Το όνομά της σημαίνει «καλή είδηση». Όπως η είδηση για τη μετεγκατάστασή της στη Γαλλία ύστερα από έξι πολύ δύσκολους μήνες στην Ελλάδα.
Γιατί η Μπούσρα είναι μεταξύ των λιγοστών τυχερών Ιρακινών προσφύγων, των οποίων το αίτημα για μετεγκατάσταση εγκρίθηκε. Αν μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει τυχερή μια γυναίκα που έχει ζήσει τρεις πολέμους στο Ιράκ, έχει χάσει τον αδελφό της σε βομβιστική επίθεση, έχει δώσει μάχη με τον καρκίνο, έχει βγει από ένα δύσκολο διαζύγιο και έχει αναγκαστεί να εγκαταλείψει τη χώρα της.
Η Μπούσρα Αλραμάχι είναι μια γυναίκα που ξέρει να χαμογελά στη ζωή αψηφώντας τις απώλειες. Μητέρα τριών παιδιών, του Αλί, του Χασάν και της Ραχάφ, δεν άφησε την ασθένειά της να την καταβάλει. Αποφάσισε ότι έπρεπε να επιβιώσει γιατί τη χρειάζονται τα παιδιά της και κατάφερε όχι μόνο να νικήσει τον καρκίνο αλλά και να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα: να σπουδάσει ιατρική για να σώζει τις ζωές των συνανθρώπων της.
Μπούσρα Αλραμάχι
Ξεκίνησα να σπουδάζω στα 40 ενώ παράλληλα βοηθούσα εθελοντικά κινητές ιατρικές μονάδες για την υποστήριξη των θυμάτων των βομβιστικών επιθέσεων. Όταν πήρα το πτυχίο μου έγινα προϊσταμένη του Πανεπιστημιακού νοσοκομείου της Αλκαντίμια.
Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι εύκολα για μια μορφωμένη, δραστήρια γυναίκα στο Ιράκ. Όσο πιο γνωστή γινόταν η δουλειά μου, τόσο περισσότερο ένιωθα ότι δεν ήμουν πλέον αποδεκτή. Άρχισα να δέχομαι απειλές. Μου άφηναν σημειώματα στην πόρτα του κοντέινερ: «Δεν χρειάζονται βόμβες για να σας καταστρέψουμε. Ένας αναπτήρας αρκεί».
Φοβόμουν για τη ζωή των παιδιών μου. Η τιμή ενός ανθρώπου στο Ιράκ είναι χαμηλότερη από ένα ευρώ, είναι όσο το κόστος μιας σφαίρας. Δεν ένιωθα ασφαλής. Άρχισαν να μου στέλνουν μηνύματα και στο κινητό. Μια μέρα μου έγραψαν: «Καλύτερα να πάρετε τα τρία παιδιά σας και να φύγετε. Διαφορετικά θα αναγκαστείτε να φύγετε με λιγότερα από τρία».
Εκείνη τη στιγμή, ξέχασα ότι ήμουν γιατρός. Ήμουν απλώς μια μητέρα. Αν και ετοιμαζόμουν να πάρω την ειδικότητα στην αναισθησιολογία, αποφάσισα ότι έπρεπε να φύγω από τη χώρα για να σώσω τα παιδιά μου.
Δανείστηκα χρήματα από συγγενείς και πλήρωσα για να περάσουμε στην Τουρκία. Μείναμε ένα χειμώνα στη Σακάρια. Μας έδωσαν ραντεβού για άσυλο το 2023. Το χωράει ο νους σας; Μας κακομεταχειρίζονταν όπως όλους τους νεοεισερχόμενους. Δεν είχαμε μέλλον στην Τουρκία. Έπρεπε να έρθουμε στην Ευρώπη. Περιμέναμε να ανοίξει ο καιρός για να περάσουμε απέναντι στην Ελλάδα. Στη Σμύρνη πληρώσαμε 2.000 δολάρια ο καθένας για να ταξιδέψουμε με μια βάρκα για 15 άτομα. Κρυβόμασταν για 8 μέρες περιμένοντας τηλεφώνημα από τους διακινητές. Τελικά μας έβαλαν σε μια βάρκα με άλλους 70 ανθρώπους. Ήμασταν ο ένας πάνω στον άλλον.
Φτάσαμε στη Χίο. Μας πήγαν στο hot spot. Οι συνθήκες ήταν άθλιες. Ήταν πολύ βρώμικα. Φοβόμουν μην με πάρει ο ύπνος το βράδυ και δεν μπορώ να προστατέψω τα παιδιά μου. Δεν κοιμόμουν καθόλου. Ήταν οι χειρότερες μέρες της ζωής μου. Ένιωθα άχρηστη. Δεν μπορούσα να βοηθήσω τα παιδιά μου κι ας ήμουν γιατρός. Έκαναν εμετό, λιποθυμούσαν... Ήταν φρικτή εμπειρία.
Στη Χίο άρχισα να βοηθάω εθελοντικά ως μεταφράστρια στον καταυλισμό και να συνοδεύω ανθρώπους που έπρεπε να πάνε στο νοσοκομείο αλλά δεν μιλούσαν αγγλικά. Όταν ήρθαμε στην Αθήνα, περιμένοντας τη συνέντευξη για το άσυλο, ξεκίνησα να βοηθάω τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα ως πολιτισμική διαμεσολαβήτρια.
Μου άρεσε πάρα πολύ να δουλεύω με την ομάδα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στην Αθήνα. Ονειρευόμουν να γίνω Γιατρός Χωρίς Σύνορα από τότε που ζούσα στο Ιράκ. Τώρα στεναχωριέμαι που θα αφήσω τους συναδέλφους μου αλλά είμαι πολύ χαρούμενη που θα πάμε στο Μπορντό, στη Γαλλία. Φαντάζομαι ότι θα πρέπει να κάνουμε τους ανθρώπους εκεί να καταλάβουν ότι το να είσαι μουσουλμάνος ή Ιρακινός δεν σημαίνει ότι είσαι τρομοκράτης. Αλλά μετά από όσα έχω ζήσει στην Ελλάδα, νιώθω ότι μπορώ πλέον να κάνω τα πάντα.
14°
