Δεν θα μπορούσε ο φετινός Δεκαπενταύγουστος να γίνει πέρασμα από το γκρίζο της Ζωής στο Μπλε της Μαρίας; Να καταφέρουμε να ανασάνουμε λίγο από τα άσχημα μαντάτα. Και μετά συνεχίζουμε.
Η συγγραφέας Μαρία Μαυρικάκη σχολιάζει την επικαιρότητα και τις άσχημες ειδήσεις που ακούμε καθημερινά.
Το καλοκαίρι φέτος στέκει λειψό. Με τον Ιούνη κατάψυχρο και τον Ιούλη φλεγόμενο της κολάσεως, τα συνθετικά της λέξης -καλός, καιρός- παραμένουν υπό αμφισβήτηση. Ακόμα κι αν αφήσουμε απ’ έξω τον δύστροπο καιρό, η αναζήτηση μιας καλής είδησης τους θερινούς μήνες αποδεικνύεται δύσκολο εγχείρημα. Τα δελτία ξεκινούν με τα τετριμμένα: Οι οδηγοί οπλισμένοι με υπομονή (επ’ ώμου), ο υδράργυρος θα σκαρφαλώσει (παλαίμαχος αλπινιστής κι αρσενικό με τα όλα του) και τώρα ας ρίξουμε μια ματιά στα γεγονότα, βλέπε δεινά. Εκεί κάπου συνειδητοποιείς πως οι ειδήσεις μάς επιλέγουν, αντί εμείς εκείνες.
Ακούς, διαβάζεις, αναζητάς. Λυπάσαι, σωπαίνεις, αναρωτιέσαι για τα αίτια του κάθε ζοφερού συμβάντος. Διάλειμμα για διαφημίσεις και συνεχίζουμε με τα αθλητικά. Τον Αύγουστο κάποια αθλητικά μαύρισαν τις καρδιές μας και ξεκουκούλωσαν τα πρόσωπά τους. Όχι, παιδιά, δεν υπάρχουν καλοί ναζί, είναι σκέτη υποκρισία αυτή η αντιπαράθεση γύρω από τους φανατισμένους, που τους βαφτίζουμε κακούς ή καλούς ανάλογα σε ποιον σύλλογο έχουν ταμένο το είναι τους. Η ανθρώπινη ζωή μετράει πάντα το ίδιο, αδιανόητο να χαραμίζεται έτσι άσκοπα και απάνθρωπο να ζυγίζεται σε ποιας ομάδας οπαδό ανήκε.
Στον διαδικτυακό διάλογο οι κορώνες εκτοξεύονται σαν ρουκέτες. Για την περίσταση κάνω αναδρομή στα όσα έγραψε ο ποιητής Μανόλης Αναγνωστάκης (ενίοτε με ψευδώνυμο αφού τότε ακόμη επιτρεπόταν) για τη μεγάλη του αγάπη, το ποδόσφαιρο. Διαλέγω μια από τις υπέροχες εικόνες που δημιουργούσε με την πένα του: Όταν τα βράδια της Κυριακής μετά το ματς γέμιζαν οι ταβέρνες γύρω από το γήπεδο και συ έτρεχες να διαβάσεις… και τη βάζω να παλέψει με τα φρικιαστικά βίντεο που παίζουν σε επανάληψη.
Αν δεν μπορεί να εξηγηθεί με τη λογική το πασίδηλο, μάλλον σου λείπουν δεδομένα. Κάτι αγνοείς, κάτι δεν παίρνεις υπόψη, κοιτάς τα πράγματα υπό γωνία. Αντίπαλες παλαιόθεν η αντικειμενική πραγματικότητα και η υποκειμενική αλήθεια. Λέω τη γνώμη μου δεν σημαίνει λέω την αλήθεια. Η γνώμη είναι κάτι διαφορετικό, εμπεριέχει φιλτράρισμα των γεγονότων και εκφράζεται ελεύθερα από τον καθένα ανεξαρτήτως της βαρύτητάς της. Ξανά όχι παιδιά, χαλαρώστε, δεν έχουμε δικτατορία αφού μπορεί η Σούπερ Γκούφη να περιφέρει άνετα τη γνώμη της για τον μέγα Μαέστρο και Δάσκαλο. Εξάλλου την ασπάζονται χιλιάδες πολίτες της χώρας μας.
Η επικαιρότητα σε τίτλους, ποιος γιορτάζει σήμερα, ανατολή και δύση ηλίου, παγκόσμια ημέρα κατά, ο χρόνος μας πιέζει. Το καλό με τις ειδήσεις είναι που κάθε τόσο μας υπενθυμίζουν το αυτονόητο: πως ελάχιστο ποσοστό αυτών που μπορεί να μας συμβούν, μας συμβαίνουν τελικά. Αναβατόριο η ζωή. Πάνω, κάτω, πάνω. Δεν προλαβαίνεις να χαρείς το καλό και σκάει η δυστυχία. Εκεί που όλα είναι στρωτά και δεδομένα, κυλούν και χάνονται μέσα από τα χέρια μας. Ένας βράχος ξεκολλά και σε σακατεύει. Αλλάζουν όλα στο δευτερόλεπτο.
Αποφασίζω να ψάξω ευχάριστες ειδήσεις, δεν μπορεί να μην υπάρχουν. Διάσωση 52 ατόμων στη Φαλκονέρα, διαβάζω. Φυλλομετρώ τυχαία ημερομηνίες προς τα πίσω: 60 άτομα διασώθηκαν στις 11 Αυγούστου, 52 στις 8/8, 49 στις 6/8, 40 άτομα στις 2/8, 26 στις 31/7, 53 στις 29/7… Καθημερινά περνά στα ψιλά η είδηση: εντοπισμός λέμβου σε δυσχερή θέση με ικανό αριθμό αλλοδαπών επιβαινόντων. Σε Βορειοανατολικό Αιγαίο, θάλασσα Κυθήρων, Δωδεκάνησα, η προσφυγιά είναι καημός. Δικαιούμαι να χαρώ για όσους ξεριζωμένους ανθρώπους επέζησαν στο πιο δύσκολο ίσως κομμάτι της οδύσσειάς τους και δεν θαλασσοπνίγηκαν, χάρη στα παιδιά του Λιμενικού.
Στη συνέχεια ατενίζω τα λαμπερά πρόσωπα από τις αθλήτριες και τους αθλητές, που συμμετέχουν και διακρίνονται στις μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις του κόσμου αυτό το μισερό καλοκαίρι. Αντί να μάθω λεπτομέρειες για τα ραντεβού θανάτου των ανεγκέφαλων, δίνω ραντεβού με τα καμάρια του στίβου μας στο παγκόσμιο πρωτάθλημα το τελευταίο δεκαήμερο του Αυγούστου. Ίσως έφτασε η ώρα να ξεθυμάνει πια αυτό το καλοκαίρι, να σκορπίσουν οι καπνοί από τα αποκαΐδια.
Δεν θα μπορούσε ο φετινός Δεκαπενταύγουστος να γίνει πέρασμα από το γκρίζο της Ζωής στο Μπλε της Μαρίας; Της Λεμονήτισσας, της Πειραιώτισσας, της Χαμνιώτισσας και της Αληθινής στη Σύμη, της Μαρίας με τα αμέτρητα προσωνύμια στην υπόλοιπη Ελλάδα. Να καταφέρουμε να ανασάνουμε λίγο από τα άσχημα μαντάτα, ακούγοντας καταβασίες σε ήχο πρώτο στα ξωκλήσια, βιολί στα νησιά, κλαρίνο στην ενδοχώρα. Και μετά συνεχίζουμε.
20°
