του το δίνω. Του χαμογελάω. Ξαφνιάζεται. Μια βλέπει εμένα, μια το πεντοχίλιαρο. Το φανάρι ανάβει πράσινο. Κοιταζόμαστε. Καπάκι γκαζώνω για να προλάβω. Τον είδα μια τελευταία φορά. Ήταν ακόμη χαμογελαστός. Δεν θα το ξεχάσω αυτό το χαμόγελο.
Τελικά την πρόλαβα την αλλαγή του χρόνου. Οι φίλοι μου με ρώτησαν γιατί είχα αργήσει. Δεν τους την είπα την ιστορία. Την κράτησα για μένα.
11°
