Μοναξιά, είσαι η πιο... καλή παρέα; 10 πράγματα που κάνουν αυτοί που ζουν μόνοι

Όχι ότι δεν είμαι φεστιβάλ ιδιορρυθμίας, απλώς… τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου τα έχω περάσει με κόσμο στο σπίτι: με παιδιά, συντρόφους ή/και συζύγους, για κάποια φάση με μπαμπά, άλλοτε με φίλες/ους, αλλά βασικά, με παιδιά. Ο «κόσμος στο σπίτι» σε κάνει πιο χαλαρό άτομο ως προς τις (πολλές) ιδιορρυθμίες σου: μπορεί να έχεις δικό σου φλιτζάνι, ποτήρι, πιάτο και πιρούνι, ας πούμε, αλλά τα παραχωρείς έστω και απρόθυμα όταν βλέπεις ότι τα άρπαξε άλλο άτομο, είτε από αφηρημάδα είτε επειδή του γυάλισαν.

Το ίδιο ισχύει για την πολυθρόνα, τον καναπέ, την καρέκλα ή οτιδήποτε άλλο μέσα στο σπίτι που είναι «σου», το αγαπημένο σου, αυτό που έχεις φάει κόλλημα και το χρησιμοποιείς σχεδόν αποκλειστικά. Ειδικά τα παιδιά δεν έχουν τέτοιες ευαισθησίες ούτε ιδρώνει το αυτί τους αν πχ έχεις ένα πορσελάνινο πιάτο που αγόρασες στη Λιμόζ πριν 100 χρόνια και είναι πανάκριβο, σκασίλα τους, θα βάλουν μέσα τα μπισκότα τους, και θα το σπάσουν κι όλας, έτσι και το φέρει η στιγμή ή όταν παίζουν μπάλα στο σαλόνι, όπως λέει κι ο Κώστας Λειβαδάς (με το συγκινητικό τραγούδι του «Όχι μπάλα στο σαλόνι»).

Αν έχεις πολύτιμα, ακριβά, μοναδικά σκεύη που δεν θέλεις να καταστραφούν, τα χαρίζεις σε φίλες και συγγενείς μόλις κάνεις παιδιά, ή τα χαντακώνεις κάπου και ξεχνάς ότι υπάρχουν μέχρι την επόμενη μετακόμιση.

Όταν μένεις μόνη/ος σου από πάντα όμως, ή ωστόσο, έχεις κάθε δικαίωμα να ανεβάσεις τις ιδιορρυθμίες σου στο ταβάνι. Μπορείς να κρατάς τα ακριβά σου σκεύη στο ντουλάπι καρα-κλειδωμένα και να τα χαζεύεις κάθε τόσο, τι ωραία που είναι έτσι σκονισμένα, ή να τα χρησιμοποιείς με τη δέουσα προσοχή, και τις σπάνιες φορές που έρχεται κάποιος σπίτι σου, να του σερβίρεις τον καφέ σε φτηνατζούρες, μη τυχόν και σου σπάσει τα τιμαλφή: το έχω δει να συμβαίνει, κι ενώ γελάω (από μέσα μου), είναι ένα από τα 10 πράγματα που κάνουν, αν όχι όλοι, σίγουρα πολλοί άνθρωποι που μένουν μόνοι τους:

1. Κρατάνε τα «καλά» φλιτζάνια και σκεύη μακριά από τα χέρια των ιθαγενών. Ο επισκέπτης θα φύγει. Το σκεύος θα μείνει. Ακόμα κι όταν φύγει ο νοικοκύρης…
2. Αφήνουν ανοιχτή την πόρτα του μπάνιου όταν μπαίνουν για ψιλό, αλλά και για χοντρό – επειδή έχουν συνηθίσει να μην είναι κανείς άλλος στο σπίτι.
3. Η συνήθεια είναι πιο ισχυρή από το θεό τον ίδιο, οπότε εξακολουθούν να αφήνουν ανοιχτή την πόρτα του μπάνιου όταν έχουν φιλοξενούμενους ή επισκέπτες. Πράγμα που δεν συμβαίνει καθόλου συχνά, και ποτέ κατ επανάληψιν.
4. Εφιστούν την προσοχή του επισκέπτη/φιλοξενούμενου στον τρόπο που ανάβει η κουζίνα, το μάτι, το γκαζάκι, ο θερμοσίφωνας, η καφετιέρα, ο βραστήρας και οτιδήποτε έχει διακόπτη. Ο επισκέπτης/φιλοξενούμενος μπορεί να έχει μόλις βγει από τη ζούγκλα Αμαζονίου και να μην έχει ιδέα πώς ανάβει μια λάμπα. Όχι «πως ανάβει» παρά «πώς είναι ο σωστός τρόπος να ανάβει μια λάμπα».
5. Τρώνε και πίνουν μέσα από τη συσκευασία: ως φιλοξενούμενος, δεν θέλεις να πλησιάσεις το χούμους, τη σαλάτα, τη μαρμελάδα ή το οτιδήποτε έρχεται σε βάζο, τάπερ και συσκευασία, μέσα στην οποία ζει το άτομο που σε φιλοξενεί. Έχει και τα δίκια του, βαριέται να πλένει συνέχεια πιάτα. Που θα ήταν όμως το εξής ένα πιάτο.
6. Έχουν συγκεκριμένα σημεία που οφείλει κανείς να ακουμπήσει το φλιτζάνι του, γιατί ένα (φθηνό, της καρα-πλάκας) φλιτζάνι μπορεί να κάνει μεγάλη καταστροφή στο παρκέ. Ή στο τραπέζι. ‘Η οπουδήποτε. Κι επειδή είναι της πλάκας, μπορεί να σπάσει ανα πάσα στιγμή και να κάνει ζημιά, αλλού, όχι εκεί που έκανε ζημιά ως τώρα.
7. Έχουν συγκεκριμένη τάξη-αταξία στα βιβλία, περιοδικά και κουζινικά τους. Αν τα αναστατώσεις ψάχνοντας πχ, το πιπέρι, αναστατώνονται.
8. Έχουν συγκεκριμένη γωνία στον καναπέ τους (εκεί που κάνει λακκούβα) και συγκεκριμένο κουβερτάκι για να σκεπάζονται, το οποίο δεν αγγίζεις επειδή είναι διπλωμένο στη θέση του βρέξει-χιονίσει.
9. Έχουν στάνταρ, γραμμένες στην πέτρα ώρες που τρώνε, πίνουν τσάι ή καφέ, κάνουν μπάνιο και βλέπουν τηλεόραση. Αν ο επισκέπτης θέλει τσάι, τηλεόραση, φαί ή μπάνιο σε άλλη, άσχετη ώρα, ξαφνιάζονται τόσο που μπορεί να τους πέσει από το χέρι το (ακριβό, πριβέ τους) φλιτζάνι.
10. Έχουν συγκεκριμένο τρόπο που ανοίγει και κλείνει ένα παράθυρο. Αν το κάνει ο επισκέπτης απερίσκεπτα, μπορεί να καταστρέψει το παράθυρο, και δεν θέλει. Επίσης, σόρι που το λέω σκληρά, χέστηκε (ο επισκέπτης).

Η αλήθεια είναι ότι έχω φιλοξενηθεί κατά καιρούς μόνο από τρία-τέσσερα φιλικά πρόσωπα που σε αντίθεση με εμένα, έχουν περάσει πολλές δεκαετίες ζώντας σόλο. Και τα τρία-τέσσερα αυτά φιλικά πρόσωπα, ενώ με αγαπάνε και τα αγαπώ, δυσκολεύονται πάρα πολύ να αντέξουν ένα αγαπημένο έξτρα πρόσωπο στο βασίλειό τους για περισσότερες από τρεις-τέσσερις μέρες.

Ακόμα κι όταν το έξτρα πρόσωπο είναι βολικό, ξέρει να ανοιγοκλείνει το κουζινέτο/βραστήρα/παράθυρο και δεν σκαλίζει τα κουζινικά τους. Αναρωτιέμαι τι να συμβαίνει άραγε όταν ένα πρόσωπο που ζει σόλο, που δεν έχει περάσει από την βαβούρα, το χάος και την ανακατωσούρα των παιδιών και συγγενών συγκατοίκων, αναρωτιέμαι πόσο σπλάτερ γίνεται η κατάσταση όταν το σόλο πρόσωπο αναγκάζεται να συγκατοικήσει με άλλο, αναλόγου φυράματος σόλο πρόσωπο.

Ίσως να φέρνει μαζί τα φλιτζάνια, πιάτα και κουζινικά του το άλλο σόλο πρόσωπο. Ίσως να πιάνονται μαλλί με μαλλί και να καταλήγουν ότι καλά έκαναν κι έμειναν μακριά το ένα από το άλλο, κι ότι η ζωή είναι πιο εύκολη όταν πατάς πάνω στις συνήθειες και τις ιεροτελεστίες της καθημερινότητας… απλώς είναι πιο ενδιαφέρουσα όταν τις αφήνεις στην άκρη, έστω για λίγες μέρες. Όχι;