Ο Άκης γνώρισε ένα μόνο σπίτι, αυτό του Χαμόγελου. Εκεί βίωσε τη ζεστασιά και τη φροντίδα που στερήθηκε από τους βιολογικούς του γονείς. Οι δυσκολίες τον χαλύβδωσαν. Μπήκε με την πρώτη στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο. Μετά ψιλοάραξε, όπως οι περισσότεροι φοιτητές. Μέχρι το τρίτο έτος οι βαθμοί ήταν απλώς αποδεκτοί, το δημοκρατικό πέντε στα δύσκολα μαθήματα, κάνα εφταράκι στα εύκολα. Ο μέσος όρος βαθμολογίας του δεν ξεπερνούσε το κατώτερο σημείο του «λίαν καλώς», το εξήμισι. Τότε κάποιος του σφύριξε ότι αν καταφέρει και βγάλει μέσο όρο πάνω από επτά, θα γίνει δεκτός σε ένα από τα κορυφαία ελληνικά ΜΒΑ με υψηλά δίδακτρα. Το ίδιο το ΜΒΑ αναλάμβανε τη χορηγία μίας θέσης για ένα παιδί του Χαμόγελου.
Ο Άκης σχεδόν δεν το πίστευε. Ανασκουμπώθηκε και από τον Ιούνιο του 2015 ως τον Ιούνιο του 2016 σκούπισε ότι μάθημα βρήκε μπρος του με βαθμούς από οκτώ και πάνω. Τα μαθήματα του τέταρτου έτους και κάτι λίγα των προηγούμενων ετών. Ο μέσος όρος του βγήκε άνετα πάνω από το επτά, οι καθηγητές του στη σχολή μιλούσαν για έναν «άλλο Άκη». Παράλληλα βελτίωσε τα αγγλικά του, δεδομένου ότι τα μαθήματα ήταν στην Αγγλική.
Τον Σεπτέμβριο του 2016 κατέφθασε αισιόδοξος, αλλά αγχωμένος στο ΜΒΑ του. Κάθε 2-3 μήνες με ενημέρωνε για την πρόοδό του. Πήγαινε όλο και καλύτερα. Χθες με πήρε τηλέφωνο και με άφησε ενεό. Τελείωσε με εξετάσεις, project κλπ, και βρήκε μόνος του την εταιρία που θα κάνει την πρακτική του. Το σημαντικότερο; Η επίδοσή του ήταν τέτοια, που ο φορέας του ΜΒΑ αποφάσισε να χορηγήσει και την επόμενη ακαδημαϊκή χρονιά μία υποτροφία σε ένα παιδί του Χαμόγελο! Στα ειλικρινή συγχαρητήρια που του είπα, είχε μόνον μία παρατήρηση: «Το Χαμόγελο μου άνοιξε την πόρτα. Δική μου δουλειά είναι να την κρατήσω ανοιχτή».
Άκη μας, θα σκίσεις στη ζωή σου, γιατί είσαι μαχητής από κούνια!
13°
