Τις προάλλες έτυχε να ζήσω μία από εκείνες τις σπάνιες αλλά πολύ χαρακτηριστικές στιγμές, που δύσκολα ξεχνάει κανείς όσο καιρός και να περάσει. Μία από τις στιγμές εκείνες που, παρόλη την εφήμερη φύση των πραγμάτων και την αίσθηση ματαιότητας της καθημερινής τριβής με τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, μπορούν και σε κάνουν μερικές φορές να νιώσεις -σε ένα επίπεδο διαισθητικό- μια μυστική αρμονία να ενώνει εικόνες και πρόσωπα, αντικείμενα και μυρωδιές, προσδίδοντάς τους ένα νοήμα κρυφό αλλά και έντονα προσωπικό, πάνω και πέρα από οποιαδήποτε καθαρά ορθολογιστική προσέγγιση αυτού που -ελλείψει καλύτερου όρου- ονομάζουμε «πραγματικότητα».
Τις προάλλες λοιπόν έλαβα ένα δέμα. Στον σύντομο χρόνο που μεσολάβησε μέχρι να ανέβω τις σχεδόν κατακόρυφης κλίσης σκάλες του σπιτιού (κάτι που χαρακτηρίζει πολλά παλιά κτίρια στο Άμστερνταμ) και να το ακουμπήσω καταμεσής στο σαλόνι, ήταν σαν να είχα ήδη μια προαίσθηση της σημασίας αυτής της κατά τ’άλλα τελείως συνηθισμένης και τσαλακωμένης χάρτινης κούτας που κουβαλούσα στα χέρια μου. Με ένα μείγμα έντονης προσμονής, περιέργειας και ενθουσιασμού αποφάσισα να προχωρήσω άμεσα στην αποκάλυψη του απόκρυφου περιεχόμενου.
Με αργές κινήσεις, όπως όταν ανοίγεις ένα γράμμα που ενώ ανυπομονείς να διαβάσεις παρατείνεις ωστόσο εσκεμμένα την ανάγνωση, ξεκίνησα να αφαιρώ ένα-ένα τα στρώματα απο την ταινία που τύλιγε σφιχτά το πακέτο. Καθώς ετοιμαζόμουν να ψαλιδίσω και την τελευταία εκείνη λουρίδα που με χώριζε από την επαφή με τα ενδότερα του δέματος, μια απότομη κίνηση (την αποδίδω τόσο στην ανυπομονησία όσο και την αδεξιότητά μου) είχε σαν αποτέλεσμα να ματώσει ο δείκτης του δεξιού μου χεριού. Έβαλα το ψαλίδι στην άκρη και έδεσα όπως-όπως το δάχτυλό μου. «Τουλάχιστον δεν λέκιασα το περιεχόμενο», σκέφτηκα.
Το δέμα ήταν από τους γονείς μου. Κάποια πράγματα που τα είχα ζητήσει εγώ, κάποια άλλα που πάντα προσθέτουν (όπως όλοι οι γονείς) χωρίς προφανή λόγο ή προηγούμενη ειδοποίηση. Καθώς απομακρύνω τα προστατευτικά αφρολέξ, το πρώτο αντικείμενο το οποίο διακρίνω καθαρά είναι ένα βαζάκι. Στην ετικέτα διαβάζω πως πρόκειται για θυμαρίσιο μέλι από τα Κύθηρα. Δίπλα ακριβώς σε μερικά μπουκάλια με ελαιόλαδο είναι μια στίβα από CD και πάνω-πάνω το Ταξίδι στα Κύθηρα με την νοσταλγική μουσική της Ελένης Καραΐνδρου. Χαμογελώ στην υποψία πως μάλλον δεν πρόκειται για καθαρή σύμπτωση.
Καθώς επιθεωρώ και το υπόλοιπο του μικρού αυτού θησαυρού, το μάτι μου πέφτει πάνω στην Οδύσσεια του Καζαντζάκη. Κάθε λογής συνειρμοί περνούν σαν αστραπή από το μυαλό μου, καθώς νιώθω να με πλημμυρίζει ένα αίσθημα ακαθόριστης ευφορίας: Ο Οδυσσέας, η ξενιτιά, το ταξίδι, η γλύκα των αναμνήσεων, η νοσταλγία...
Η τελευταία δε προτιμά να κάνει την εμφανισή της με διάφορες μορφές: κρυμμένη μέσα σε μια κουταλιά μέλι, στις σελίδες ενός βιβλίου ή στο άκουσμα μιας μελωδίας:
