Η χθεσινή βραδιά του Champions League είναι αφιερωμένη εξαιρετικά σε όσους περιμένουν από το περίφημο VAR να λύσει τα προβλήματα αξιοπιστίας του ποδοσφαίρου Ειδικά εμείς στην Ελλάδα έχουμε να κουβεντιάσουμε για δύο περιπτώσεις αμφισβητούμενων φάσεων από εκείνες που διχάζουν και δεν σε αφήνουν να καταλήξεις σε σίγουρα συμπεράσματα για το αν σφύριξε σωστά ο διαιτητής ή όχι.
Η πρώτη, στην Τούμπα πριν μερικές εβδομάδες, στο ντέρμπι ΠΑΟΚ- ΑΕΚ. Ο ΠΑΟΚ έβαλε γκολ, ο διαιτητής αρχικά το ακύρωσε πιστεύοντας ότι ένας παίκτης που επηρέαζε την φάση ήταν οφσάιντ, ενώ λίγο αργότερα, είτε επειδή το είδε στην τηλεόραση είτε γιατί απειλήθηκε και τρομοκρατήθηκε με τα όσα ακολούθησαν, το μέτρησε.
Η δεύτερη, χθές τη νύχτα στο Μπερναμπέου. Η Ρεάλ Μαδρίτης κέρδισε πέναλτι στο +90' με το οποίο έβαλε το μοναδικό της γκολ και προκρίθηκε στα ημιτελικά ξεσηκώνοντας σύννεφα σκόνης. Το «ήταν» ή «δεν ήταν» ανατροπή θα συζητιέται για μήνες...
Όταν ακόμη και η τηλεοπτική εικόνα, που την έχουμε συνεχώς μπροστά μας σε γρήγορη ή αργή κίνηση από καμιά δεκαριά διαφορετικές λήψεις, δεν γίνεται να μας διαφωτίσει στο 100%, τότε κανείς δεν έχει απαίτηση από τον διαιτητή να σφυρίξει αυτό που είδαμε ή θέλαμε εμείς, με κίνητρο είτε την οπαδική μας τύφλωση είτε την βεβαιότητα που έχουμε ότι ξέρουμε καλύτερα από... το κοράκι, που στις περισσότερες περιπτώσεις «τα παίρνει», ή «είναι λαμόγιο».
Η διαφορά ανάμεσα σε Ελλάδα και Ευρώπη βρίσκεται φυσικά στον τρόπο αντίδρασης του καθενός. Εδώ, μπαίνει ο πρόεδρος με ή χωρίς πιστόλι και τρομοκρατεί το σύμπαν επειδή το σφύριγμα δεν τον βολεύει. Εκεί, μετά την αρχική ένταση από την ομάδα που χάνει την πρόκριση λίγα δευτερόλεπτα πριν πάει στην παράταση, οδηγώντας στην αποβολή του Μπουφόν και στα «πληρώνετε» του Κιελίνι στον Μαρσέλο, τα πράγματα ηρεμούν. Επικρατούν δεύτερες και τρίτες σκέψεις. Πέφτουν οι τόνοι. Γενικά γίνεται παραδεκτό ότι στο ποδόσφαιρο συμβαίνουν αυτά. Οι ενστάσεις άλλωστε δεν ήταν τόσο για το αν έγινε ή όχι το πέναλτι αλλά για το αν έπρεπε να το σφυρίξει την συγκεκριμένη στιγμή καταστρέφοντας με αυτό τον τρόπο την ελπίδα μιας ομάδας να κάνει την υπέρβαση και μεγάλη ανατροπή. Ή αν η κόκκινη στον τερματοφύλακα της Γιουβέντους έπρεπε να βγει από το τσεπάκι χωρίς ο ρέφερι να υπολογίσει την ένταση των στιγμών.
Από τη μια, ο ξερολισμός και η απόλυτη βεβαιότητα των δικών μας ότι ο ρέφερι πήγε στο γήπεδο με μοναδικό σκοπό να τους σφάξει. Από την άλλη, η παραδοχή ότι είναι εκείνος που αποφασίζει οπότε σε μια φάση που δεν φαίνεται τόσο ξεκάθαρη, έχει δικαίωμα να κάνει λάθος.
Είναι θέμα ποδοσφαιρικής κουλτούρας, βιωμάτων και καθημερινής τριβής με τέτοιες καταστάσεις που οδηγούν στην άλφα ή στην βήτα συμπεριφορά. Δύο διαφορετικοί τρόποι με τους οποίους αντιμετωπίζουν την κατάσταση. Αλλιώς ο Σάββας Θεοδωρίδης, ο Σαββίδης ή ο Αλαφούζος - αλλιώς ο Μπουφόν, ο Αλέγκρι και ο Ανιέλι.
Απ’ όποια μεριά κι αν το δούμε, είμαστε έτη φωτός πίσω...
11°
