Το μεγάλο κακό που συμβαίνει τον τελευταίο καιρό στον Παναθηναϊκό είναι ότι κανένας δεν ξέρει, αλλά και δεν δείχνει διάθεση να ψάξει τι φταίει για την κατρακύλα του. Όλοι τον παρακολουθούν να πέφτει κάθε βδομάδα πιο χαμηλά και... απλά κοιτάζουν. Βρήκαν τρεις - τέσσερις αστείες δικαιολογίες... μπαμπλά «η διαιτησία», μπλαμπλά «χάνουμε τα άχαστα», μπλαμπλά «τίποτα δεν χάθηκε ακόμα», τα επαναλαμβάνουν καθημερινά σαν ρομποτάκια και στο τέλος τα πιστεύουν κι οι ίδιοι, βγάζοντας ο καθένας την ουρά του απέξω...
Το μάθημα στο 3-0 από τη Σταντάρ Λιέγης ήταν το πιο σκληρό. Η πανωλεθρία που έπαθαν ήρθε με κάτω τα χέρια και με άψογη διαιτησία. Ακριβώς όπως λένε ότι θέλουν τις συνθήκες ενός ποδοσφαιρικού αγώνα για να μπορούν να νικάνε και να διεκδικούν. Ήταν το χειρότερο που μπορούσε να τους συμβεί: να χάνουν την ώρα που ο ρέφερι σφύριζε 50-50 και δεν άφηνε το παραμικρό περιθώριο για παράπονα. Κι εκεί όμως είδαμε πάλι τους παίκτες να τρέχουν συνεχώς δίπλα του, να φωνάζουν σε κάθε απόφαση, να ζητούν τρία - τέσσερα πέναλτι, να μεταδίδουν εκνευρισμό στην κερκίδα και ταυτόχρονα να τροφοδοτούν με αυτοπεποίθηση τους απέναντι ποδοσφαιριστές. Το συνολικό αποτέλεσμα είναι οι 17 κίτρινες και τρεις κόκκινες κάρτες που έχουν φάει σε τέσσερις μόλις αγώνες. Αριθμός ρεκόρ για ολόκληρο το φετινό Europa League!
Το πιο θλιβερό, ότι τους έβλεπες από ένα σημείο και μετά να πέφτουν σαν τις... μπεκάτσες και να παρακαλάνε να φτάσει το ματς στο +90΄ για να σηκωθούν να φύγουν, επειδή φανερά δεν αντέχουν να σταθούν απέναντι σε οποιονδήποτε υποτυπωδώς σοβαρό αντίπαλο. Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πόσο κακοί είναι οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές, ποιες οι αληθινές δυνατότητες του κόουτς και τι είδους διαχείριση γίνεται στις προπονήσεις. Στα αξιοσημείωτα, επίσης, ότι μόνο την τελευταία εβδομάδα υπάρχουν έξι τραυματίες: Ζέκα, Λεντέσμα, Βιγιαφάνες Χουλτ, Σάμπα, Μπεργκ και... μέχρι την Κυριακή βλέπουμε!
Κι ας μη διαφεύγει, ότι στο μοναδικό παιχνίδι που ο Παναθηναϊκός νίκησε φέτος χωρίς να του δώσουν πέναλτι ή να αποβληθεί ένας τουλάχιστον αντίπαλος ήταν στο 2-0 με τον Ηρακλή, που κατέβηκε να τον αντιμετωπίσει σχεδόν διαλυμένος. Δεν εξετάζω αν ήταν τα πέναλτι ή οι αποβολές, αλλά ότι με «έντεκα εναντίον έντεκα» το περισσότερο που καταφέρνει ως τώρα η ομάδα είτε στο πρωτάθλημα, είτε στο κύπελλο, είτε στην Ευρώπη είναι η ισοπαλία.
Δεν θα πω τίποτα καινούργιο, αν θυμίσω με πόσα ταρατατζούμ ξεκίνησε η χρονιά και πού καταλήγει η προσπάθεια. Ίσως θυμόσαστε και τι είχα γράψει μετά το πρώτο παιχνίδι και το 2-1 από τον Άγιαξ (ΕΔΩ). Όσοι έπαιξαν τότε όχι μόνο έχασαν, αλλά παρουσίασαν εικόνα διάλυσης στην πρώτη δυσκολία. Στην πραγματικότητα αποκάλυψαν σε όποιον μπορούσε να το διακρίνει, εκείνο που θα επακολουθούσε. Η συνέχεια ήταν γεμάτη από «ένδοξες ήττες» μέχρι διασυρμούς.
Το τώρα και το αύριο φαντάζουν ακόμη πιο δύσκολα. Και να νικήσει δηλαδή ο Παναθηναϊκός την Κυριακή τον Ολυμπιακό, τίποτα δεν γίνεται να αλλάξει. Αρχές Νοεμβρίου βρίσκεται πάλι μακριά από κάθε στόχο. Απλά, σε περίπτωση πιθανής επιτυχίας θα δημιουργηθεί μια ακόμα ψευδαίσθηση για τις ανύπαρκτες δυνατότητες αυτής της ομάδας, η οποία τα τελευταία χρόνια σέρνεται και αρκείται να βλέπει από μακριά την πλάτη του μεγάλου της αντιπάλου χωρίς να είναι σε θέση να πλησιάσει ούτε στο μισό μέτρο, ταΐζοντας απλά δικαιολογίες τον κόσμο της.
16°
