Το χέρι του Θεού: Η Νάπολη του '80, το πάθος για το ποδόσφαιρο, μια οικογενειακή τραγωδία και η αναφορά στον Μαραντόνα από τον Paolo Sorrentino στο Netflix.
«Το χέρι του Θεού» διαγωνίστηκε για τον Χρυσό Λέοντα στο 78ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας όπου κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής και όπου ο Filippo Scotti κέρδισε το βραβείο Marcello Mastroianni. Η ταινία έχει επιλεγεί ως η ιταλική συμμετοχή για την καλύτερη ξένη ταινία μεγάλου μήκους στα 94α Όσκαρ.
Ο Paolo Sorrentino τοποθετεί τη δράση στη δεκαετία του 1980, όπου ο νεαρός Fabietto ζει με τον πατέρα του Saverio Schisa (Toni Servillo) και τη μητέρα του Maria Schisa (Teresa Saponangelo) στη Νάπολη· θέλει να σπουδάσει φιλοσοφία αλλά μέχρι να γίνει αυτό ακούει μουσική και παρακολουθεί τον Ντιέγκο Μαραντόνα να παίζει για την γηπεδούχο ομάδα του, τη Νάπολη. Την οικογένεια συμπληρώνει ο αδελφός του ο Marchino (Marlon Joubert), που θέλει να γίνει ηθοποιός, και η καταθλιπτική και ελαφρώς υστερική θεία Patrizia (Luisa Ranieri).
Όταν ανακοινώθηκε ότι ο Sorrentino θα έγραφε και θα σκηνοθετούσε ταινία με αναφορά στον Μαραντόνα, ο δικηγόρος του Αργεντίνου ποδοσφαιριστή που έφυγε από τη ζωή τον Νοέμβριο του 2020, δήλωσε ότι θα μήνυε τους συντελεστές τις ταινίας για τον τίτλο της, ο οποίος αναφέρεται στο γκολ του Μαραντόνα το 1986 στο Παγκόσμιο Κύπελλο FIFA εναντίον της Αγγλίας: τότε ο Μαραντόνα είχε αποδώσει το γκολ σε θεϊκή παρέμβαση. Το Netflix απάντησε ότι η ταινία δεν είναι αθλητική, ούτε αφορά τον Μαραντόνα, αλλά ότι πρόκειται για μια προσωπική ιστορία εμπνευσμένη από την εφηβεία του Sorrentino. O θάνατος του Μαραντόνα επισκίασε τη διένεξη και «Το χέρι του Θεού» πήρε τον δρόμο του: μια αφήγηση ανάμεσα στη φελινική καρικατούρα –η ταινία θυμίζει τους «Vitelloni» και το «Αmarcord»–στη σάτιρα του ιταλικού Νότου και στις τελετουργίες μύησης, ανάμεσα στην κωμωδία και στην τραγωδία.
Από μια άποψη «Το χέρι του Θεού» είναι η λιγότερη φιλόδοξη ταινία του σκηνοθέτη της «Grande Bellezza»: ο Sorrentino ζωγραφίζει το πορτρέτο μιας οικογένειας, δυσλειτουργικής όπως οι περισσότερες, και στο κέντρο της τοποθετεί έναν έφηβο που αναζητεί διέξοδο στη σεξουαλικότητα και στη δημιουργικότητά του. Την ατμόσφαιρα της δεκαετίας του 1980 –μουσική, ποδόσφαιρο, κινηματογραφικές αναφορές, το βιβλίο της Oriana Fallaci για τον Αλέξανδρο Παναγούλη, μια Νάπολη γραφική και αναχρονιστική– αποδίδει με βάθος η φωτογραφία της Daria D’Antonio: μερικές σκηνές κραυγαλέας χαράς και θορυβώδους συτντροφικότητας πράγματι θυμίζουν τις φιγούρες του Fellini.
18°
