Επιτέλους! Ξεκινά το Open TV, η ευκαιρία που περίμενα για να ξανανοίξω την τηλεόρασή μου. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Η τηλεόραση για μένα είναι συντροφιά. Την έχω ανοιχτή, ακόμα κι όταν δεν παρακολουθώ το πρόγραμμά της. Είναι η παρέα μου. Με ανοιχτή τηλεόραση κάνω δουλειές, μαγειρεύω, παίρνω τις μεσημεριανές μου σιέστες, με ανοιχτή την TV νανουρίζομαι και κοιμάμαι.
Όμως είναι καιρός τώρα που δεν έχω ανοίξει τηλεόραση. Καλά, το καλοκαίρι κανείς δεν την ανοίγει! Αλλά εγώ την παράτησα ήδη από την άνοιξη. Ο τηλεοπτικός χειμώνας που προηγήθηκε ήταν μάλλον απογοητευτικός. Στο ψυχαγωγικό, βλέπαμε επαναλήψεις, προγράμματα που μύριζαν ναφθαλίνη, σίριαλ χωρίς περιεχόμενο ή λόγο ύπαρξης, αλλά και μετατροπή του τηλεοπτικού στίβου σε κανονικό στίβο, μην πω και αρένα. Όσο για το ενημερωτικό κομμάτι, είχαμε δραματοποιημένα δελτία ειδήσεων φουλ στην υπερβολή. Κοινώς, βαρεμάρα και αγανάκτηση μπροστά στην οθόνη!
Μετά από όλα αυτά έκλεισα το «χαζοκούτι», θεωρώντας πως είχε δικαιώσει το «προσωνύμιό» του. Πάνω από το κλασικό σεμεδάκι της μαμάς, άρχισα να ακουμπώ λογαριασμούς, ποτήρια με νερό, cd, τέτοια. Η τηλεοπτική συσκευή έγινε ένα άβολο ράφι για μικροπράγματα! Βλέπεις, πλέον δεν μπορείς να τοποθετήσεις ούτε βιβλία ούτε ανθοδοχεία, γιατί με την εξέλιξη της τεχνολογίας «στένεψαν» οι τηλεοράσεις.
Τα ίδια περί τηλεόρασης λένε και οι φίλοι μου. Κάθε φορά που ανοίγουμε κουβέντες για εκπομπές, δηλώνουμε άγνοια ή ημιμάθεια. «Το παρακολούθησα αυτό το πρόγραμμα για 5 λεπτά και το έκλεισα. Δεν βλέπεται λέμε», καταλήγουμε.
Μακάρι το Open TV, που ξεκινάει, να κάνει την ανατροπή. Γιατί «Κάθε συγκατοίκηση καταλήγει μπροστά στην τηλεόραση», έλεγαν οι Τρεις Χάριτες. Και είχαν απόλυτο δίκαιο! Κακά τα ψέματα, δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τηλεόραση. Είναι απαραίτητο συστατικό της καθημερινότητας. Μήπως επομένως ήρθε ο καιρός να ξαναβρεί η ελληνική TV τον ψυχαγωγικό, τον ενημερωτικό αλλά και τον εκπαιδευτικό της χαρακτήρα; Να ανανεώσει το πρόγραμμά της με νέες ιδέες, φρεσκάδα, πρωτοπορία;
22°
