Για αρχή, παρότι «δεν υπάρχουν πιο επιθετικές ράτσες σκύλων» σχεδόν κάθε φορά που μαθαίνουμε για μια θανάσιμη επίθεση σκύλου το σκυλί είναι είτε πίτμπουλ είτε ροτβάιλερ (βάζω το «σχεδόν» έτσι, για να μη βρει κανείς παράδειγμα με άλλη ράτσα, προσωπικά δεν θυμάμαι περίπτωση που να μην είναι πίτμπουλ ή ροτβάιλερ). Δεν θυμάμαι να έχω ακούσει για θάνατο από μπόξερ ή από λαμπραντόρ ή από γκέκα και παρότι κάπου κάποτε στον κόσμο μπορεί να έχει συμβεί κι αυτό βάζω στοίχημα ότι οι επιθέσεις από πίτμπουλ και ροτβάιλερ είναι πολύ-πολύ περισσότερες. Και ψάχνοντας για στοιχεία κερδίζω το στοίχημα: όλοι οι πίνακες στατιστικών έχουν πάνω-πάνω τα πίτμπουλ και μετά τα ροτβάιλερ.
Αλλά πέρα από τα όσα μας μαθαίνουν η εμπειρία και τα στατιστικά, η φράση «δεν υπάρχουν πιο επιθετικές ράτσες σκύλων» μοιάζει κάπως παράξενη αν κανείς σκεφτεί το εξής απλό: υπάρχουν ράτσες που είναι πιο φιλικές, υπάρχουν ράτσες που είναι πιο καλοί φύλακες, υπάρχουν ράτσες που είναι πιο ήρεμες, υπάρχουν ράτσες που είναι καταλληλότερες για παιδιά, υπάρχουν ράτσες που είναι πιο νευρικές, υπάρχουν ράτσες που είναι πιο τεμπέλικες, υπάρχουν ράτσες που είναι πιο πεισματάρικες, υπάρχουν γενικά ράτσες που είναι «πιο» οτιδήποτε μπορεί κανείς να σκεφτεί. Είναι δυνατόν το μόνο γνώρισμα στο οποίο δεν ξεχωρίζουν οι ράτσες να είναι η επιθετικότητα; Αφού οι ράτσες διαφέρουν σε τόσα άρα δεν είναι λογικό να διαφέρουν και σ’ αυτό; Κι αν η αυξημένη επιθετικότητα τους συνδυάζεται με όγκο και δύναμη τότε αυτές οι ράτσες δεν είναι πιο επικίνδυνες;
Λόγω του γνωστού προβλήματος κατανόησης κειμένου που ταλανίζει πολλούς συμπολίτες, πρέπει να διευκρινίσω το εξής: το ότι μια ράτσα μπορεί να είναι πιο επιθετική δεν σημαίνει ότι κάθε σκυλί αυτής της ράτσας θα είναι επιθετικό. Σημαίνει ότι οι πιθανότητες να είναι ή να γίνει επιθετικό μπορεί να είναι περισσότερες. Σημαίνει ότι κάποια σκυλιά θέλουν μεγαλύτερη προσοχή. Είτε θέλουν να το παραδεχτούν κάποιοι είτε όχι, φαίνεται να υπάρχουν σκυλιά που η κατοχή τους είναι αντίστοιχη της οπλοκατοχής. Και πρέπει να επιτρέπεται με πολύ αυστηρές προϋποθέσεις.
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν αμφισβητώ την ευθύνη των ανθρώπων στις συμπεριφορές των σκύλων. Προφανώς και βλέπω ότι πολλοί κομπλεξικοί συμπολίτες χρησιμοποιούν τα σκυλιά τους για να καλύψουν τα εσωτερικά τους κενά. Αλλά ταυτοχρόνως παρατηρώ ότι αυτοί οι συμπολίτες επιλέγουν συγκεκριμένες ράτσες για να εκφράσουν τα κόμπλεξ τους. Φυσικά τα ζώα δεν έχουν τα ίδια καμία ευθύνη για τις συμπεριφορές και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν. Και φυσικά όταν αυτά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά εκδηλώνονται με τρόπο τραγικό, εννοείται ότι η ευθύνη είναι των ανθρώπων που δεν δείχνουν τον απαιτούμενο σεβασμό στη φύση και τους κινδύνους της. Είναι άλλο το αγαπάμε τα ζώα γενικώς ή τα σκυλιά ειδικώς και άλλο το να μη σεβόμαστε τις ιδιαιτερότητές τους μπας και δεν μας πουν αρκετά φιλόζωους. Και μπράβο μας.
15°
