Δύο κλοπές, μια διάρρηξη, έξι μήνες. Και τα τρία στη γειτονιά μου, τα Εξάρχεια. Η αμείλικτη επιστήμη των αριθμών - χωρίς πολύ σκέψη - θα έλεγε: στατιστικά επικίνδυνη περιοχή. Θα πρότεινε: μετακόμισε. Το σκέφτομαι. Όχι γιατί το λένε οι αριθμοί. Με διώχνουν τα ανθρωπάκια της απρόσωπης αθηναϊκής πολυκατοικίας.
Επιτρέψτε μου, όμως, να ανοίξω μια παρένθεση με τα όσα συνέβησαν αυτούς τους έξι μήνες.
Κλοπή 1η: Κινητό. Η αρπαγή έγινε πισώπλατα μαζί με μια τούφα μαλλιών - που ακόμα την κλαίω - την ώρα που μιλούσα στο κινητό.
Κλοπή 2η: Πορτοφόλι. Φαντομάς ανοίγει σακίδιο μπροστά σε τρία ζευγάρια ματιών σε μπαρ. Πιο αλαφροχέρης δε γίνεται. Πήρε 20 πολύτιμα ευρώ και πέταξε το πορτοφόλι σε κάδο. Το βρήκε κάποιος και το παρέδωσε στην αστυνομία.
Διάρρηξη: πόνεσε. Ή καλύτερα περισσότερο πόνεσε η πόρτα. Παραβιάστηκε με λοστό και έγινε αγνώριστη. Δεν έχω καμία διάθεση να το παίξω υπεράνω. Με πείραξε που έκλεψαν προσωπικά αντικείμενα, με πείραξε που έκαναν άνω κάτω το σπίτι, με πείραξε η παραβίαση του ιδιωτικού μου χώρου. Με πείραξε που φοβόμουν και φοβάμαι μέρες μετά. Αλλά πιο πολύ με πείραξε η αδιαφορία της πολυκατοικίας.Μετράω ξανά και ξανά τα κουδούνια της πολυκατοικίας. Είκοσι έξι διαμερίσματα σε πέντε ορόφους. Δεκάδες φοβισμένα ανθρωπάκια μέσα στα κλουβιά τους. Κανείς δεν αντέδρασε ούτε κατά τη διάρρηξη, αλλά ούτε και μετά.
Όσοι είδαν την πόρτα είπαν: "Καλά, κανείς δεν άκουσε τίποτα", είπε ο κλειδαράς. "Να ξέρεις ο ιδιοκτήτης πληρώνει για την πόρτα", είπε ο αστυνόμος και πρόσθεσε, "μου έχει συμβεί και ξέρω". "Βλέπω τέτοια κάθε μέρα, αλλά είναι δυνατόν να μην πήραν χαμπάρι;", ο μάστορας που αντικατέστησε την πόρτα.
Και όμως άκουσαν. "Πρέπει να έγινε κατά τις 11:30 με 12:00 το μεσημέρι. Άκουσα πολύ θόρυβο, αλλά...Άσε που χτυπούσαν κάποιοι τα κουδούνια λέγοντας ότι είναι για τα κοινόχρηστα. Δεν τους πίστεψα", μου είπε κατάμουτρα ένοικος του 1ου ορόφου, δύο μέρες μετά το συμβάν.Και το καλύτερο: "εάν πήγαινες κατευθείαν προς Στουρνάρη θα έβρισκες τα κλοπιμαία". Σκέφτηκα ότι με δουλεύει. "Τα άκουσα όλα. Έκαναν τρομερό θόρυβο. Τρόμαξα", είπε - όχι σε μένα - η ηλικιωμένη κυρία του ισογείου. Είναι η ίδια κυρία που μια μέρα μετά κάλεσε την αστυνομία, γιατί έκανα θόρυβο προσπαθώντας να κλειδώσω μια πόρτα που δεν έκλεινε με τίποτα.
Λίγες μέρες μετά η πολυκατοικία επανήλθε στους φυσιολογικούς της ρυθμούς. Απρόσωπη όπως πάντα. Σα να μην είχε γίνει τίποτα. Κανείς δεν τόλμησε να μου χτυπήσει την καινούργια πια πόρτα και να ρωτήσει έτσι από ενδιαφέρον: "όλα καλά;". Κι όμως τελικά αντέδρασαν.
Η ιδιωτική εταιρεία διαχείρισης, αυτή που συλλέγει τα κοινόχρηστα, που φροντίζει για την καθαριότητα των κοινόχρηστων χώρων και για τον ανελκυστήρα ανήρτησε στην πόρτα αυτού ανακοίνωση: "Παρακαλείστε θερμά για την ασφάλεια όλων μας να κλείνετε πάντα την εξώπορτα της πολυκατοικίας και ιδιαίτερα μετά τη δύση του ηλίου (η διάρρηξη έγινε μεσημέρι) να μένει μονίμως κλειδωμένη.Έχουν ΠΑΡΑΤΗΡΗΘΕΙ επανειλημμένως κρούσματα κλοπής στην πολυκατοικία!"
Αυτή είναι η αθηναϊκή πολυκατοικία σήμερα. Δεν έχει σημασία εάν βρίσκεται στα Εξάρχεια, στην Κυψέλη ή στο Χαλάνδρι. Οι κοινωνικοί και δραστήριοι άνθρωποι κάνουν τη διαφορά και όχι οι στατιστικές της εγκληματικότητας. Ακόμα και στις γαλάζιες, πράσινες ή κόκκινες πολυκατοικίες, οι πολιτικοί έχουν καλύτερα αντανακλαστικά. Όταν απειλούνται θυμούνται ότι είναι ένοικοι στην ίδια πολυκατοικία. Και γι' αυτό δεν τις κουνά τίποτα.
10°
