Η γυναικοκτονία στη Σαλαμίνα και η ανικανότητα ή απροθυμία της πολιτείας να προστατέψει αποτελεσματικά τους πολίτες που σπεύδουν να ζητήσουν τη βοήθειά της
- Με σάπισε στο ξύλο και απειλεί να με σκοτώσει
- Μην ανησυχείτε, κατεβάστε ένα app.
Αυτή περίπου ήταν η αντίδραση της αστυνομίας όταν το θύμα της τελευταίας γυναικοκτονίας πήγε δαρμένη στο αστυνομικό τμήμα της Σαλαμίνας να καταγγείλει τον ξυλοδαρμό και τις απειλές για τη ζωή της. Μαζί με μια προτροπή να πάει να μείνει στο σπίτι της μητέρας της. Που ήταν επίσης στη Σαλαμίνα και που έγινε ο τόπος της δολοφονίας της. Η αστυνομία δεν συνέλαβε τον τραμπούκο σύντροφο (παρότι είχε φύγει με το αυτοκίνητο του θύματος και σύχναζε στα γνωστά στέκια του) με αποτέλεσμα να κάνει την απειλή του πραγματικότητα. Επειδή μπορούσε. Επειδή οι αρχές του επέτρεψαν να μπορεί.
Κι όταν λέω «η αστυνομία δεν συνέλαβε» εννοώ ότι δεν μπήκε στον κόπο να τον ψάξει και να τον συλλάβει. Να τον ψάξει με τον ίδιο τρόπο που το έκανε αφού πραγματοποίησε την απειλή του, οπότε και φάνηκε πόσο εύκολο ήταν να το έχει κάνει λίγες μέρες πριν. Το app που κατέβασε το θύμα έχει ένα «κουμπί πανικού». Συχνά χρήσιμο αλλά όχι όταν ο επίδοξος δολοφόνος σου παραφυλάει με μια καραμπίνα στα χέρια με τη σιγουριά του ανθρώπου που, παρότι θα έπρεπε, δεν τον καταδιώκει κανείς.
Κι αυτή είναι μια μόνο από τις περιπτώσεις γυναικών που έχουν καταγγείλει στην αστυνομία κακοποίηση και απειλές μόνο και μόνο για να βρεθούν νεκρές από τα χέρια του κακοποιητή. Μια μόνο από τις περιπτώσεις (πόσες φορές έχετε ακούσει τη φράση «το θύμα είχε καταγγείλει την κακοποίησή του»;) που επιβεβαιώνουν ότι η ελληνική πολιτεία δεν έχει καμία πρεμούρα ή ικανότητα να προστατεύσει τις γυναίκες (αλλά και τους άντρες και τα παιδιά) που η ζωή τους απειλείται ακόμα κι όταν αυτός που την απειλεί είναι γνωστός.
Και δεν είναι μόνο η συνήθης δυσκινησία της αστυνομίας το πρόβλημα. Είναι ολόκληρο το νομικό σύστημα της πολιτείας που επιμένει να μην καταλαβαίνει ότι ένας κακοποιητής, ένας που σηκώνει το χέρι του για να δείρει, είναι ένας δολοφόνος εν αναμονή. Ότι ένας που απειλεί ζωή είναι κάποιος που έχει ήδη κάνει το πρώτο μεγάλο βήμα προς τη δολοφονία. Είναι κάποιος που πρέπει να απομακρυνθεί όχι μόνο από τα θύματά του αλλά και από την κοινωνία συνολικά. Κάποιος που πρέπει να απομονωθεί. Κάποιος για τον οποίο δεν μπορούν να ισχύουν διατάξεις του τύπου «πέρασε το αυτόφωρο και δεν μπορούσε να συλληφθεί» (δεν ξέρω αν ισχύει αλλά αυτό άκουσα στις ειδήσεις ότι επικαλείται η ΕΛΑΣ χωρίς βέβαια να εξηγεί γιατί δεν κατάφερε τίποτα στο πλαίσιο του αυτοφώρου).
Πίσω από κάθε προαναγγελθείσα δολοφονία κρύβεται η μόνιμη ανικανότητα ή απροθυμία της πολιτείας να προστατέψει αποτελεσματικά ακόμα κι εκείνους τους πολίτες που, ακολουθώντας τις οδηγίες της, σπεύδουν να ζητήσουν τη βοήθειά της. Είτε από αδιαφορία, είτε από προβληματική νομοθεσία υποταγμένη σε μια ψευτοφιλελεύθερη αντίληψη που δεν δίνει απόλυτη προτεραιότητα στην προστασία του θύματος αλλά την εξισώνει με την προστασία του δράστη. Και μια πολιτεία που δεν μπορεί να προστατέψει ακόμα κι αυτούς που σπεύδουν να ζητήσουν τη βοήθειά της ακολουθώντας τις οδηγίες της και δείχνοντας με ακρίβεια την πηγή του κινδύνου είναι μια πολιτεία που απέναντί της οι πολίτες θα γίνονται όλο και πιο δύσπιστοι. Και οι πολίτες που είναι δύσπιστοι απέναντι στην πολιτεία τους είναι η πρώτη ύλη για την παρακμή της. Και μπράβο της.
