Το σκάνδαλο που σόκαρε τον κόσμο: Το απόλυτο κυνήγι μαγισσών της σύγχρονης ιστορίας

Ψευδείς καταγγελίες για σεξ, σαδισμό και τελετουργική κακοποίηση παιδιών έγιναν πιστευτές από την αστυνομία και κατέστρεψαν πολλές ζωές νομοταγών πολιτών.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, αβάσιμες θεωρίες συνωμοσίας σχετικά με σατανιστικές αιρέσεις που διαπράττουν μαζική κακοποίηση παιδιών εξαπλώθηκαν σε όλο τον Καναδά (επεκτάθηκαν και στις ΗΠΑ και αλλού). Τηλεοπτικές εκπομπές λόγου και ειδησεογραφικά προγράμματα δημιούργησαν φόβους και οι αρχές ερεύνησαν εκατοντάδες καταγγελίες. Παρότι οι υποθέσεις κατέρρεαν σιγά σιγά και επικράτησε σκεπτικισμός και παρότι οι κατηγορούμενοι πήγαν στη φυλακή, πολλές οικογένειες νομοταγών πολιτών επλήγησαν και υπέστησαν τραύματα και πολλά εκατομμύρια δαπανήθηκαν για διώξεις.

Το φαινόμενο ήταν τόσο εκτεταμένο που στη συνέχεια πήρε πολλά ονόματα, αλλά ένα όνομα έχει επικρατήσει: Σατανικός Πανικός. «Τα στοιχεία δεν υπήρχαν, αλλά οι ισχυρισμοί για κακοποίηση σατανικής τελετουργίας δεν εξαφανίστηκαν ποτέ. Όταν οι άνθρωποι εμπλέκονται συναισθηματικά σε ένα θέμα, η κοινή λογική εξαφανίζεται. Οι άνθρωποι πιστεύουν αυτό που θέλουν να πιστέψουν», σύμφωνα με τη Μονάδα Επιστημών Συμπεριφοράς του FBI.

Το 1980 εκδόθηκε το βιβλίο «Η Μισέλ θυμάται» («Michelle Remembers») και έγινε αμέσως μπεστ σέλερ πυροδοτώντας παγκόσμιο πανικό για τη σατανική κακοποίηση.

Αφηγείται την ιστορία της Μισέλ Σμιθ, μιας νεαρής νοικοκυράς που ζητά βοήθεια από τον ψυχίατρό της, Δρ. Πάζντερ, ενώ αναρρώνει από μια αποβολή.

Αυτό που ξετυλίγεται σε 14 μήνες εντατικής θεραπείας με ύπνωση ακούγεται κατευθείαν βγαλμένο από ταινία τρόμου. Οι αναμνήσεις της Μισέλ έρχονται στην αρχή αργά και είναι τόσο ενοχλητικές που ο Δρ. Πάζντερ τις καταγράφει σε ένα μαγνητόφωνο.

Αποκαλύπτουν ότι ως παιδί είχε αναγκαστεί να συμμετάσχει σε περίεργες τελετουργίες στο υπόγειο του προαστιακού σπιτιού της, με ανθρώπους με μαύρες ρόμπες, κεριά και ψαλμωδίες. Ο Δρ. Πάζντερ, ο οποίος είχε κινηματογραφήσει και φωτογραφίσει φυλετικές τελετές ενώ ασκούσε την Ιατρική στην Αφρική, αρχίζει να υποπτεύεται ότι η Μισέλ ήταν μέρος μιας αίρεσης. Καθώς οι αναμνήσεις της Μισέλ αυξάνονται σε λεπτομέρειες και ένταση, γίνεται σαφές ότι όχι μόνο η μητέρα της Μισέλ ήταν μέλος σατανιστικής αίρεσης, αλλά είχε επίσης προσφέρει πρόθυμα τη Μισέλ στον ίδιο τον Σατανά.

Οι σατανιστές έκαναν τελετές σε νεκροταφείο της Βικτώρια, όπου ξέσκιζαν λευκά γατάκια με γυμνά χέρια, έβγαλαν τα δόντια της Μισέλ και την άφηναν να λιμοκτονεί, έραψαν μια ουρά και κέρατα στο σώμα της, μαζί με αμέτρητες άλλες ανείπωτες φρικαλεότητες.

Το 1986, έξι χρόνια μετά την έκδοση του βιβλίου τους, η Μισέλ και ο Δρ Πάζντερ παντρεύτηκαν -προς σοκ και αποστροφή των αντίστοιχων πρώην συζύγων τους.

Παρόλο που οι εξωφρενικοί ισχυρισμοί στο «Η Μισέλ θυμάται» αμφισβητήθηκαν γρήγορα, το βιβλίο έγινε μπεστ σέλερ. Οι φήμες για σατανιστική δραστηριότητα στη Βικτώρια ήταν αχαλίνωτες εκείνη την εποχή. Υπήρχαν αναφορές για πεντάλφα και σατανικά γκράφιτι σε κτίρια και γέφυρες και ειπώθηκε ότι ορισμένα καταστήματα στο κέντρο της πόλης είχαν βωμούς και μυστικά δωμάτια όπου σκότωναν ζώα και παιδιά. Το 1981 ένας ιερέας υποστήριξε στην τηλεόραση ότι οι χέβι μέταλ δίσκοι, ειδικά όταν παίζονταν ανάποδα, περιείχαν σατανιστικά μηνύματα.

Ο συντηρητισμός και η θρησκευτική δεξιά ήταν ανερχόμενες -και οι δύο έδιναν έμφαση στην πυρηνική οικογένεια. Οι καλοί παιδικοί σταθμοί ήταν δύσκολο να βρεθούν και πολλοί γονείς ένιωθαν ενοχές που βασίστηκαν σε αυτούς για την ημερήσια φροντίδα των παιδιών τους. Μετά από δεκαετίες άρνησης ο κόσμος άρχιζε να αντιμετωπίζει το πρόβλημα της σεξουαλικής κακοποίησης, ιδίως όσον αφορά τα παιδιά. Η σπίθα ήταν το «Η Μισέλ θυμάται». Ξαφνικά, ο τρόμος φαινόταν ότι μπορούσε να παραμονεύει σε οποιαδήποτε γειτονιά. Το βιβλίο έδωσε στους ανθρώπους έναν κακό που έπρεπε να ψάξουν έξω από την οικογένεια. Ορισμένοι κοινωνικοί λειτουργοί και αστυνομικοί, αναζητώντας μια αρχή που θα τους βοηθήσει να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της κακοποίησης, υιοθέτησαν το βιβλίο ακόμη και ως εκπαιδευτικό κείμενο.

Η υστερία σεξουαλικής κακοποίησης σε παιδικούς σταθμούς ήταν ένας πανικός που εμφανίστηκε στον Καναδά (και στις ΗΠΑ, στη Ν. Ζηλανδία κ.ά.) κυρίως στη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και περιλάμβανε κατηγορίες εναντίον παροχών ημερήσιας φροντίδας σε παιδικούς σταθμούς για κακοποίηση παιδιών, συμπεριλαμβανομένης της σατανικής τελετουργικής κακοποίησης. Συγκλονιστική είναι η υπόθεση με τους ανάδοχους γονείς στο Σάσκατουν του Καναδά.

Στο επίκεντρο της υπόθεσης ήταν τρία παιδιά, ο Μάικλ Ρος και οι μικρότερες δίδυμες αδερφές του η Κάθι και η Μισέλ Ρος.

Τα τρία παιδιά μπήκαν στη φροντίδα των κοινωνικών υπηρεσιών το 1987 αφού διαπιστώθηκε ότι οι γονείς τους δεν ήταν σε θέση να τα φροντίσουν επαρκώς. Όταν ο Μάικλ ήταν επτά ετών, το 1986, οι νηπιαγωγοί του είχαν αναφέρει ότι συμπεριφερόταν με σεξουαλικά επιθετικούς τρόπους -άγγιζε ανάρμοστα τα άλλα παιδιά, γδυνόταν για να προκαλέσει τα παιδιά και το προσωπικό να κάνουν σεξ μαζί του. Όταν τα τρία αδέρφια Ρος μπήκαν στο ανάδοχο σπίτι του Ντέιλ και της Ανίτα Κλάσεν το 1987, οι Κλάσεν δεν ενημερώθηκαν για το ταραγμένο ιστορικό των παιδιών, ούτε τους παρασχέθηκε ειδική βοήθεια σχετικά με τις αναφερόμενες ανησυχίες των παιδαγωγών.

Λίγο μετά την άφιξη στο σπίτι, η Ανίτα παρατήρησε ότι τα παιδιά εμπλέκονταν σε σεξουαλική συμπεριφορά που περιελάβανε φιλιά, αγκαλιές και ήταν γυμνά μαζί στο δωμάτιο των παιχνιδιών τους. Επιπλέον, μια μπέιμπι σίτερ ανέφερε στην Ανίτα ότι είχε δει τον Μάικλ να βάζει ένα μαχαίρι βουτύρου και ένα υγρό σαπούνι στον κόλπο της Μισέλ. Τα παιδιά εξετάστηκαν από ειδικούς μετά την καταγγελία στην αστυνομία και στο Κέντρο Σεξουαλικών Επιθέσεων, οι οποίοι το μόνο συμπέρασμα που έβγαλαν ήταν ότι τα παιδιά ήξεραν πολύ περισσότερα για σεξουαλικά θέματα από όσο έπρεπε για την ηλικία τους, αλλά δε μπορούσαν να προσδιορίσουν αν τα παιδιά είχαν υποστεί ποτέ σεξουαλική επίθεση. Η έκθεση σημείωνε επίσης ότι ο Μάικλ κατέβαινε κρυφά μέσα στη νύχτα για να βάλει γυναικεία τακούνια και κολάν.

Όταν η βιολογική μητέρα τους συμφώνησε να δώσει τα παιδιά για μόνιμη αναδοχή το 1989, οι Κλάσεν δέχτηκαν να φροντίζουν την Κάθι και τη Μισέλ, αλλά όχι τον Μάικλ -ανησυχούσαν για τη σεξουαλικά επιθετική συμπεριφορά του. Έτσι, ο Μάικλ μεταφέρθηκε σε ειδικό οίκο αναδοχής, αλλά ήταν πολύ θυμωμένος με τους Κλάσεν που τον χώρισαν από τις αδερφές του. Λίγο μετά την άφιξή του στο καινούργιο ανάδοχο σπίτι, ισχυρίστηκε ότι οι αδερφές του είχαν κακοποιηθεί στο σπίτι των Κλάσεν. Οι Κοινωνικές Υπηρεσίες ερεύνησαν, απομάκρυναν τα κορίτσια από το σπίτι των Κλάσεν και τα τοποθέτησαν στο ίδιο ανάδοχο σπίτι με τον Μάικλ.

Η νέα ανάδοχη μητέρα παρατήρησε συμπεριφορές στα παιδιά παρόμοιες με αυτές που είχαν παρατηρήσει οι Κλάσεν και μια ιατρική εξέταση βρήκε κάποια στοιχεία συμβατά με σεξουαλική κακοποίηση. Υπήρχαν επίσης αναφορές ότι ο σκύλος της οικογένειας είχε υποβληθεί σε σεξουαλικές πράξεις. Τα παιδιά άρχισαν να βλέπουν μια ψυχοθεραπεύτρια σε ιδιωτικό ιατρείο.

Kατά τη διάρκεια των συνεδριών τα παιδιά άρχισαν να ισχυρίζονται ότι οι βιολογικοί γονείς τους, ο νέος σύντροφος της μητέρας τους, οι Κλάσεν και αρκετοί συγγενείς τους τα είχαν κακοποίήσει.

Οι ισχυρισμοί ανέφεραν ότι οι ενήλικες τα χάραζαν με μαχαίρια, τα ανάγκαζαν να συμμετέχουν σε όργια, να κάνουν σεξ με σκύλους και ιπτάμενα πλάσματα σαν νυχτερίδες, να καταναλώνουν αίμα, ούρα και κόπρανα, να τρώνε τα μάτια και τη σάρκα ψημένων μωρών και άλλες σατανικές τελετουργίες.

Κλήθηκαν αστυνόμοι από το Τμήμα του Σάσκατουν για να ανακρίνουν τα παιδιά, καθώς οι ισχυρισμοί κλιμακώθηκαν. Κατά τη διάρκεια των συνεντεύξεων, τα παιδιά εξιστόρησαν τις πράξεις σεξουαλικής κακοποίησης που είχε διαπράξει ο Μάικλ, αλλά με τη σύμφωνη γνώμη των ειδικών οι αστυνομικοί κράτησαν τα αδέρφια μαζί με την πεποίθηση ότι αυτό θα διευκόλυνε τη θεραπεία τους. Με τα παιδιά ξανά μαζί, η κακοποίηση των κοριτσιών από τον αδερφό τους συνεχίστηκε για τα επόμενα τρία χρόνια και οι ιστορίες κακοποίησης που έλεγαν κλιμακώθηκαν.

Τελικά, 16 ενήλικες συνελήφθησαν, τους απαγγέλθηκαν περισσότερες από 70 κατηγορίες για σεξουαλική επίθεση, αιμομιξία και απρέπεια και οδηγήθηκαν σε δίκη το 1993.

Οι κατηγορίες εναντίον 12 από τους 16 αποσύρθηκαν λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων. Ένας κατηγορούμενος ομολόγησε την ενοχή του και έκανε συμφωνία για να προστατέψει άλλα μέλη της οικογένειάς του, αλλά έχασε σε μεταγενέστερη έφεση και εξέτισε την ποινή του χωρίς αναστολή. Ένας άλλος καταδικάστηκε, αλλά η καταδίκη του ανατράπηκε αργότερα το 1996 από το Ανώτατο Δικαστήριο του Καναδά. Διατάχθηκαν επαναληπτικές δίκες για τους άλλους δυο, αλλά δεν έγιναν ποτέ.

Χρόνια αργότερα, τα παιδιά παραδέχτηκαν ότι έλεγαν ψέματα όταν τους πήραν συνέντευξη. Μία από τις αδερφές, ηλικίας 16 ετών τότε, ανέφερε: «Ο αδερφός μου κακοποιούσε εμένα και την αδερφή μου και μας χειραγωγούσαν για να πούμε ότι το έκαναν οι ενήλικες και όχι αυτός». Ο Μάικλ Ρος υπέγραψε αργότερα μια ένορκη κατάθεση δηλώνοντας:

Έφτιαξα αυτές τις ιστορίες γιατί ένιωθα πιεσμένος. Μόλις έφτιαξα μερικές ιστορίες, με πίεσαν να μην τις αρνηθώ και να φτιάξω περισσότερες ιστορίες.

Η οικογένεια Κλάσεν και η δεύτερη ανάδοχη οικογένεια έλαβαν τελικά αποζημίωση 2,46 εκατομμυρίων από τις αρχές του Σάσκατουν. Η Κάθι και η Μισέλ Ρος έλαβαν 560.000 δολάρια σε μια δικαστική διευθέτηση σχετικά με την κακοποίηση που υπέστησαν ενώ βρίσκονταν σε ανάδοχη φροντίδα.

Το «Satan Wants You» είναι ένα ντοκιμαντέρ για την προέλευση του «Σατανικού Πανικού» στον Καναδά και τους πρωταγωνιστές του βιβλίου «Η Μισέλ Θυμάται». Στο διαδίκτυο υπάρχει η δημοσιογραφική εκπομπή «Investigating false satanic abuse claims: Scandal of the Century (2000) The Fifth estate».

→ Ακούστε εδώ τα Podcast «Criminal minds» της Μιμής Φιλιππίδη