«Μέσα στην αποκάλυψη της αβύσου ο μικρός άνθρωπος χαράζει σύνορα, ανοίγει δρόμους, στερεώνει πατώματα, επιβάλλει όρια και αυτοπεριορισμούς, όλα επιτρέπονται εκτός από την απελπισία. Δεν υπάρχει αναγέννηση χωρίς θάνατο».
Μια στιγμή τέχνης. Στιγμιότυπα σε ακολουθία, από την αρχή μέχρι το τέλος. Μία διαδοχή κινήσεων σε έναν ηχητικό καμβά, μία τέχνη του χρόνου. Κάθε τι παίρνει τη θέση του προηγούμενου, κάτι φεύγει κάτι έρχεται, μία αλληλουχία συμβάντων που σκορπίζουν στο χώρο. Δεν εκβιάζουν την προσοχή σου. Το μάτι επιλέγει πού θα κοιτάξει, κάτι χάνει κάτι κερδίζει, καθηλώνεται, μαγεύεται, επιστρέφει.
Σώματα ελαφριά και την ίδια στιγμή βαριά. Υπακούουν στο νόμο της βαρύτητας περισσότερο από κάθε τι και ταυτόχρονα την αψηφούν. Κινούνται με δυσκολία, περνούν το ένα μέσα από το άλλο, κάτω από το άλλο, δυο δυο, τρία δύο, ένα μόνο του, αγκαλιάζονται, πέφτουν στο πάτωμα, μία μάζα κινούμενων σωμάτων, το ένα αναζητά το άλλο, το προσπερνά, σώματα που έλκονται και αποστρέφονται την ίδια στιγμή, σκορπίζονται μακριά και πέφτουν σε ένα άλλο σώμα, κι όλα ξεκινούν πάλι.
Σώματα που αιωρούνται. Στο κέντρο, το σύμβολο της δικαιοσύνης, ένας κρεμάμενος ζυγός στον τρισδιάστατο χώρο. Ένα παιχνίδι ισορροπίας σ’ ένα σύστημα δύο αλληλοεξαρτημένων μερών, η παραμικρή μεταβολή έχει σημασία. Εμπιστεύονται, ο ένας με το βάρος του κρατάει τον άλλο στον αέρα, ταλαντώνονται. Απολαμβάνουν ή αγωνιούν; Στους δύο ζυγούς εναλλάσσονται τα βάρη, τα χέρια, τα κορμιά, όλοι θα περάσουν από τη ζυγαριά, δεν μένει ποτέ χωρίς τίποτα γιατί θα καταποντιστεί, αναγκαία όλοι θα αναμετρηθούν με όλους. Τα βάρη αντισταθμίζονται επειδή ο καθένας φέρει το δικό του.
Ένα αέναο κυνηγητό, έλξη και ταυτόχρονα απώθηση, λαχτάρα και μαζί αποστροφή. Επιθυμία για τον άλλο, αγωνία για το ανέφικτο. Τιμωρούνται με το να μην μπορούν ποτέ να φτάσουν, να μείνουν, να απολαύσουν. Φεύγουν.
Σώματα που κυλιούνται, παλεύουν το καθένα μόνο του και με τα άλλα, όλα μαζί, δύο δύο, ένα ένα, η μουσική άλλοτε ησυχάζει και άλλοτε εκρύγνυται, εκτινάσσει τα κορμιά. Μια στιγμή ησυχίας, ένα σώμα που καθησυχάζει ένα άλλο, το παίρνει αγκαλιά, το χαϊδεύει, κι ένα άλλο που αγωνιά κάπου μόνο του, δύο που αιωρούνται, ο ζυγός κλίνει, μία το ένα ψηλά, μία το άλλο. Τη στιγμή που ισορροπούν τεντώνονται όλο χάρη στη μέση του πουθενά, ή μήπως ισορροπούν σε ένα τεντωμένο σκοινί; Αρχίζουν να τρέχουν, βήματα μεγάλα, περιστρεφόμενοι αντικριστοί δρασκελισμοί στο κενό.
Ο χορός όταν πετυχαίνει είναι συγκινητικός, κι αυτή η συγκίνηση ξεπηδάει κάπου από μέσα, από το στομάχι κι όχι από το νου. Γιατί ο χορός δεν χρειάζεται την αναπαράσταση της γλώσσας, είναι εκτός νοήματος, τα σημαινόμενα ξεπηδούν από έναν κόσμο χωρίς ύλη κι όμως οικείο. Τα πρόσωπα των χορευτών μένουν χωρίς λόγια και η έκφρασή τους γίνεται το όχημα του νοήματος, τα συναισθήματα που ενσαρκώνουν με την κίνησή τους, όταν είναι γνήσια, αποτυπώνονται σε κάθε εκατοστό της υπάρξής τους, καθώς χορεύουν, καθώς σταματούν και κοιτούν, κι όταν ακόμα πηγαίνουν πέρα δώθε, στο νεύρο του βηματισμού τους. Οι χορευτές, όταν είναι εμπνευσμένοι, είναι οι καλύτεροι ηθοποιοί. Κι ο σύγχρονος χορός είναι η τέχνη της εποχής μας. Τώρα, που όλο και πιο συχνά τα λόγια χάνουν το νόημά τους, όλα αποκτούν περισσότερο νόημα.
Info:“puRgatoЯiο”,παράσταση σύγχρονου χορού εμπνευσμένη από το «Καθαρτήριο» του Δάντη, από την ομάδα «Κι όμως κινείται».9ο Φεστιβάλ Χορού, 16-19/5, 22.00, Θέατρο ΗΒΗ, Σαρρή 27, Ψυρρή, 210 3216.382
15°
