«Παποράκι του Μπουρνόβα και καρότσα της στεριάς, πόσα τάληρα γυρεύεις στον Περαία να με πάς» κι ένα σκοτάδι πηχτό σαν αυτό που περιγράφει η Ζωή στην «Παρέλαση». Και τρακ σαν της Δήμητρας Κιοσσοπούλου από το «Ταξίδι Μακριά».
Αυτά θυμάμαι από την πρεμιέρα της «Κασέτας», της πρώτης μου ουσιαστικά θεατρικής εμφάνισης σε σκηνοθεσία του δασκάλου μου Γιώργου Αρμένη. Και την πρώτη συνάντηση μου με τη Λούλα Αναγνωστάκη και τα μαύρα γυαλιά της. Χωρίς να ξέρω το γιατί και σίγουρα όχι γιατί είχε γράψει το έργο, αισθανόμουν ότι ήταν σημαντική τόσο για τη δική μου ζωή όσο και για τις ζωές όλων μας – όπως ακριβώς αισθάνεται και ο Άγης για τη Ρόζα Λούξεμπουργκ στο έργο του και στο έργο μας.
Σ’ ένα έργο, που μιλάει για το σύγχρονο άνθρωπο: στην καθημερινότητά του, στις πιο κοντινές του σχέσεις, στη συνάθροιση, στο δημόσιο χώρο.
Τα πρόσωπα του «Σ’ Εσάς που με Ακούτε» προσπαθούν να επικοινωνήσουν σε μια αποσπασματική πραγματικότητα επιλέγοντας τη «φανταστική» για να ξεκουραστούν. Δεν τους βοηθάει κι η μνήμη – καθηλωμένη από τις εξαρτήσεις και τη σύγχυση της εποχής. Προσπαθούν να θυμηθούν, να αλλάξουν ζωή, να βρουν την ησυχία τους. Μετέωρα αναζητούν τη δική τους «Μαρία», ώσπου στο τέλος ‒αφού χορέψουν και μεθύσουν‒ αποφασίσουν να κάνουν την υπέρβαση: να μπουν σε μια κοινή συνθήκη. Να παίξουν όλοι μαζί ένα παιχνίδι αφήγησης, τόσο προσωπικό που γίνεται πολιτικό. Με όχημα το λόγο και το σώμα τους εμφανίζονται στο δημόσιο χώρο. Ανασταίνουν τους δικούς τους νεκρούς –ποιητές και οικείους– για να αποκαλύψουν την πιο ιδιωτική τους πλευρά –συχνά ασύμβατη με την εικόνα που δίνουν στους άλλους‒ σε μια διαρκώς απειλητική δημόσια σφαίρα, λίγο πριν αυτή εισβάλλει για τα καλά στην «πολυπολιτισμική πόλη» τους.
Ευρώπη, Λαθρομετανάστες, Φτώχεια, Νεοναζί κι ένας τρομαγμένος λαός που πρέπει να εξαφανιστεί με τον πιο φρικτό τρόπο, να ξεχαστεί στο «χτες» και να αποχαιρετίσει τον κόσμο, όπως τον ήξερε...
Πάντα εκεί στην πανανθρώπινη πολιτεία, πάνω σε ένα τραπέζι, να μιλάει σε χιλιάδες εργάτες και πεινασμένους. αδύναμη, σα ραχητική, με μια παλιά καπαρντίνα, βαριά σα θάνατο. Μιλάει για να σωθούν οι χαμένοι της γης, οι κολασμένοι, οι διαφορετικοί, οι ευσυγκίνητοι, οι άπληστοι για ζωή.
Και η Μαρίκα Τζιραλίδου που παίζαμε μαζί – δε ζει πια‒ και μου μίλαγε για τη δική τους πρώτη εμφάνιση στον «Κυριακάτικο Περίπατο» στο Θέατρο της Νέας Ιωνίας του Γ. Μιχαηλίδη.
Και μου έγραψε –νομίζω του Σολωμού‒ στην κάρτα ευχή: πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής σου…
Μα εγώ… σαν άλλος επιπόλαιος Πεερ Γκυντ για αρκετά χρόνια ‒μάλλον συχνά‒ ίσως τα έκλεισα και προσπέρασα…
Είναι η πρώτη φορά που το λέω έτσι απερίφραστα και το εμπιστεύομαι
16°
