Γράμμα από έναν υποψήφιο των πανελλαδικών του 1991

Αγαπητή υποψήφια και αγαπητέ υποψήφιε,

Απόψε το βράδυ σκέφτεσαι, εδώ και μέρες, πως δε θα κοιμηθείς. Από το άγχος και την αγωνία. Σκέφτεσαι με τις ώρες, τι στο καλό θέμα θα «πέσει» αύριο στην έκθεση, αν θα «πιάσεις» τη σχολή που θες, τι έκανες και το περνάς όλο αυτό και κάπου μέσα στο χάος περνούν από το μυαλό σου και οι καλοκαιρινές διακοπές και η ανεμελιά με τους φίλους, που τόσο πολύ σου έλειψε.

Να ήξερες πόσο σε νιώθω, αναπολώντας βέβαια και όχι αναθεματίζοντας αυτές τις στιγμές. Το ίδιο βράδυ πέρασα το 1991. Τι και αν ήταν 30 χρόνια πίσω  -επετειακή ημέρα– ακόμα θυμάμαι να κοιτώ τους τέσσερις τοίχους γύρω και να αναρωτιέμαι, γιατί η ζωή να κυλά εκεί έξω και εγώ 17 χρονών να είμαι κλεισμένος μέσα σ΄ ένα δωμάτιο.

Εσένα, όμως, σε θαυμάζω παραπάνω από κάθε άλλο υποψήφιο τα τελευταία 30 χρόνια που μεσολάβησαν. Ξέρεις γιατί;

Γιατί, άλλους τους στιγματίζει αυτή η εμπειρία και άλλους όχι. Άλλοι δεν θέλουν καν να τη θυμούνται και τους πιάνει άγχος μόνο και μόνο στη σκέψη και άλλοι διαγράφουν σταδιακά από το θυμικό τους ξενύχτια, άγχος, γκρίνια και νεύρα και τους μένει μόνο μια γλυκιά ανάμνηση.

Δεν έχει καμία σημασία σε ποια κατηγορία ανήκω εγώ, 30 χρόνια μετά. Σημασία έχει σε ποια κατηγορία θα ανήκεις εσύ, που τη Δευτερά εφοδιασμένος με τυχερό στυλό, γούρια, εικονίτσες, την ευχή των γονιών σου και τις συμβουλές των καθηγητών σου θα πας να γράψεις. 

Εσύ δεν θα ανήκεις σε καμία από τις 2 κατηγορίες. Και γι αυτό σε θαυμάζω περισσότερο. Όχι γιατί δεν το θες ή γιατί δεν το επιδίωξες να ανήκεις σε καμία από τις δύο. Μα γιατί, αντί για κοπάνες από το φροντιστήριο και άγχος για το επαναληπτικό διαγώνισμα εφ’ όλης της ύλης Κυριακή πρωί, θα έχεις να θυμάσαι μπόλικες καραντίνες, τηλεμαθήματα και ατέλειωτες ώρες συντροφιά με τους φίλος σου από… απόσταση.

Πέρασες τα 2 πιο δύσκολα μαθητικά χρόνια και τα 2 πιο όμορφα εφηβικά κάτω από πρωτόγνωρες συνθήκες. Εσύ, όμως, κατάφερες να αναμετρηθείς με κάθε δυσκολία που παρουσιάστηκε μπροστά σου. Εσύ αναμετρήθηκες με το χρόνο και τον νίκησες. Εσύ αναμετρήθηκες με τις εκατοντάδες σελίδες, που έπρεπε να μάθεις απ’ έξω. Εσύ αναμετρήθηκες με την κούραση, που τα βράδια κυρίως, γινόταν ο χειρότερος εχθρός σου. Εσύ αναμετρήθηκες με τις χιλιάδες λέξεις, που χόρευαν τρελό χορό μπροστά στα μάτια σου, που εσύ πάσχιζες να κρατήσεις ανοιχτά. Εσύ αναμετρήθηκες με το άγχος της οικογενειακής επιβίωσης, καθώς μάλλον κάποιο μέλος στην οικογένεια ήταν η δουλειά του σε αναστολή. Εσύ αναμετρήθηκες με την απουσία των φίλων σου και των συμμαθητών σου από την καθημερινότητα σου. Εσύ έπρεπε να μάθεις να κάνεις μάθημα μπροστά από μια οθόνη. Εσύ δεν μπορούσες να πας για έναν καφέ να ξεσκάσεις. Εσύ αισθάνθηκες διπλά παγιδευμένος. Εσύ αναμετρήθηκες με τους φόβους και τις φωνές απογοήτευσης που έβγαιναν από μέσα σου, ενώ στο μυαλό σου γύριζαν και άγνωστες μέχρι πρότινος λέξεις, όπως καραντίνα, εγκλεισμός και πανδημία. Εσύ αναμετρήθηκες με το βάρος της δουλειάς που είχες να φέρεις εις πέρας και οφείλω να ομολογήσω ότι εσύ είσαι ένας πραγματικός στρατιώτης.

Γιατί εσύ τα κατάφερες!

Η ζωή σου, σου ανήκει. Και το απέδειξες. Και φέτος και πέρσι.

Στηρίξου στις δυνάμεις σου, γιατί σου το οφείλεις και δεν το οφείλεις σε κανέναν άλλον.

Κοίτα το στόχο σου κατάματα, όπως κοίταξες δύο σχολικές χρονιές και τις δοκιμασίεςπου ανοίχτηκαν μπροστά σου και είμαι σίγουρος πως θα τα καταφέρεις.

Είσαι νικητής πριν καν βαθμολογηθείς, γι’ αυτό και είσαι ένας ξεχωριστός υποψήφιος.

Αν ο γιος μου έδινε πανελλαδικές αύριο μαζί σου, δεν θα του έλεγα τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο, απ’ όσα έγραψα σ' εσένα.

Καλή επιτυχία και Καλή δύναμη!