Οι τελευταίες δύο Δευτέρες κήδεψαν οριστικά την πράσινη πολυμετοχικότητα (ή πολυμετωπικότητα, αν προτιμάς). Εν μέσω σφοδρής προσωπικής αντιπαράθεσης, Γιάννης «Τζίγγερ» Βαρδινογιάννης και Ανδρέας Βγενόπουλος έβγαλαν διαφωνώντας από το ντουλάπι το σενάριο της επόμενης μέρας. Η A.V. ζήτησε την ανάλυση του δημοσιογράφου Αντώνη Καρπετόπουλου και την «παναθηναϊκή» γνώμη του συγγραφέα Χριστόφορου Κάσδαγλη και του μπλόγκερ Old Boy. Υπενθυμίζουμε ότι ο Παναθηναϊκός έχει ξεκινήσει με 2 στα 2 στο πρωτάθλημα, αλλά τώρα που διαβάζεις είναι αμφίβολο αν μπορεί να βγάλει οικονομικά τη χρονιά, ενώ έχει αποκλειστεί από ευρωπαϊκές διοργανώσεις…
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΚΑΣΔΑΓΛΗΣ
(Συγγραφέας, «Το γαμώτο ενός Παναθηναϊκού», εκδ. Καστανιώτη 2010)
«Το γαμώτο, στην παρούσα φάση, δεν είναι της πολυμετοχικότητας, είναι μάλλον της... μετοχικότητας. Τα περισσότερα από τα σημερινά προβλήματα του Παναθηναϊκού (του ποδοσφαιρικού, αλλά όχι μόνο) ξεκίνησαν από τη στιγμή που το σωματείο παραδόθηκε στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Μέχρι τότε τα κουτσοκαταφέρναμε. Με έριδες ίσως, με πέτρινα χρόνια, με τη δικτατορία που επιχείρησε να εκμεταλλευτεί το εκτόπισμα του Συλλόγου. Αλλά ξανασηκώναμε κεφάλι, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο αλλά σε καμιά εικοσαριά σπορ. Το πρόβλημα δεν είναι η πολυμετοχικότητα –ως είδος κάποιου πλουραλισμού–, αλλά η ιδιοποίηση μιας λαϊκής ομάδας –της ιστορίας, των φιλάθλων, των αναμνήσεων και των συναισθημάτων– από επιχειρηματίες.
Όσον αφορά τις συνεντεύξεις Τύπου Βαρδινογιάννη και Βγενόπουλου, αμφότεροι είναι εξαιρετικά πειστικοί, ή τουλάχιστον ειλικρινείς, όταν χρησιμοποιούν το “εγώ”, και μάλλον αναξιόπιστοι όταν χρησιμοποιούν το “εμείς”.
Δεν είμαι αισιόδοξος για την επόμενη μέρα, όχι μόνο στα θέματα της μπάλας αλλά και γενικότερα. Ελπίζω μόνο η κρίση, εκτός από πόνο, βάσανα και πέτρινα χρόνια, να βοηθήσει τουλάχιστον στη διαμόρφωση ενός νέου ήθους (στην προκειμένη περίπτωση, στο θρίαμβο αυτού που εγώ ονομάζω “παναθηναϊκό τρόπο του σκέπτεσθαι”).
Το άνοιγμα στη λαϊκή βάση του Παναθηναϊκού είναι σωστή ιδέα, αλλά σε ακατάλληλη στιγμή. Κι όπως συμβαίνει πολύ συχνά με τη λογική εξυγίανσης των προβληματικών επιχειρήσεων, άλλος ξοδεύει κι εμείς πληρώνουμε. Ακόμα κι έτσι, ωστόσο, κινείται στη σωστή κατεύθυνση.
Η δικαίωση του μπλοκαρίσματος του Βοτανικού, διά στόματος Βγενόπουλου, μου φάνηκε αυτονόητη. Δεν συμπονάω καθόλου τους επενδυτές που έσπευσαν να αγοράσουν εν κρυπτώ γη στον Βοτανικό, για να επιχειρήσουν αργότερα να κερδοσκοπήσουν με τις πλάτες του Παναθηναϊκού».
(Sday/«Καθημερινή», καθημερινά 12-14.00 μαζί με τον Αντώνη Πανούτσο στον Nova Σπορ Fm 84.6)
«Στον Παναθηναϊκό βρέθηκαν το 2008 φιλόδοξοι λεφτάδες που ονόμασαν την ανακωχή τους “πολυμετοχικότητα” και νομίζω ότι στην αρχή είχαν ειλικρινείς προθέσεις. Θαρρώ ότι το πλάνο πήγαινε κάπως έτσι: ο Βαρδινογιάννης θα βάλει ανθρώπους και μηχανισμούς και οι υπόλοιποι λεφτά. Ο βασικός λόγος διάλυσης ήταν ότι είχαν τελείως διαφορετική αισθητική και προσέγγιση στο αντικείμενο. Ο Τζίγγερ πίστευε στην ομάδα-επιχείρηση που στο τέλος της χρονιάς κυρίως δεν πρέπει να μπαίνει μέσα και ο Βγενόπουλος στην πολιτική των “3 Πιζάρο” προκειμένου να ζεσταίνεται κι ο κόσμος. Στη μέση βρέθηκε ο Πατέρας. Με δεδομένο κιόλας ότι δεν ανέθεσαν τη διοίκηση σε έμπειρους επαγγελματίες ποδοσφαιροπαράγοντες, γρήγορα συγκρούστηκαν. Και από κει και πέρα έμοιαζαν με ζευγάρι παντρεμένων σε κρίση, η καχυποψία και το τσίγκλισμα κυριάρχησε.
Στη συνέντευξη Τύπου, ο Βαρδινογιάννης δεν με έπεισε ότι φεύγει. Αυτό δεν γίνεται με δικηγορικά γραφεία, αλλά είτε πληρώνοντας είτε πουλώντας είτε πτωχεύοντας. Περί της αποχώρησής του περισσότερο με έπεισε η τοποθέτηση Βγενόπουλου και η κατόπιν αποδοχή των όρων που έθεσε.
Νομίζω ότι η επιτυχία της πρότασης Βγενόπουλου θα εξαρτηθεί από δεκάδες πράγματα, με κυριότερο τη φετινή πορεία της ομάδας. Αν αυτή κάνει πρωταθλητισμό, αρκετοί θα ψηθούν να συμμετέχουν γιατί θα αισθανθούν και λίγο σωτήρες. Στην αντίθετη περίπτωση το κλίμα θα είναι αρνητικό, μην ξεχνάμε ότι θα λείπει και ο Βαρδινογιάννης για να συσσωρεύει κριτική. Επίσης, ένα ζήτημα είναι ότι για πρώτη φορά ο Ανδρέας Βγενόπουλος θα κληθεί να εμφανίσει δικούς του ανθρώπους-στελέχη σε ένα σύλλογο που οι παλαίμαχοι θεωρούν ιστορικό τους δικαίωμα τα αξιώματα.
Δεν μου έκανε εντύπωση που ο Βγενόπουλος συντάχθηκε με τους “Κορμοράνους” στο γηπεδικό – ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου, δεν λένε; Άλλωστε στη ΓΗΠΕΛ είχε και δικούς του ανθρώπους που θα μπορούσαν να τον ενημερώνουν ή να ελέγχουν καλύτερα. Νομίζω, μάλιστα, ότι η δική του πρόταση για την “Πράσινη Πολιτεία” στο ΟΑΚΑ εντάσσεται σε ένα γενικότερο real estate πλάνο που ίσως αποτελέσει τυράκι για επενδυτές.
Η πολυμετοχικότητα σίγουρα άλλαξε την ποδοσφαιρική επικοινωνία. Σταμάτησε ο υπόγειος πόλεμος και οι πρωταγωνιστές εκτέθηκαν στα μέσα. Η θέση του δημοσιογράφου είναι δύσκολη. Έχω υπάρξει συνομιλητής και των τεσσάρων πόλων της και ξέρω ότι τους έχω δυσαρεστήσει/ευχαριστήσει όλους με τις κατά καιρούς τοποθετήσεις μου. Π.χ. στο γηπεδικό συμφωνούσα με τον Τζίγγερ περί Βοτανικού, ενώ το ποδοσφαιρικό όραμα του Βγενόπουλου είναι πιο κοντά στο δικό μου. Σαφώς υπήρξαν στρατευμένοι εκπρόσωποι κάθε πλευράς, αλλά αν βάζεις την ενημέρωση του κοινού σου πάνω από το τι λένε για σένα οι αντίπαλοι, στο τέλος της ημέρας δεν έχεις πρόβλημα».
OLD BOY
(old-boy.blogspot.com, αρθογράφος της «Καθημερινής», Παναθηναϊκός)
«Δεν άκουσα τις συνεντεύξεις Τύπου ζωντανά, ενώ προτίμησα να τις διαβάσω διαγώνια. Το ρήμα “προτίμησα” δεν ακριβολογεί, αφού δεν ήταν τόσο μια συνειδητή επιλογή αντίστασης ενός πικραμένου Παναθηναϊκού, όσο μια φυσική αντίδραση αδιαφορίας ενός ξενερωμένου Παναθηναϊκού. Αδιαφορίας όχι για την ομάδα και το μέλλον της, αλλά για τη συγκεκριμένη διαμάχη των συγκεκριμένων ανθρώπων. Οπότε η συγκεκριμένη πολυμετοχικότητα μου αφήνει τελικά την αίσθηση ενός εγχειρήματος που ο κόσμος το υποδέχτηκε με ενθουσιασμό και που αγωνιστικά φάνηκε σχετικά σύντομα να αποδίδει,αλλά τίποτα από τα δύο δεν ήταν αρκετό, όταν οι βασικοί του συντελεστές ένιωθαν εξαρχής πως βρίσκονταν όχι στο ίδιο, αλλά σε αντίθετα στρατόπεδα. Ο Τζίγγερ με έπεισε ότι είναι συνεπής και ότι κάνει όσα λέει. Δεν έχω κόρη, ειδάλλως θα του την έδινα. Το ερωτηματικό μου είναι αν θα ήταν μαζί του τόσο ευτυχισμένη, όσο ήταν ο Παναθηναϊκός στα χέρια του.
Ο Βγενόπουλος με είχε πείσει τότε με το “λεφτά υπάρχουν”, όταν δηλαδή σαν ΓΑΠ μιλούσε για “πολλούς Αμπράμοβιτς”. Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες κι ο Μελίσσης – το ερωτηματικό μου είναι γιατί δεν του έκαναν συμβόλαιο δεκαετές. Με δεδομένο ότι τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές επιτυχίες μας τις πετύχαμε επί δραχμής, νομισματικά τουλάχιστον οι οιωνοί είναι θετικοί για την επόμενη μέρα. Άλλους θετικούς οιωνούς δυσκολεύομαι να διακρίνω στον ορίζοντα. Εύχομαι να σταματήσουμε να μικραίνουμε σαν ομάδα, να σταματήσουν επιτέλους οι εμφύλιοι, να μη μετατραπούμε αγωνιστικά και ιδιοκτησιακά σε ΑΕΚ. Τα περί λαϊκής βάσης “είναι κόλπα ζόρικα που κάνουν στην Ινδία”. Ή πάντως όχι σε περιόδους χρεοκοπίας. Εκτός αν μετατρέψουμε το “ένας εργαζόμενος ανά οικογένεια” σε “ένας μέτοχος ανά οικογένεια”. Γι’ αυτό έχετε (;) τα λεφτά, Ανδρέα, για να τα βάζετε εσείς. Άσε τα κομμουνιστικά, γιατί θα μας μπουν γενικότερες ιδέες επί του θέματος. Με καπιταλισμό μεγαλώσαμε, αυτόν ξέρουμε, αυτόν εμπιστευόμαστε μέχρι το κραχ μας, και θα συνεχίσουμε να εμπιστευόμαστε και μετά από αυτό.
Με ρωτάτε αν η κυριαρχία του Ολυμπιακού άλλαξε το πράσινο DNA. Ο ίδιος ο Τζίγγερ έκανε ειδική μνεία στο πρωτάθλημα που χάσαμε το 2005. Τρεις ισοπαλίες λέει στο γήπεδό μας: 2005, η χρονιά που παραλίγο να πάρουμε πρωτάθλημα, μια χρονιά άξια να αναποληθεί, μια χρονιά άξια να συζητηθεί. Αυτό νομίζω τα συνοψίζει όλα. Μεγαλύτερο όμως κακό από το Παναθηναϊκό DNA, η κυριαρχία του Ολυμπιακού έκανε στο DNA όλων των φιλάθλων. Και κατεξοχήν των ίδιων των Ολυμπιακών».
11°
