Ελληνίδα ομογενής από Μαριούπολη περιγράφει τη φρίκη του πολέμου

Είναι η πέμπτη μέρα που οι σειρήνες του πολέμου ηχούν στην Ουκρανία, μετά την εισβολή των ρωσικών στρατευμάτων στην χώρα. Μια μέρα που συνεχίζονται οι επιθέσεις, την ώρα που είναι σε εξέλιξη οι κρίσιμες διαπραγματεύσεις Ουκρανίας - Ρωσίας.

Από την άλλη πλευρά του τηλεφώνου, η Αθηνά Χατζίνοβα, ελληνίδα ομογενής που ζει στη Μαριούπολη,  της οποίας η φωνή προσδίδει έντονα συναισθήματα, ενώ συνάμα είναι σταθερή, μου περιγράφει την κατάσταση που βιώνει τις τελευταίες μέρες. Τη ρωτάω πως είναι, μου απαντάει ζωντανή.

«Εμείς δεν το περιμέναμε, δεν πιστεύαμε ότι μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο. Παρά τις προειδοποιήσεις των Αμερικανών και των Βρετανών, είχαμε μια ελπίδα ότι η εισβολή θα αποτραπεί. Αλλά όπως βλέπετε, έχουμε πόλεμο. Σκοτώνονται άνθρωποι. Καταστρέφονται τα σπίτια μας. Η ζωή μας είναι σε κίνδυνο».

Η ίδια επισημαίνει πως έμεινε στη Μαριούπολη γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσει μόνη της την 83χρονη μητέρα της, που δεν ήθελε να εγκαταλείψει το σπίτι της.

«Εγώ δεν φοβάμαι να χάσω τη ζωή μου. Εγώ δεν θέλω να εισβάλει ο ρωσικός στρατός και να πατάει τη γη μας με τα βρώμικα τους παπούτσια. Δεν τους περιμένουμε εδώ. Δεν τους θέλουμε εδώ. Κανείς δεν τους θέλει εδώ».

Περιγράφει πως στη Μαριούπολη, στην πόλη που μεγάλωσε, είναι σαν να έχει σταματήσει ο χρόνος, μετά την έναρξη του πολέμου. Δεν λειτουργεί τίποτα, εκτός από φαρμακεία και σούπερ μάρκετ. Τις πρώτες μέρες, ο κόσμος είχε φοβηθεί και οι ουρές στα ΑΤΜ και τα σουπερ μάρκετ ήταν πολύ μεγάλες. «Υπάρχει περιορισμός κυκλοφορίας από τις 5 το απόγευμα. Ηχούν οι σειρήνες που μας προειδοποιούν να κρυφτούμε αλλά δεν κατεβαίνω στο υπόγειο. Φοβόμαστε, έχουμε ακούσει οικογένειες που εγκλωβίστηκαν σε υπόγεια και πέθαναν. Οπότε προτιμάμε να βγαίνουμε στον διάδρομο. Ποιός θα μας βγάλει από το υπόγειο αν καταρρεύσει το κτίριο;»

Το Σάββατο, ρωσικά στρατεύματα βομβάρδισαν τα χωριά Σαρτανά και Μπουγάς, κοντά στη Μαριούπολη, με τραγικό απολογισμό τον θάνατο δέκα ελλήνων ομογενών, ενώ οι τελευταίες πληροφορίες αναφέρουν τον θάνατο δύο ακόμα ομογενών από νέα επίθεση που σημειώθηκε στο χωριό Σαρτανά.  

«Οι βόμβες δεν ξεχωρίζουν αν είναι κάποιος είναι Ουκρανός, Ρώσος ή Έλληνας. Σκοτώνουν όποιον βρίσκουν στο δρόμο τους και ισοπεδώνουν τα πάντα. Δεν ξέρω πως γίνεται κάποιοι να πιστεύουν πως ο ουκρανικός στρατός θα σκότωνε τους δέκα ομογενείς. Βομβαρδίστηκαν οι περιοχές από τη ρωσική αεροπορία. Σκοτώθηκαν άμαχοι. Δεν έχει λόγο ο ουκρανικός στρατός να πειράξει ουκρανούς πολίτες. Είναι δυνατόν ο στρατός της χώρας να σκοτώνει τους ίδιους τους πολίτες του;»

«Τι νιώθω; Νιώθω μίσος και αγανάκτηση για αυτό που βιώνουμε, φοβάμαι για τις ανηψιές μου που είναι μικρές, 15 και 6 χρονών, και ζουν τη φρίκη του πολέμου.

«Προτού ξυπνήσω, αρχίζω και κλαίω. Στον ύπνο μου κλαίω. Ξυπνάω και ακούω βομβαρδισμούς και κοιτάζω το παράθυρο και ειλικρινά, δεν ξέρω πως να περιγράψω αυτό που βιώνουμε».

«Η κυβέρνηση και ο πρόεδρος είναι δημοκρατικά εκλεγμένοι. Υπάρχει δημοκρατία στην Ουκρανία. Μιλάμε ρώσικα, ουκρανικά, οποιαδήποτε γλώσσα θέλουμε και δεν κινδυνεύουμε. Εγώ προσωπικά, είμαι ρωσόφωνη. Κανείς δεν μου απαγορεύει να μιλάω ρωσικά. Αν θέλω απαντάω ρωσικά ή ουκρανικά. Μιλάμε και εκφραζόμαστε ελεύθερα, εγώ προσωπικά δεν φοβάμαι να πω τη γνώμη μου. Δεν θα με βάλει κανείς φυλακή για αυτό που λέω. Θέλω να περάσω το μήνυμα ότι ποτέ δεν κινδύνευε εδώ η ζωή μας. Πλέον όμως, όλα είναι αβέβαια για εμάς».