Ως σκηνοθέτη τον χαρακτηρίζει ο μαξιμαλισμός και το κέφι για ένα θέατρο ζωντανό, γεμάτο ενέργεια. Στον παλιό «Τεχνοχώρο» του μάθαμε πως τα κόμικς μπορούν να γίνουν και θέατρο, θέατρο από το οποίο πέρασαν απαραιτήτως όλοι οι φοιτητές της δεκαετίας του ’90. Η υπογραφή του είναι αναγνωρίσιμη στις παραστάσεις του (βοηθάει και ο μόνιμος συνεργάτης που έχει, ο σκηνογράφος Μανώλης Παντελιδάκης). Για πολλά χρόνια μόνιμος σκηνοθέτης της Ελένης Ράντου, υπέγραψε και σκηνοθεσίες για το Εθνικό (οι «Βάτραχοί» του το καλοκαίρι ήταν sold out) ή για μεγάλες σκηνές της Αθήνας («Συρανό ντε Μπερζεράκ», που μετακόμισε φέτος από το Παλλάς στο Pantheon). Φέτος θα επαναλάβει τη συνεργασία του, μετά τους «Δαίμονες», με Βίσση-Καρβέλα στις «Καμπάνες του Edelweiss».
Νίκος Μαστοράκης
Με πολλές επιτυχίες στο ενεργητικό του και εμπνευσμένες σκηνοθεσίες, για χρόνια χρειαζόταν η διευκρίνηση στους αδαείς πως είναι απλή συνωνυμία με το δημοσιογράφο. Η φετινή χρονιά τον βρίσκει σε συνεχή δράση: σκηνοθετεί «Φιλουμένα Μαρτουράνο» με Ελένη Ράντου για το Εθνικό, τα «Κόκκινα φανάρια» με Αιμίλιο Χειλάκη για το Δημοτικό Θεάτρο Πειραιά, την «Ανταλλαγή» με την Όλια Λαζαρίδου για το Θέατρο Τέχνης.
Θωμάς Μοσχόπουλος
«Προσοχή! Ο πρίγκιπας λερώνει»
Αποδεδειγμένα σκηνοθέτης που πιστεύει στην έννοια της ομάδας, αφού δουλεύει με έναν (αρχικό) σταθερό πυρήνα ηθοποιών και μας έχει χαρίσει μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες παραστάσεις. Μετά το 2008, όταν και έκλεισε το Αμόρε (υπήρξε συνδιευθυντής του) και αφού ανέβασε έργα που χτύπησαν νταμπλ (καλλιτεχνική & εμπορική) επιτυχία, ανέλαβε καλλιτεχνικός διευθυντής στο Πόρτα, το θέατρο όπου σκηνοθετεί χρόνια τώρα παιδικό θέατρο. Συγχρόνως γράφει και παιδικά έργα (δες το λιμπρέτο «Προσοχή! Ο πρίγκιπας λερώνει» στην ΕΛΣ). Την πρώτη σκηνοθετική υπογραφή του στο (νέο) Πόρτα έβαλε με το «Μυστήριο της Πολιτείας Χάμελιν» και έπεται συνέχεια...
Βασίλης Παπαβασιλείου
Ένας διανοούμενος, που οι σκηνοθεσίες του όμως δεν είναι καθόλου σύστροπες και εγκεφαλικές. Ήταν στην ομάδα που έστησε τη Σκηνή, και όταν έφυγε άφησε εποχή με την «Εποχή» του θεάτρου Εποχή. Παίζει, διδάσκει, αρθρογραφεί, μεταφράζει, πέρασε από το πόστο του καλλιτεχνικού διευθυντή στο ΚΘΒΕ, και στη βιογραφία του βρίσκουμε σκηνοθεσίες για έργα Σοφοκλή, Γκολντόνι, Σέξπιρ, Στάικου κ.ά. Φέτος σκηνοθετεί την οπερέτα του Θεόφραστου Σακελλαρίδη «Θέλω να δω τον Πάπα!» για την Εθνική Λυρική Σκηνή.
Ρούλα Πατεράκη
Από τις πιο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις. Κινείται ασταμάτητα από τη δεκαετία του ’70 ανάμεσα στη σκηνοθεσία, τη μετάφραση, την υποκριτική, τη διδασκαλία. Καταπιάνεται με την αρχαία τραγωδία ή τον Θουκυδίδη με την ίδια άνεση που το κάνει με τον Μπέκετ, τον Στρίνμπεργκ, με τα δύσκολα κείμενα του συζύγου της Γιάννη Πάνου ή τη Σάρα Κέιν. Διαθέτει ουσιαστική παιδεία, άποψη και ρηξικέλευθη ματιά. Έχει σκηνοθετήσει για το Ελεύθερο Θέατρο, το Εθνικό, την Επίδαυρο, έχει παίξει σε δύο επιλεγμένους ρόλους στον κινηματογράφο. Έχει τιμηθεί με το βραβείο «Μαρίκα Κοτοπούλη» το 2004 για το σύνολο του έργου της και δύο φορές με το βραβείο «Κάρολος Κουν». Φέτος θα τη δούμε ως Πατρίτσια Χίασμιθ στο 104.
Θεόδωρος Τερζόπουλος
Η δύναμη του σωματικού θεάτρου και του παγκόσμιου πολιτισμού. Καταξιωμένος παγκόσμια για τη «μέθοδό» του η οποία διδάσκεται στις σημαντικότερες ακαδημίες θεάτρου όλου του κόσμου. Το θέατρό του είναι διαπολιτισμικό, τελετουργικό, έχει προκύψει από προσωπικές μνήμες και εκτεταμένη έρευνα από διαφορετικούς πολιτισμούς. Από το 1985, που ίδρυσε την ομάδα ΑΤΤΙΣ, περιοδεύει συνεχώς προσκεκλημένος σε επίσημα φεστιβάλ. Όλη τη χρονιά βρισκόταν κάπου ανάμεσα σε Ρωσία, Κίνα, Αμερική… Το χειμώνα του 2015 η όπερα «Νοσφεράτου» σε μουσική διεύθυνση Θ. Κουρεντζή, σκηνική εγκατάσταση Γ. Κουνέλλη και κοστούμια της Λουκίας θα παρουσιαστεί στο Θέατρο Μπολσόι, στη Μόσχα. Στη χώρα μας από τις 29 Ιουνίου 2015 θα πραγματοποιηθεί το 4ο διεθνές εργαστήρι θεάτρου με τίτλο «Η Μέθοδος του Θεόδωρου Τερζόπουλου».
Γιάννης Χουβαρδάς
Ύμνοι και αποδοκιμασίες ευπρόσδεκτες. Το Θέατρο του Νότου που ίδρυσε το 1991 με τον Θωμά Μοσχόπουλο ήταν σταθμός, όχι μόνο γιατί δημιούργησε τον πυρήνα του νεοελληνικού θεάτρου που η επιδραστικότητά του συνεχίζει ακόμη αναδεικνύοντας ηθοποιούς της νεότερης γενιάς και έκανε το Αμόρε «στέκι», αλλά γιατί απέδειξε πως γίνονται θαύματα όταν υπάρχει δυνατή ομάδα κι όραμα. Ως καλλιτεχνικός διευθυντής έδωσε προσωπικό στίγμα και κοσμοπολίτικη ματιά στο «κουρασμένο» Εθνικό τόσο σε σχέση με το ρεπερτόριο όσο και με το έμψυχο υλικό. Πειραματικές παραστάσεις (ενδιαφέρουσες, αν και όχι πάντα επιτυχημένες), μετάκληση σκηνοθετών από το εξωτερικό, μια μεγάλη συμπαραγωγή («Οδύσσεια»), κατάργηση της Πειραματικής Σκηνής του Λιβαθινού. Πάντα φλερτάρει με σκηνοθεσίες στο εξωτερικό, ιδίως όπερες. Στις αρχές Ιανουαρίου αναμένουμε τον «Άμλετ» στη Στέγη.
Κεντρική φωτό: «Προσοχή! Ο πρίγκιπας λερώνει», λιμπέτο & σκην. Θωμάς Μοσχόπουλος, Εθνική Λυρική Σκηνή
18°
