Ο Βασίλης Μποτίνος, ένας από τους Θρύλους του Ολυμπιακού και του ελληνικού ποδοσφαίρου, «έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 78 ετών, νικημένος από τον κορωνοϊό.
Σήμερα το πρωί 7.30 16-2-2022 ανακοινώθηκε από το Νοσοκομείο ΚΑΤ ότι Βετεράνος ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού Βασίλης Μποτίνος άφησε την τελευταία του πνοή. Ο Βασίλης Μποτίνος νοσηλεύτηκε αρχικά με κορονοϊό στο Κρατικό Νίκαιας από 9-1-2022 και στην συνέχεια στο ΚΑΤ της Κηφισιάς.
Η μεγάλη ταχύτητα, η κοφτή ντρίμπλα,το σπάσιμο της μέσης,η ακρίβεια στην μεταβίβαση με πάσα ή με σέντρα και το ασύλληπτα μεγάλο επιτόπιο άλμα ήταν τα σπάνια χαρακτηριστικά του ποδοσφαιρικού του ταλέντου.
Ο Βασίλης Μποτίνος γεννήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 1944 στο Βόλο. Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του από τον τοπικό Ολυμπιακό όπου αγωνιζόταν ως σέντερ φορ. Το 1964, αφού προηγουμένως είχε αναδειχθεί πρώτος σκόρερ του Ολυμπιακού Βόλου με 19 γκολ σε 29 αγώνες, πήρε μεταγραφή στον Ολυμπιακό Πειραιώς έπειτα από ενέργειες του τότε αντιπροέδρου της ομάδας Σηφαλάκη παρά το γεγονός ότι ενδιαφέρον για την απόκτησή του είχαν εκφράσει τόσο ο Πανιώνιος όσο και ο Ηρακλής.
Οι αντίπαλοί του ζαλισμένοι από τις ντρίπλες του τον αντιμετώπιζαν σκληρά. Βρώμικα, με αποτέλεσμα να τραυματίζεται συχνά. Οι υπεύθυνοι της ομάδας είχαν βρει το… φάρμακο στους συχνούς τραυματισμούς: Ενέσεις κορτιζόνης. Ο Μπούκοβι τον θεωρούσε «κολώνα» της ομάδας που κατέκτησε τα δύο πρωταθλήματα το 1966 και το 1967. Η φυγή του Ούγγρου τεχνικού έφερε για τον Μποτίνο περισσότερους τραυματισμούς, περισσότερες συμμετοχές και φυσικά περισσότερη κορτιζόνη.
Παλαιότεροι λένε ότι κάποιος μπάρμπα-Νικόλας στο «Καραϊσκάκης» που πουλούσε σπόρια κι από την αρχή του αγώνα ασχολούνταν μόνο με τον Μποτίνο, φώναζε: «Η Μποτίνα η τρελή, η Μποτίνα η ερωτιάρα» (!!!)
Στην ομάδα του Πειραιά αγωνίστηκε με επιτυχία ως εξτρέμ και παρέμεινε μέχρι το 1971 όταν ένας σοβαρός τραυματισμός αλλά και εξωγηπεδικές παρεμβάσεις έβαλαν πρόωρα τέρμα στην καριέρα του. Με τον Ολυμπιακός σε 170 συμμετοχές πέτυχε 120 γκολ. Αλησμόνητο μένει ένα φοβερό γκολ που πέτυχε με κεφαλιά εναντίον της σκωτικής Νταμφερλιν το φθινόπωρο του 1968 (3-0) πηδώντας σχεδόν ένα μέτρο πιο ψηλά από δυο θεόρατους αμυντικούς.
Με τον Ολυμπιακό κατέκτησε 2 Πρωταθλήματα (1965/66 και 1966/67), αλλά και 2 κύπελλα (1968: 1-0 τον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας και το 1971: 3-1 τον ΠΑΟΚ των Γιάννη Γούναρη, Χρήστου Τερζανίδη, Σταύρου Σαράφη και Γιώργου Κούδα). Επανήλθε από τον σοβαρότατο τραυματισμό του και το 1972 αγωνίστηκε με την φανέλα του Παναιγιάλειου στην Β’ Εθνική. Η τελευταία σεζόν που αγωνίστηκε ήταν η 1973/74, όταν και ολοκλήρωσε την καριέρα του, μόλις στα 30 του χρόνια, παίζοντας για 1 χρόνο στον Πανιώνιο.
Στην Εθνική Ελλάδας αγωνίστηκε από το 1967 έως το 1969. Είχε 12 συμμετοχές και 3 τέρματα, ενώ κατέκτησε 2 φορές το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου Ενόπλων, το 1968 και το 1969.
23°
