«Τόσο “Το Υπόγειο” όσο και η “Ασκητική” δείχνουν πως κάθε κρίση ξεκινά σαν πνευματική απορρύθμιση – κατά μια έννοια έρχεται ως αποτέλεσμα μιας πνευματικής χρεοκοπίας. Ειδικά το “Υπόγειο” ενθαρρύνει τον άνθρωπο να υπερβεί τον εαυτό του με βασικό στόχο την απόλυτη ελευθερία του. Τα δύο αυτά έργα, όπως και κάθε μεγάλο έργο, υποδεικνύει και αναδεικνύει τον αχανή κόσμο της ασύντακτης εσωτερικότητάς μας. Ανεβάζουμε αυτά τα έργα πιστεύοντας πως με αυτό τον τρόπο συμβάλλουμε στο να μπορέσει ο θεατής να ξαναβρεί το βασικό στόχο του».
Θέλει σθένος για να συνδιαλλαγεί κανείς με τα «υψηλόφρονα» και, συνεπώς, βασανιστικά ερωτήματα που θέτει ο ρώσος συγγραφέας και ο σκηνοθέτης Πάνος Αγγελόπουλος το κάνει με επίγνωση και ευρηματικότητα.
«Τι είναι ηρωισμός, γενναιότητα; Μήπως δεν είναι τίποτε άλλο από βλακεία; Μήπως δειλία είναι τελικά η υπερβολική επίγνωση;» Αυτά διερωτάται ο πρωταγωνιστής, ο κάτοικος του Υπογείου, τον οποίο ενσαρκώνει εξαιρετικά ο Γιάννης Θωμάς. Το Υπόγειο είναι μία παράσταση που αφορά κάθε θεατή προσωπικά. Ο Ντοστογιέφσκι ασχολήθηκε επίμονα με το Εγώ και την ελευθερία του ατόμου. Χωρίς ελευθερία δεν μπορεί να υπάρξει άνθρωπος. Ο καθένας που θα δει αυτήν την παράσταση θα διανύσει την προσωπική του διαδρομή.
Παίζουν: Γ. Θωμάς, Ν. Μόντη. Χορός: Ομάδα Όλιας Στεφανίδου.
22°
