Εμάνουελ Μακρόν: η ιδεολογική του μετατόπιση και η ανάγκη επικράτησης του απέναντι στη Μαρίν Λεπέν
Η δυναμική είσοδος του Εμανουέλ Μακρόν στην πολιτική σκηνή της Γαλλίας στα τέλη του 2016 υπήρξε λυτρωτική για όσους στην Ελλάδα εκείνου του καιρού μιλούσαν αγωνιωδώς για την ανάγκη υπέρβασης του κομματικού κράτους και σχεδιασμού μεταρρυθμίσεων για την κοινωνία και την αγορά. Την εποχή εκείνη το Ποτάμι κρατούσε ακόμα ψηλά τη σημαία αυτών των προτεραιοτήτων και ο Σταύρος Θεοδωράκης ήταν ένας τακτικός συνομιλητής του υποψηφίου Μακρόν. Η εκλογή Μακρόν στην Προεδρία με την ετικέτα του αντιπάλου της ακροδεξιάς απειλής και η σταδιακή αποδυνάμωση του Ποταμιού από τα τέλη του 2017 και μετά θόλωσαν την αντιστοίχιση, για το ελληνικό ακροατήριο, του λόγου και του έργου του Μακρόν με τον κεντρώο μεταρρυθμισμό. Παρά την εκλογική συνεργασία του Ποταμιού με το LREM, το κόμμα που ίδρυσε ο Εμανουέλ Μακρόν μετά την εκλογή του το 2017, στις Ευρωεκλογές του 2019, αλλά και με το ALDE, το ευρωπαϊκό κόμμα των Φιλελευθέρων, ο Μακρόν εδραιώθηκε στη συνείδηση των Ελλήνων απλώς ως ο αντί-ακροδεξιός αντίπαλος της Λεπέν. Η ανάδειξη του ζευγαριού Μακρόν και Λεπέν ως των αντιπάλων και του φετινού δεύτερου γύρου των προεδρικών εκλογών επέτεινε αυτήν την εντύπωση στην ελληνική κοινή γνώμη. Είναι όμως ο Μακρόν απλώς ο μη ακροδεξιός υποψήφιος;
Όχι. Στη σημερινή Γαλλία μοιάζουν να συγκρούονται δύο διαφορετικές ταυτότητες: από τη μία, η συμπεριληπτική ταυτότητα με ευρωπαϊκή αναφορά, και από την άλλη, μια στενά προσδιορισμένη εθνική ταυτότητα με ξενοφοβικές αναφορές. Δεν πρόκειται λοιπόν απλώς για μια επιβεβλημένη σύγκρουση με τη δεύτερη από τις παραπάνω ταυτότητες, την οποία σύγκρουση έτυχε να πρέπει να αναλάβει ο Μακρόν. Ο σημερινός Γάλλος Πρόεδρος δεν θα πρέπει να εκλαμβάνεται ως η αναγκαία εκ των συνθηκών λύση απέναντι στον ακροδεξιό κίνδυνο, αλλά ως η καλύτερη λύση για τη χώρα του και για κάθε ευρωπαϊκή χώρα. Γιατί ο Μακρόν είναι ο υποψήφιος που πιστεύει στην ανάγκη ανοίγματος της γαλλικής κοινωνίας, εδραίωσης των μεταρρυθμίσεων του κράτους και ενίσχυσης της θέσης της Ευρώπης στο διεθνές σύστημα ως αποτέλεσμα της πολιτικής της ολοκλήρωσης. Πρόκειται καταφανώς για τον πολιτικό με τη βέλτιστη κατανόηση των αναγκών της σύγχρονης ευρωπαϊκής κοινωνίας.
Και εσχάτως και για τον πολιτικό με τη βέλτιστη προοπτική εφαρμογής δημόσιων πολιτικών προστασίας των αδύναμων στρωμάτων και του φυσικού περιβάλλοντος. Ο Μακρόν δείχνει να μετατοπίζεται από μια φιλελεύθερη, τεχνοκρατική θέση σε μια πιο σοσιαλδημοκρατική, παρεμβατική θέση. Οι αναφορές του στην προστατευτική και στην οικολογική ατζέντα δεν είναι απλώς τεχνάσματα προσέλκυσης των ψηφοφόρων του Μελανσόν και των Οικολόγων στον δρόμο για τον δεύτερο γύρο, αλλά αποτελούν φυσική εξέλιξη των νέων συνθηκών που δημιουργήθηκαν μετά την πανδημία και την οικονομική στενότητα που αυτή δημιούργησε. Ο Μακρόν δείχνει έτοιμος να πορευτεί στον δρόμο του κοινωνικού φιλελευθερισμού και να ασπαστεί αρχές του κεϋνσιανισμού. Αυτή είναι μια σοφή επιλογή. Μια επιλογή που αξίζει να υποστηριχθεί ανεξαρτήτως του αυταρχισμού, του λαϊκισμού και της κλειστότητας που προκρίνει η αντίπαλός του. Με τον Μακρόν λοιπόν, γιατί είναι ο Μακρόν.
