Οι εθνικές επέτειοι της Ελλάδας και η εκδήλωση αγάπης προς τη χώρα.
Δύο φορές το χρόνο, σε κάθε εθνική επέτειο, μου 'ρχεται αυτή η ερώτηση (και είμαι σίγουρος ότι δεν έρχεται μόνο σε μένα) και δύο φορές τον χρόνο η απάντηση είναι η ίδια: αν κανείς κρίνει από τις σημαίες και τα σημαιάκια της 28ης Οκτωβρίου, αν κρίνει από τα γεμάτα καμάρι παλαμάκια στην παρέλαση, αν κρίνει από τις δηλώσεις λατρείας και αφοσίωσης στην πατρίδα, η απάντηση θα είναι «πιο πολύ δε γίνεται». Αλλά, δυστυχώς, η αγάπη δεν κρίνεται από τις ανέξοδες δηλώσεις αλλά από τις πράξεις που έχουν κάποιο (σε καιρό ειρήνης όχι και τόσο φοβερό) κόστος κι εκεί τα πράγματα δεν είναι και τόσο καλά για τον εξυπνότερο/γενναιότερο/πιο βασανισμένο λαό του κόσμου.
Θέλω να πω ότι οι Έλληνες (ναι, προφανώς όχι όλοι, μιλάμε όμως για την πλειονότητα ή τη μειονότητα που τελικά επιβάλλεται) μοιάζουν πολύ με τον κακοποιητικό σύζυγο που σε κάθε ευκαιρία λέει πόσο λατρεύει τη σύζυγό του και ταυτοχρόνως την ξυλοφορτώνει όποτε του κάνει κέφι. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κακοποιητικός σύζυγος που να μην ορκίζεται ότι αγαπάει τη γυναίκα του, αλλά όλοι ξέρουμε ότι στην πραγματικότητα κανείς κακοποιητικός σύζυγος δεν αγαπάει τη γυναίκα του στ’ αλήθεια.
Με τον ίδιο τρόπο καταλαβαίνουμε ότι κάποιος που δηλώνει ένα μικρό μέρος των εισοδημάτων του στην εφορία, κάποιος που δεν ασφαλίζει τους εργαζόμενους στην επιχείρησή του, που χτίζει ένα αυθαίρετο «για να βάλει ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του, βρε αδερφέ», που καταπατά δημόσιες εκτάσεις, που αντιλαμβάνεται τον δημόσιο χώρο ως αποκλειστικά δικό του και τον χρησιμοποιεί όπως του κάνει κέφι, που ρυπαίνει και πετά τα σκουπίδια του σε παράνομες χωματερές ή όπου αλλού τον βολεύει, που τέλος πάντων κακοποιεί με όποιον τρόπο τον βολεύει τη χώρα, αγαπά την Ελλάδα τόσο όσο ο κακοποιητικός σύζυγος αγαπά τη σύζυγό του. Αν σκεφτείτε πόσοι πολλοί συμπολίτες κάνουν κάτι από όλα τα παραπάνω, θα αποκτήσετε μια καλή εικόνα για το ποσοστό του πατριωτισμού των Ελλήνων: σίγουρα πολύ χαμηλότερο από όσο μπορεί να νομίσει κανείς κοιτώντας τα μπαλκόνια, τις παρελάσεις και τα γεμάτα πατριωτικό φρόνημα δελτία ειδήσεων.
Όπως η αγάπη για έναν άνθρωπο δεν είναι τα λόγια και τα λουλούδια, έτσι και η αγάπη για την πατρίδα δεν είναι οι σημαίες και τα παλαμάκια. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν λέω ότι τα λόγια και τα λουλούδια ή οι σημαίες και τα παλαμάκια δεν είναι καλά. Εννοείται πως είναι όχι μόνο ωραίο αλλά και συχνά απαραίτητο να δηλώνεις την αγάπη σου. Αρκεί όμως αυτή να υπάρχει και να μην είναι τα λόγια, τα λουλούδια, οι σημαίες και τα παλαμάκια μια ενοχική αναπλήρωση* για την αντιπατριωτική καθημερινή μας δράση. Και μπράβο μας.
* Η λέξη «αναπλήρωση» μου έρχεται κάθε φορά που διαβάζω ή ακούω ότι κάποιοι συμπατριώτες σήκωσαν, άπλωσαν, ξετύλιξαν τη «μεγαλύτερη ελληνική σημαία» και δεν αφορά μόνο την αναπλήρωση πατριωτισμού. Δυστυχώς για τους συμπολίτες, ενώ σε πολλά πράγματα στη ζωή το μέγεθος παίζει ρόλο, η σημαία δεν είναι ένα από αυτά.
15°
