Μήπως να γυρίσετε την πλάτη στους προορισμούς που σας κάνουν να γκρινιάζετε;
Αν θέλεις να πας εκεί που θέλουν να πάνε άνθρωποι από όλον τον πλανήτη, είναι πολύ πιθανό να μην περάσεις καλά και σχεδόν βέβαιο ότι θα περάσεις ακριβά
Τουριστικά «must», λάθος προορισμοί, υπερτουρισμός, ακρίβεια και μετά... γκρίνια
Κάθε χρόνο το φαινόμενο γίνεται όλο και πιο έντονο: συμπολίτες που επιστρέφουν από τις διακοπές τους γκρινιάζουν για το ελληνικό καλοκαίρι που χάνεται, τον υπερτουρισμό που σε κάνει να νιώθεις σαν να έχεις μπει σε λεωφορείο πολυσύχναστης γραμμής σε ώρα αιχμής, τις τιμές που είναι εξοργιστικές και σε κάνουν να νιώθεις κορόιδο, την κακή ποιότητα των υπηρεσιών κ.λπ. κ.λπ. Άνθρωποι που θα έπρεπε να επιστρέφουν ανανεωμένοι και χαλαρωμένοι από τις διακοπές τους μοιάζουν να χρειάζονται επειγόντως διακοπές για να ηρεμήσουν.
Και όλοι τους έχουν ένα κοινό.
Δεν είναι το οικονομικό τους επίπεδο, δεν είναι ο χαρακτήρας τους, δεν είναι η επαγγελματική τους δραστηριότητα, δεν είναι το κόμμα που ψήφισαν, δεν είναι η καταγωγή τους. Το κοινό τους είναι ότι όλοι τους επέλεξαν να κάνουν τις διακοπές τους σε κάποιον πολυδιαφημισμένο προορισμό (συνήθως, αλλά όχι αποκλειστικά, των Κυκλάδων). Δεν θα ακούσετε ποτέ κάποιον που έκανε διακοπές στην Εύβοια ή τη Σάμο ή τη Θάσο να διαμαρτύρεται, αλλά αν κάποιος επιστρέφει από Πάρο, Σαντορίνη, Χαλκιδική ετοιμαστείτε για γκρίνια. Δεν μπορώ να είμαι 100% σίγουρος αν όσα περιγράφουν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα (αποφεύγω τους πολυδιαφημισμένους προορισμούς επειδή: α) δεν θέλω να με πιάνουν κορόιδο και β) πιστεύω ότι η πολυκοσμία καταστρέφει και τα ωραιότερα μέρη στη Γη, αλλά αν έπρεπε να στοιχηματίσω θα στοιχημάτιζα ότι τα πράγματα μπορεί να είναι και χειρότερα. Όμως δεν έχει σημασία.
Εννοώ ότι δεν έχει σημασία αν δικαιολογημένα γκρινιάζουν οι συμπολίτες (και άλλωστε τι σημαίνει «δικαιολογημένα»; Αυτό που ενοχλεί τον έναν μπορεί να είναι η επιθυμία κάποιου άλλου), σημασία έχει ότι γυρνούν από τις διακοπές τους δυσαρεστημένοι. Θα έπρεπε, φυσικά, να ξέρουν τι έχουν να αντιμετωπίσουν (δεν ζουν στο εξωτερικό, ξέρουν τι παίζει) αλλά και πάλι, με την καλή μου την καρδιά, θα πω ότι παρασύρθηκαν από τις φρούδες ελπίδες τους. Και θα τους προτρέψω να κάνουν το μόνο λογικό πράγμα που μπορεί να κάνει κάποιος στη θέση τους: να μην ξαναπάνε σε κάποιον τέτοιο προορισμό.
Γύρνα την πλάτη στα μέρη που σε κάνουν να γκρινιάζεις και βρες τα μέρη που θα σε κάνουν να επιστρέφεις χαλαρωμένος και χαρούμενος
Δεν θέλω να αμφισβητήσω την αξία του μαζοχισμού στις ζωές πολλών ανθρώπων αλλά, αν στ’ αλήθεια σε ενοχλεί ο υπερτουρισμός, αν στ’ αλήθεια ενοχλείσαι από την τουριστική βιομηχανία, αν δεν αντέχεις να στριμώχνεσαι για να βγεις μια βόλτα το απόγευμα, αν δεν θέλεις να πληρώνεις τον κούκο για αηδόνι*, αν δεν θέλεις να αισθάνεσαι κορόιδο, αν δηλαδή δεν θέλεις να γκρινιάζεις γυρνώντας από τις διακοπές σου, κόψε τα μέρη που σε κάνουν να νιώθεις έτσι (προφανώς οι συμπολίτες που έχουν πατρικά ή φιλοξενούνται σε τέτοια μέρη μπορεί να μην έχουν επιλογή, οπότε η προτροπή δεν πάει σε αυτούς). Συνειδητοποίησε ότι αν θέλεις να πας εκεί που θέλουν να πάνε άνθρωποι από όλον τον πλανήτη (επειδή ως τουρίστες δεν ξέρουν καλύτερα) είναι πολύ πιθανό να μην περάσεις καλά και σχεδόν βέβαιο ότι θα περάσεις ακριβά. Οπότε γύρνα την πλάτη στα μέρη που σε κάνουν να γκρινιάζεις και βρες τα μέρη που θα σε κάνουν να επιστρέφεις χαλαρωμένος και χαρούμενος. Και μπράβο σου.
*Αν δεν έχουμε αποβλακωθεί από τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ, καταλαβαίνουμε ότι η χρέωση του κούκου για αηδόνι είναι πολύ χρήσιμη για όλους μας, αφού από τα χρήματα που δίνονται (από τους πιο ευκατάστατους συμπολίτες και τους τουρίστες) ένα μέρος επιστρέφει σε όλους με τη μορφή φόρων. Όσο πιο ακριβός ο κούκος τόσο περισσότερα τα έσοδά μας (αρκεί φυσικά ο πωλητής να φορολογείται). Τα πολύ ακριβά νησιά είναι ωφέλιμα για τη χώρα, αρκεί να πείθουν για τη μοναδικότητά τους όσους έχουν να τα πληρώσουν.
