Ο Γιώργος Κουμεντάκης μιλά στον Δημήτρη Μαστρογιαννίτη για το μέλλον της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.
Αναθέτοντάς του η Εθνική Λυρική Σκηνή να γράψει τη μουσική για την όπερα «Φόνισσα» μας δείχνει ένα δείγμα γραφής για το μέλλον της. Γιατί πρόκειται για έναν από τους συνθέτες που η μουσική του είναι πλούσια σε αναζήτηση νέων κατευθύνσεων.
«Είναι προφανές ότι στην εποχή της πνευματικής και πολιτιστικής λιτότητας αισθάνομαι τυχερός που η Εθνική Λυρική Σκηνή μού ανέθεσε και παρουσιάζει τη “Φόνισσα”. Η ελληνική όπερα ήταν πάντα στο περιθώριο του ενδιαφέροντος και εθεωρείτο ο φτωχός συγγενής του ευρωπαϊκού λυρικού θεάτρου. Μάλιστα μετά τη μεταπολιτευτική “επιστροφή στις ρίζες”, αν εξαιρέσεις τους φανατικούς οπαδούς, ένα κατεξοχήν λαϊκό είδος όπως η όπερα λοιδορήθηκε ως ξενόφερτο.
Μιλάμε για το πιο σύνθετο και ολοκληρωμένο είδος του παγκόσμιου πολιτισμού που η δύναμή του αντλείται από τη συνύπαρξη λόγου, ποίησης, μουσικής, εικαστικών, χορού, τεχνολογίας κ.ά. Είδος με τεράστιο κοινωνικό και πολιτικό εκτόπισμα που παραμένει ζωντανό και συνεχώς ανανεούμενο.
Για την Εθνική Λυρική Σκηνή η συστηματική δουλειά του Μύρωνα Μιχαηλίδη και η καινούργια στέγη του Ιδρύματος Νιάρχος ανοίγουν το δρόμο μιας ευρωπαϊκής εστίας πολιτισμού που θα μπορούσαν να θέσουν την Αθήνα ισάξιο συνομιλητή των σπουδαίων λυρικών θεάτρων του κόσμου. Αυτό όμως δεν μπορεί να συμβεί ερήμην της ελληνικής δημιουργίας γιατί χωρίς νέα ελληνική μουσική και χωρίς Έλληνες συνθέτες η ελληνική μουσική σκηνή θα είναι ελλιπής και προσκολλημένη στο παρελθόν. Είμαστε μια χώρα στην περιφέρεια της δυτικού μουσικού πολιτισμού, αλλά με τεράστιο δυναμικό που ποτέ δεν αξιοποιήθηκε σωστά. Μήπως ήρθε η ώρα;»
