Οι περιπέτειες ενός Έλληνα ποδοσφαιριστή στα γήπεδα της Αγγλίας

Σάββατο μεσημέρι. Ο καιρός θυμίζει ακόμη καλοκαίρι στο μεγάλο νησί. Ό,τι πρέπει για ποδόσφαιρο. Στο γήπεδο παρατάσσονται οι ομάδες. Billingham Town εναντίον Ossett United. Δύο ομάδες των μικρών κατηγοριών της Αγγλίας οι οποίες παλεύουν να περάσουν στην επόμενη φάση του FA Cup. Το ταμπλό δείχνει το 84ο λέπτο. Οι παίκτες της Ossett μπορεί να νικούν ήδη 2-3 ωστόσο δεν σταματούν να παλεύουν και γι’ άλλο τέρμα. Σπριντ, ντρίπλα, πάσα στο πέναλτι, γκολ. Ο Παναγιώτης Κατσαμάγκας σκοράρει. Πρόκειται για έναν από τους μοναδικούς Έλληνες ποδοσφαιριστές που έχουν βρει δύχτια στο FA Cup. Το ημερολόγιο γράφει 24 Αυγούστου 2019. 

Ο Παναγιώτης είναι μόλις 20 χρονών και εδώ και ένα χρόνο βρίσκεται στην Αγγλία για να κυνηγήσει το μεγάλο του όνειρο: να παίξει ποδόσφαιρο και να καταξιωθεί στη χώρα που εφηύρε το άθλημα. 

Πέρυσι αγωνίστηκε στην K23 της Harrogate Town FC, ομάδα του National League, με την οποία σκόραρε 13 γκολ ως τη στιγμή που η πανδημία του κορωνοϊού πάγωσε όλες τις ποδοσφαιρικές δραστηριότητες στον κόσμο και στην Ossett United της 8ης κατηγορίας. Η επόμενη χρονιά θα τον βρει πιο βόρεια, όμως, καθώς πριν από μερικές μέρες υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο στο νησί με τους Blyth Spartans, οι οποίοι μπορεί να αγωνίζονται στην 6η κατηγορία της Αγγλίας, ωστόσο διαθέτουν μερικούς από τους πιο ένθερμους οπαδούς της χώρας, με το γήπεδο τους, χωρητικότητας 4.500 θέσεων, να είναι γεμάτο κάθε σαββατοκύριακο. 

Ο Παναγιώτης Κατσαμάγκας γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Λόφο Πιερίας, ένα χωριό 1.500 κατοίκων, 14 χιλιόμετρα μακριά από την Κατερίνη. Ποδόσφαιρο ξεκίνησε να παίζει στην ομάδα του χωριού του, ωστόσο, τα φυσικά του προσόντα από τη μία - φτάνει πια το 1,90 - και τα καλά του τεχνικά προσόντα από την άλλη, έστρεψαν τα βλέμματα πάνω του. Ακαδημίες, γκολ και Γ’ Εθνική. Ο μεγάλος του πόθος όμως ήταν άλλος. 

Η πρώτη φορά που προσπάθησε να κυνηγήσει την τύχη του στην Αγγλία ήταν στα 17 του, μετά το τέλος των Πανελληνίων, χωρίς, ωστόσο, αίσιο τέλος. «Ήρθα σε επαφή μ’ έναν μάνατζερ τον οποίο δεν γνώριζα. Μου εξήγησε πως θα πάμε για δοκιμαστικά και φιλικά σε διάφορες ομάδες της Αγγλίας. Οι μέρες, ωστόσο, περνούσαν χωρίς να γίνεται κάτι. Του είχα δώσει 600 ευρώ ήδη, ενώ εγώ έμενα σ’ ένα hostel στο Λονδίνο μ’ άλλα 10 άτομα. Μια μέρα εξαφανίστηκε, χωρίς να με ειδοποιήσει. Δεν πέρασα τελικά ποτέ από δοκιμαστικά. Ήμουν σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Με ζητούσαν ομάδες της Γ’ Εθνικής και εγώ δεν πήγαινα. Ήθελα να σταματήσω το ποδόσφαιρο» σημειώνει σήμερα. 

Ο αδερφός του, βλέποντας την κατάσταση στην οποία βρέθηκε ο Παναγιώτης, έφτασε στην Αγγλία για να του συμπαρασταθεί και να επιστρέψουν μαζί στην Αθήνα. Την επόμενη χρονιά, τελικά, αγωνίστηκε σε μια ομάδα του Α Τοπικού της περιοχής και σημείωσε 12 γκολ. 

Οι ελπίδες του άρχισαν να αναζωπυρώνονται όταν ο αδερφός του μετακόμισε μόνιμα στην Αγγλία. Ο ίδιος εκείνη την περίοδο αγωνιζόταν σε ομάδα της Γ’ Εθνικής, η οποία, ωστόσο, είχε να τους πληρώσει από τον Ιανουάριο. «Κώστα, θέλω να ρθω να παίξω» του είπε.

Ο αδερφός του θα γινόταν ο μάνατζέρ του. Ετοίμασε ένα φάκελο και άρχισε να στέλνει σωρηδόν emails σε διάφορες ομάδες γύρω από το Λιντς που διαμένει. Στα 20 μηνύματα που απέστειλε, μόνο μία, η Harrogate Town FC, απάντησε και τον κάλεσε για δοκιμαστικά. Εκείνος έφτασε στο μεγάλο νησί περιχαρής για δεύτερη φορά, προπονήθηκε για μια βδομάδα και αμέσως έγινε μέλος της Κ23 του συλλόγου. 

Το συμβόλαιο, ωστόσο, που υπέγραψε δεν ήταν επαγγελματικό, γι’ αυτό και έπρεπε να δουλεύει παράλληλα, καθώς οι γονείς του δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να τον συντηρήσουν από την Ελλάδα. Ξεκίνησε, λοιπόν, να εργάζεται στο μαγαζί fish and chips που διαθέτει ο θείος του. 

Το γεγονός πως δεν ήταν επαγγελματίας του έδινε τη δυνατότητα να παίζει και σε δεύτερη ομάδα την ίδια σεζόν, την Ossett United. Το πρόγραμμα πολλές φορές ήταν βαρύ. «Τον περισσότερο ελεύθερό μου χρόνο τον περνούσα στα λεωφορεία, καθώς δεν οδηγώ. Έκανα προπόνηση τη μία μέρα με την πρώτη ομάδα και την άλλη και με τη δεύτερη. Υπήρχαν βδομάδες που μπορεί να έπαιζα και σε 4 παιχνίδια μέσα στη βδομάδα» εξηγεί ο ίδιος. 

Και μπορεί το πρόγραμμα να ήταν ιδιαίτερα εξουθενωτικό, η ικανοποίηση, όμως, που έπαιζε ποδόσφαιρο εκεί τα έκανε όλα πέρα. «Το ποδόσφαιρο εδώ είναι σαν θρησκεία. Χαίρεσαι να παίζεις μπάλα. Δεν έχεις κόσμο να σε βρίζει απ’ έξω. Να φοβάσαι να πάρεις την μπάλα στα πόδια ή να χάσεις μια ευκαιρία». 

Ο ίδιος δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ τον τρόπο με τον οποίο τον υποδέχθηκαν οι οπαδοί της Ossett United μετά το τέλος του πρώτου του αγώνα. «Ήρθαν όλοι και με ρωτούσαν ποιος είμαι, με παρομοίαζαν με τον Μίτροβιτς λόγω ύψους. Μετά τα ματς, θυμάμαι, πηγαίναμε όλοι μαζί στην παμπ της ομάδας και πίναμε μπύρες με τους οπαδούς. Πρωτόγνωρα πράγματα». 

Ο Παναγιώτης πια ζει μόνιμα στο Λιντς και αρχίζει να συνηθίζει τον μουντό και συνεχώς συννεφιασμένο καιρό της πόλης. Οι ντόπιοι, όπως εξηγεί, είναι πολύ φιλικοί και σε καμία περίπτωση δεν έχει βιώσει περιστατικά ρατσισμού, πέραν από μερικούς που τον πείραζαν επειδή δεν μπορούσε να καταλάβει την βαριά προφορά των αγγλικών τους. 

«Είναι πολύ ανοιχτοί άνθρωποι. Μπορεί να στέκεσαι κάπου και επειδή κοιτάτε την ίδια βιτρίνα, να πιάσετε κουβέντα. Δεν σε βοηθούν, όμως, εύκολα. Δεν θα αλλάξει δηλαδή κανείς τη διαδρομή του για να σε αφήσει σπίτι σου με το αυτοκίνητό του» σημειώνει. 

Το Λιντς, όπως εξηγεί, όντας φοιτητούπολη, πριν από την έξαρση του κορωνοϊού είχε ζωή, με τους νέους Άγγλους και μη να βγαίνουν κάθε Σαββατοκύριακο και να πίνουν από το απόγευμα ως τα ξημερώματα. 

Η πανδημία τα πάγωσε όλα, ωστόσο, η άνοδος της Leeds United, μιας από τις πιο ιστορικές αγγλικές ομάδες, στην Premier League οδήγησε και πάλι όλους τους ντόπιους στους δρόμους. «Αυτή την περίοδο γίνεται πανικός στην πόλη. Την ημέρα του αγώνα είχε μαζευτεί πάρα πολύς κόσμος έξω από το γήπεδο. Κάτω από το σπίτι μου φώναζαν όλοι σαν τρελοί. Όπου και αν περπατάς, ακούς μουσικές. Είναι όλοι τους πολύ χαρούμενοι». 

Σε μερικές μέρες, ο Παναγιώτης πρόκειται να ξεκινήσει προπονήσεις με τους Blyth Spartans, ενώ η νέα σεζόν, σύμφωνα με την ανακοίνωση της αγγλικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, σχεδιάζεται να αρχίσει τον ερχόμενο Σεπτέμβρη. Ο ίδιος είναι εκστασιασμένος. Μεγάλο του όνειρο να αγωνιστεί στις μεγάλες κατηγορίες του αγγλικού πρωταθλήματος. Μεγαλύτερο, όμως; «Να παίξω κάποτε στην Εθνική Ελλάδος».